۱۶آذر همچون حلقه ی اتصالی، جنبش‌های دانشجویی نسل‌های متفاوت را به هم پیوند داده و همواره فرصتی بوده است برای بیان اینکه «دانشگاه همیشه زنده است».
شهروند ۱۲۵۸ – ۱۶ آذر ۱۳۸۸
حافظه ی جمعی ما ایرانیان پر از روزهای با نام و نشانی است که هر یک از آنها یادآور تلخی یا شیرینی، شکست یا پیروزی، بدنامی یا خوشنامی است. ۱۶ آذر، روز دانشجو، یکی از این روزهاست. تلخ اما خوشنام. ۱۶ آذر همچون حلقه ی اتصالی، جنبش‌های دانشجویی نسل‌های متفاوت را به هم پیوند داده و همواره فرصتی بوده است برای بیان اینکه «دانشگاه همیشه زنده است».
جنبش دانشجویی پس از ۱۳۳۲ همواره چشم بیدار مبارزات مردم بوده است. حتی در سکوت جامعه، دانشجو فریاد اعتراضی خود را سر داده است. بی دلیل نیست که سیاست سرکوب، اولین قربانیان خود را از میان دانشجویان می گیرد. برخورد حاکمیت با دانشجویان جدا از دستگیری و برخوردهای فیزیکی، همواره توام با تحقیر و تبعیض بوده است. گاه پسوند «نما» به نامش اضافه میکند و گاه حرکتش را "جنگ نرم" میخواند.
حاکمیت بنابر رویه همیشگی خود، اقدام به مستثناکردن دانشجوی معترض از سایرین، ستاره دارکردن او و سرانجام حذف و محرومیتش از تحصیل کرده است. تلاش حاکمیت برای خنثاسازی دانشگاه، تحمیل ایدئولوژی رسمی، حاکم کردن روح تقلب، دروغ و دلالی گری علمی و فرهنگی بی اثر مانده.دانشجو رابط جامعه مدنی و قدرت سیاسی است. جنبش دانشجویی با عقلانیت و موقعیت شناسی، پیشگام طرح مطالبات اساسی مردم بوده است.
دانشجویان علیرغم خفقان موجود همیشه راه خویش را جسته اند.جسورانه به مواجهه با تاریخ رفته ند، از هر شماره ی نشریه ی دانشجویی، هر کلاس فوق برنامه، هر اندیشه ی خارج از گفتمان حکومتی، از یک فیلم، یک کنسرت موسیقی، کامیابی را برای خود و ناکامی را برای حاکمان رقم زده اند.
دانشجو از هر عرصه‌ای برای فغان بهره جسته. چه زمانی که بر بام فریاد کرده و چه مجالی که مقابل شخص ولی فقیه، اعتراض را پیام رسانده. خونی که ریخته‌اند، نیروی مضاعفی به آسیاب جنبش دانشجویی رانده و سرکوبی که کرده‌اند، دادخواهی کلانی به غیرت ایرانی افزوده است. پس از ۱۳۳۲، باز این کودتاچی است و دانشجو، سرکوب است و مقاومت، اما اوضاع فرق کرده است.
همیشه دغدغه ی سرایت حرکت دانشگاه به بیرون بوده و این بار این حرکت خیابان است که دانشگاه را به مقاومتی مضاعف فرا میخواند. بیش از چهار ماه مردم دانشجو بودند. به تقلب و بی عدالتی و قانون گریزی تاختند. چون دانشجویی که اعتصاب غذا میکند، از نان شب‌شان گذشتند و ایستادگی را به اوج رساندند. فرق اینجاست. امروز این مردم اند که از دانشگاه خیزش می‌خواهند. روزگاری شعار دانشجو «ملت، دانشجو: اتحاد اتحاد» و «ای ملت با غیرت، حمایت، حمایت» بود و امروز شعار مردم «دانشجو، ملت: اتحاد، اتحاد» است و این خود تحقق شعار اتحادی ست که دیگر مهم نیست از خیابان به گوش می رسد یا از دانشگاه، چون از همه جا می شود شنیدش.
۱۶ آذر امسال، تاریخ فرصتی دیگر در اختیار ما ، دانشجویان داخل و خارج کشور، قرار داده تا مانع از آنچه که پس از ۱۶ آذر ۳۲ و ۱۸ تیر ۷۸ رخ داد شویم، تا دست نظامیان را از دانشگاه کوتاه کنیم، تا دانشگاه بدل به پادگان "معظم دولتی"نشود، تا دانشگاه که همیشه منادی جنبش‌های پیشرو بوده است برپا بماند و مسئولیت تاریخی اش را برگیرد، تا ۱۶ آذر ۸۸ به نام پیروزی و کامیابی جنبش دانشجویی در تاریخ ثبت شود.
به این ترتیب ما، جمعی از دانشجویان ایرانی دور از ایران، آماده ایم تا به مسئولیت تاریخی مان در همراهی با خواست بلند تغییر که اکنون از هر گوشه ی ایران به گوش می‌رسد، عمل کنیم.بیش از هر چیز می‌خواهیم آینه ای باشیم و تصویر مقاومت دانشجوی ایرانی را در شهرهای محل سکونت‌مان مکرر کنیم، می‌خواهیم نگذاریم تا بی‌خبری و سانسور بی امانِ اخبار سرکوب،کودتا گران را مجال جنایت بیشتر دهد. توحش را پیوسته و پی‌گیر افشا می کنیم و افکار عمومی جهان را خبر می‌کنیم. ۱۶آذر هیچ دانشجوی ایرانی در خانه نخواهد ماند چرا که خانه اش در اشغال کودتا ست.۱۶آذر سرآغاز اتحادهای تازه است، یعنی سرآغاز کابوس‌های تازه برای ناقضین حقوق انسانی.
کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی – پاریس
جمعی از فعالین دانشجویی شهر ادینبرو – اسکاتلند
جمعی از فعالین دانشجویی شهر منچستر- انگلستان
جمعی از فعالین دانشجویی شهر فلورانس- ایتالیا
جمعی از فعالین دانشجویی شهر شیکاگو- آمریکا
جمعی از فعالین دانشجویی شهر مونتریال- کانادا
