شُکر از سرِ ترس

 نه آب . . . نه نان

نه آشیانه . . . نه تن پوش

با آن اندامِ فقط . . . استخوان !

                               شکمِ  باد کرده‌ی حیران

و دهانی

که بیهوده در آن سبز شده است . . . دندان

و آن تکه‌ی هیچ نچشیده، نگفته، خشکیده

                                              به نام زبان!

 

شُکر می‌کند از سرِ ترس

تا مبادا بدهد چیزی را از دست!

و تازیانه‌های مداوم درد

با کودکِ  مرده در آغوش

زیر رگبارِ شدیدِ پرسش‌های «چه باید کرد؟»

و پاسخ خود جوش

                      « برو بمیر»!

 

و تا چشم کار می‌کند . . . کویر . . .

 

 

 

همه‌ی گمشده‌ها یک شکل دارند

 

. .  .  اما تو

بوسه‌های هراسناکی را

در مهربانی‌ات تعبیه کرده‌ای

و در بارویِ تبسم‌ات سنگر گرفته‌ای !

 

تو می‌خواهی کابوس‌هایت را

با اتفاقاتِ ساختگی

                         تعبیر کنی

و چنان مرا از آسمان محروم می‌کنی

که انگار

          میراثِ نیاکان توست، آسمان !

 

می‌دانم

هنگام تشنگی

نشانی معشوق را

                      اشتباه خواهی دوید

و طعمه‌ی سرابی در صحرا . . . خواهی شد

و فریاد خواهی زد

                      « همه‌ی گمشده‌ها یک شکل دارند »

مگر نعره‌هایت

                       مرا پیدا کنند !

. . .

 

هیچ دری مسئول رفت و آمدها نیست