شهروند ۱۱۷۹- ۲۹ می ۲۰۰۸
محسن نامجو از موسیقیدانان و خوانندگان نامدار ایران امروز است. حتی میزان مراجعه به کارهای اندک او در سایت یوتیوب نشان از محبوبیت او در جهان موسیقی ایرانی دارد. نامجو شهرتش تا بدان پایه است که برای بزرگداشت او در دانشگاه تهران که به همت دانشجویان برگزار شد، شخصیت بزرگ ادبی ایران دکتر براهنی پیام می فرستد، و یکی از سازمانهای موسیقیایی بزرگ آمریکای شمالی تصمیم می گیرد برای او در تورنتو کنسرت برگزار کند، اما سفارت کانادا نامجو و خوانندگی و موسیقیدانی او را به رسمیت نمی شناسد و می خواهد بداند شغل او چیست؟
نوبر است نه. اگر تنها نامجو بود آدم می گفت اشتباه شده است، اما کنگره کار کانادا برای همایش خود در تورنتو از چند تن از کوششگران سندیکایی ایران دعوت می کند به کانادا. به گفته ی یکی از مدیران کنگره کار کانادا، سفارت کانادا در تهران کار این کارگران را هم به رسمیت نمی شناسد و به آنها ویزا نمی دهد. کنگره کار طی بیانیه ای به این امر اعتراض میکند و همچنین سندیکای کارگران شرکت واحد نیز طی نامه ای به این کنگره، چنین رفتاری را از سوی سفارت کانادا در تهران مورد پرسش و اعتراض قرار میدهد. پرسش اصلی این است که آیا سیاست سفارت کانادا از ویزا ندادن به پدران و مادران ایرانیان شهروند کانادایی به جماعت نویسندگان و هنرمندان و کوششگران اجتماعی و سیاسی سرایت کرده است؟ آیا در سفارت کانادا کسی شبیه آن کارمند ایرانی به این پرونده ها رسیدگی می کند که نه تختی را می شناخت و نه رستم را.
این ماجرا را من همان هنگام که سفارت کانادا به نویسنده ایرانی بابک تختی ویزا نداد نوشتم و سرانجام روشن شد که اشتباهی صورت گرفته و آن کارمند هم جایش را به کسی داد که بیشتر از مملکتش ایران بداند.
اما این روزها در سفارت کانادا چه خبر است؟ آیا کارمند ایرانی کنونی سفارت محسن نامجو را نمی شناسد، و آیا محسن نامجو به عنوان یکی از موسیقی دان ها و خوانندگان صاحب نام ایرانی نباید بتواند این حرفه را شغل روزگار گذرانی خود به حساب بیاورد؟ آیا سفارت کانادا توقع دارد که استادان موسیقی و هنر و ادب ایران بروند اول یک شغل دفتری و کشوری و لشکری پیدا کنند و بعد متقاضی ویزا برای سفر به کانادا شوند؟ این چه رفتاری است که مسئولان سفارت کانادا با ایرانیان می کنند؟
هنگامی که سازمان مهم و شناخته شده ی فعال در امر موسیقی در آمریکای شمالی ماجرای ویزا ندادن به محسن نامجو را با من در شهروند در میان نهاد، با خود اندیشیدم وقتی دعوت کننده سازمانی است که نه تنها در کانادا بلکه در دنیا شناخته شده است و از معیارهای موسیقی به حساب می آید، و هنرمندان یکی از خشنودی هایشان این است که این سازمان برایشان برنامه موسیقیایی برگزار کند، و دعوت شونده هم محسن نامجو موسیقی دان و خواننده سرشناس ایران است، دلیلی منطقی برای این مسئله پیدا نکردم. راستی آن کسی که با وجود همه ی این تمهیدات به نامجو ویزا نداده است، کیست؟ معیار کسی که نامجو را از داشتن روادید کانادا محروم کرده، چه بوده است؟ آیا کارکنان سفارت کانادا از آن سازمان شناخته شده و معتبر در امر موسیقی صاحب نظرتر هستند؟ و یا نه معیار سفارت کانادا در تهران شباهت دارد به برخی معیارهای حکومت تهران که گروهی از هنرمندان را به رسمیت نمی شناسد و اجازه انتشار آثار و یا برگزاری کنسرت و برنامه به آنان نمی دهد؟
امیدوارم خبر ویزا ندادن به محسن نامجو نادرست از کار درآید و ایرانیان کانادا به دلیل بی اطلاعی و یا هر دلیل دیگری از دیدار با این هنرمند صاحب سبک و سیاق خویش در امر موسیقی محروم نمانند. و امیدوارم دیگر در این ستون هرگز ماجرای سفارت کانادا و ویزا به این اعتبار طرح نشود و مسئولان سفارت کانادا حقوق شهروندی کاناداییان ایرانی تبار را مانند هر شهروند دیگر این کشور از هر تباری که باشد به رسمیت بشناسند.
