رقص پاییزی: حکایت سه زن، سه تجربه از “اوین” تا پاریس/سهیل پارسا

۵ Comments

1. 

   Medi Shams on دسامبر 21, 2012 at 5:34 ب.ظ

   خطا از من است
   یا ببخشا
   یا بزدن گردنم
   خیلی متشکر از تذکر بجایتان و روزنامه ارزشمندتان

2. 

   فرح طاهری on دسامبر 13, 2012 at 8:59 ب.ظ

   آقای شمس خیلی ممنون از کامنت هایتان
   متاسفانه شما این نقد آقای پارسا را با مصاحبه ی من با شبنم طلوعی اشتباه گرفته اید و جمله ای را که نقل کرده اید و گفته اید سایت با نشریه فرق می کند مربوط به مصاحبه ی خانم طلوعی با من است

3. 

   Medi Shams on دسامبر 13, 2012 at 1:17 ب.ظ

   شهره عزیز
   متن آنلاین و متن چاپ شده در روزنامه یکسان نمی باشد. نوشته من ناشی از خواندن چند خط آخر مقاله از دهان شبنم است که می گوید:” آرزوم اینه که در وهله اول با خودم و بعد با مخاطبم با صداقت حرف بزنم و کار کنم. وروزی نیاد که اگر حرف صادقانه ای برای گفتن ندارم، فقط برای دیده شدن مخاطب را به سالن بکشانم.”
   من تا به حال در زندگی با آدمی روبرو نشده ام که صادق نباشد. تنها کسی که به نبود صداقت در گفتار و کردارش اعتراف می کند آنیست که پرده جهالتش دریده شده است. این فرد اعتراف میکند که تمام حرکاتش از ماهیت هستی است که در او اینچنین بروز می کند. این نوع افراد دیگر نمیگویند تا که شنیده شوند، چه برسد به آنکه عده ائی آنان را باور کرده و یا پیرو آنان شوند ویا بصورت رهبر و حاکمی در آیند و دیگران را در اسارت جهالت خود اسیر کنند. نویسندگان ، هنرمندان، سیاستمداران و بطور کلی همه انسانها به دنبال دلیلی برای توضیح و توجیه حرکت و رفتارشان می باشند. هر کدام از ما فکر میکنیم که رسالتی در ما هست و برای آن زنده هستیم. من در این باور، صداقت به همراه جهالتی می بینم که به هیچ عنوان نه میتواند با کتاب و دانشگاه و نه با روزه و نماز بر طرف شود. شبنم در کمال صداقت، همچو گلوریا یا هر هنرپیشه ای دیگرهنوز در وجود خودش به این حس پی نبرده که آنچه او را به صحنه نمایش می کشد از هستی سرچشمه گرفته که نیازمند به ابراز وجود ودیده و شنیده شدن دارد و هیچ ربطی به آنچه می گوید و یا نقشی که بازی می کند ندارد.
   هدف نوشته من مقایسه شبنم و گلوریا نیست، ولی در هر دو درد هستی را به وضوح می بینم که آن یکیست، همانطور که مطمئنا در من و تو هم میباشد. خوشحالم که با تکنولوژی جدید و سوشال مدیا، کمتر شنونده و بیشتر بازیگر خواهیم داشت. اثرات این را به زودی زود دیده و شاهد خواهیم بود، چگونه شبنم ها و گلوریا ها جای انگرید برگمن ها و آنتوان آرتو ها را خواهند گرفت وسنگینی هیولاها و خدایان را از دوش انسان دور می کنند. امیدوارم روزی رسد که همگان پی ببرند برای انسان بودن نیازی به یادگرفتن و علم و دانش، ایمان و باور و این و آن بودن نیست. که پی ببریم مرواریدی در صدفمان نهفته است و زندگی فرصتی است تا که آن هویدا گردد. که هم در نقشی که شکنجه گر آنرا بازی می کند و هم در آنکسی که شکنجه می شود صداقت را ببینم. و به دنبال آن نگردیم که رفتارمان را توجیه کنیم، که آفتاب خود دلیل آفتاب است.
   و هر آنچه گفتم بر خودم نیز صادق است و همانطور که قبلا نوشته ام، این خطاب به من است/ آن بر تو نامحرم است…….

4. 

   شهره on دسامبر 11, 2012 at 8:10 ب.ظ

   من که به عنوان یک خواننده زیاد نفهمیدم کامنت گذار بالا چی گفته یا چی می خواهد بگوید
   ولی فقط بگویم که ممکن است گلوریا یزدانی مثل شبنم طلوعی زن باشد و از اقلیت بهایی و بازیگر
   ولی خدائیش کارشان در دو سطح مختلف است
   به نظر من که یکی دو کار گلوریا را دیده ام باید بگویم که او باید بیشتر ببیند و بخواند و یاد بگیرد و تجربه بیندوزد تا پیشرفت کند. کار شبنم حاصل تلاشی بیست ساله است و یک شبه به اینجا نرسیده
   بنابراین اگر بخواهیم از لحاظ هنری مقایسه کنیم، این مقایسه ی درستی نخواهد بود

5. 

   Medi Shams on دسامبر 11, 2012 at 12:24 ب.ظ

   با خواندن شرح حال شبنم به یاد گلوریا یزدانی افتادم و از وجه تشابه آنها که هر دو هنرپیشه، زن و از یک اقلیت مذهبی میباشند تعجب کردم. شاید هم به همین علت بود که دست به قلم بردم. البته وجه تشابه دیگری هم وجود دارد، که ناشی از برداشت من بوده و میتواند زیاد هم صحیح نباشد. و وقتی دیدم که نسرین الماسی این مقاله را در صفحه فیس بوکم پست کرده شکی برایم باقی نماند که در این قصه حکمتی نهفته است.
   در فعالیتهای اخیر که در جهت حمایت از نسرین ستوده بود، دردی را در گلوریا دیدم که به خوبی با آن آشنا هستم، که آن درد هستی است. ولی آنطوری که گلوریا دررفتار، گفتار و کردار عنوان میکند آنرا مربوط به جامعه و تبعیضات آن میداند.
   در خط آخر مقاله مربوط به شبنم همان درد را به صورت دیگر از زبان او می شنوم. چگونه میتوان هنرپیشه بود، نقش بازی کرد و صادق بود؟ و بخصوص زمانی که همان شخص مینویسد، کارگردانی می کند، آن نقش را بازی می کند و در آخر قاضی هم است در صداقتش؟ چگونه میتوان قلم به دست گرفت و بی طرف ببود؟ چگونه میتوان به هستی آلوده شد و به درد بیگانه بود؟ چگونه میتوان به جنگ رفت و معصوم به خانه باز گشت؟
   اینجاست که همچو آرتو فریاد میزنم به صحنه میروم تا زندگی را مقابل چشمان آنهائی که برای تحسین کردنم آمده اند بالا بیاورم. یا که همچو وانگوگ با نقاشی ام به همگان بگویم که راحتم بگذارید در دیوانگی ام. یا که همچو بنده ای که دستش کوتاه شده از روی زمین، دست سوی آسمان برم و فریاد زنم یا که جانم بگیر و یا رهایم کن از جهالتم. و از او که هم نقاش هست و هم بازیگر و هم کارگردان و قاضی القضات
   بشنوم که گر این بود من را هدف، انسان را مجازات نمی کردم بعد از خوردن میوه معرفت از آن درخت.

   . چون نوبت به جاهل رسید، خدا درمانده شد، با خود بگفت، چگونه بتوانم معصومی را در آتش جهنم بسوزانم. پس او را عمر جاوانه داد تا در آتش جهل خود تا ابد درگیر باشد. اینچنین زمین به مانند مردابی بشد که هر چند گاه از آن نیلوفری سر برون می کند تا که دنیائی را برابری کرده، دمی عمری را بی ارزد و ارزنی خرواری را سنگینی کرده و بسوی خود نزول دهد.
   این خطاب به من است
   آن بر تو نامحرم است
   آنکه آنرا همچو وحی ای شنید
   آن غوغا را به عین و شهود بدید
   آنی که حجاب را از هم درید
   مروارید را در صدف آورد پدید.