۲۴ تا ۳۱ژانویه ۲۰۱۳
بازداشت گسترده خبرنگاران در ایران
بی بی سی: وزارت اطلاعات ایران روزنامه نگارانی را که اخیرا بازداشت شده‌اند، اعضای یک “شبکه رسانه‌ای متصل به اردوگاه رسانه‌ای استکبار” معرفی کرده که توسط بی‌بی‌سی اداره می‌شده است.
در اطلاعیه وزارت اطلاعات که روز چهارشنبه ۱۱ بهمن (۳۰ ژانویه) منتشر شده، آمده است: “این شبکه توسط سازمان عملیات روانی دولت انگلیس (موسوم به بی‌بی‌سی) با بهره برداری از تجارب مقطع فتنه ۸۸ احداث و با همکاری چند دولت غربی اداره می شد”.
وزارت اطلاعات می‌گوید که بازداشت‌شدگان مرتبط با این “شبکه” ماه ها تحت نظر مأموران وزارت اطلاعات بوده اند و احتمال بازداشت افراد جدید هم وجود دارد.
بی‌بی‌سی با صدور بیانیه ای اتهامات مطرح شده توسط وزارت اطلاعات را تکذیب کرده و آنها را کاملا بی اساس خوانده است.
بی‌بی‌سی می گوید که هرگز با روزنامه نگاران بازداشت شده هیچگونه رابطه کاری نداشته است.
امروز دست کم دو روزنامه نگار دیگر از جمله علی دهقان بازداشت شده اند.
مأموران امنیتی ایران در روزهای یکشنبه و دوشنبه این هفته ۱۴ روزنامه نگار ایرانی را بازداشت کردند. تعدادی از این روزنامه نگاران با حضور مأموران امنیتی در دفاتر چهار روزنامه و یک هفته‌نامه بازداشت شدند.
این بازداشت ها انتقاد سازمان های بین‌المللی از جمله دیدبان حقوق بشر، خبرنگاران بدون مرز و انجمن نی در افغانستان را برانگیخت. دولت های بریتانیا و فرانسه هم این بازداشت‌ها را محکوم کردند.
میلاد فدایی اصل، سلیمان محمدی، ساسان آقایی، نسرین تخیری، جواد دلیری، امیلی امرایی، نرگس جودکی، صبا آذرپیک، پوریا عالمی، پژمان موسوی، اکبر منتجبی، کیوان مهرگان، حسین یاغچی و علی دهقان از جمله روزنامه نگارانی هستند که در حال حاضر در بازداشت به سر می‌برند.
مطهره شفیعی نیز از بازداشت شدگان بود که بعدا آزاد شد.
این روزنامه نگاران در روزنامه‌های شرق، آرمان، اعتماد، بهار، هفته نامه آسمان، و خبرگزاری ایلنا کار می کردند.
به گزارش بی بی سی، حدود ۲۰۰ روزنامه‌نگار ایرانی با انتشار بیانه‌ای به بازداشت تعدادی از همکاران خود اعتراض کرده و خواهان آزادی آنها شده‌اند.
راضیه ابراهیم زاده؛ فراز و فرود هفتاد سال زندگی سیاسی
بی بی سی ـ شبنم شعبانی: راضیه شعبانی یا راضیه ابراهیم‌زاده، آن طور که پس از ازدواج نام گرفت، یکی از زنان مبارز سیاسی ایران بود که روز دوشنبه نهم بهمن در هشتاد و هفت سالگی در شهر کلن آلمان درگذشت.
راضیه به اقتضای روحیه به قول خودش عصیان‌گری که داشت و به علت تقارن دوران جوانی‌اش با پا گرفتن حزب توده در ایران، در جست‌وجوی آرمان‌هایش به حزب توده پیوست و مابقی زندگی‌اش متاثر از این تصمیم ماند.
راضیه ابراهیم زاده در هفدهمین کنفرانس بنیاد پژوهش های زنان ایران در مونترال ـ سال ۲۰۰۶ ـ عکس فرح طاهری ـ شهروند
هر چند که بعدتر و پس از پشت سر گذاشتن سال‌های طولانی فعالیت و مبارزه زیر نام این حزب در کتاب خود که با نام «خاطرات یک زن ایرانی» منتشر شد، نوشت «من هنوز خود را توده‌ای می‌دانم و با آن آرمان‌ها نیز خواهم مرد؛ بدون این که حزبی را با نام حزب توده ایران به رسمیت بشناسم، زیرا حزبی را که افتخار عضویتش را یافته بودم از محتوا خالی ساختند و دیگر وجود خارجی ندارد.»
به گفته خودش از زمانی که خود را شناخته بود از مشاهده نابرابری حقوق زنان با مردان در رنج بود و مشتاق بود برای احقاق حقوق زنان مبارزه‌اش را شروع کند. بستر فعالیت در ایران آن روزگار محدود بود و او انتخاب های زیادی در پیش رو نداشت و بنا به اعتقادات ضد استثماری خود به حزب توده پیوست.
هنوز هفده ساله نشده بود که با رضا ابراهیم‌زاده آشنا شد و این آشنایی دیری نپایید که به ازدواج منجر شد. ابراهیم‌زاده که به علت فعالیت‌های سیاسی و تمایلات سوسیالیستی‌اش در کنار فعالان و روشنفکران دیگری همچون تقی ارانی، ایرج اسکندری، بزرگ علوی، احسان طبری و تقی شاهین در لیست معروف به ۵۳ نفر قرار داشت و حزب توده ایران را پایه گذاشته بودند.
در میانه دهه بیست خورشیدی، دومین جنگ بزرگ جهانی سایه تاثیراتش را بر تمام کشورها افکنده بود و حزب توده در ایران روز به روز ریشه می‌دواند و راضیه چند سالی بود که زندگی‌اش را تام و تمام صرف فعالیت‌های سیاسی‌اش کرده بود. در تلاش مداوم توانست «اتحادیه زنان کارگر زحمتکش» را تشکیل بدهد که بعدها به «تشکیلات دمکراتیک زنان» ملحق شد.
در نتیجه فعالیت‌های جنبش کارگری ایران تحت رهبری حزب توده در اوایل دهه بیست، مجلس قانون کار را تصویب کرد و دولت مجبور به تشکیل وزارت کار و امور اجتماعی شد. این اتفاق باعث آشوب‌ها و شلوغی‌هایی در کارخانه‌ها به ویژه در شمال کشور و مازندران شد. به همین دلیل راضیه ابراهیم‌زاده و چند نفر دیگر از اعضای برجسته حزب، عازم مازندران شدند و دست به مبارزه علیه فعالیت‌های سید ضیاء زدند. بعد از موفقیت، باغ شاه در بهشهر و مهمان‌خانه شاه در شاهی(قائمشهر) را تبدیل به کلوپ حزب کردند و به دنبال آن «تشکیلات دمکراتیک زنان ایران، شعبه مازندران» را تأسیس کردند.
در بازگشت به تهران، راضیه ایده سامان دادن به گروه جوانان بی‌کار که «اراذل و اوباش» خوانده می‌شدند را مطرح کرد که از آن استقبال شد. در آن دوره دزدی و ناامنی آسایش مردم را سلب کرده بود و معروف شده بود که شهربانی نمی‌خواهد یا نمی‌تواند از عهده کنترل مسأله برآید.
بنابراین جلسه‌ای در کلوپ کارگران برگزار شد و ۳۶ نفر از باج‌گیران و چاقوکشان را به آن فراخواندند. افرادی که راضیه در کتابش در باره آنها نوشته است که برای تمیز دادنشان خود را با القاب گوناگون می‌خواندند: علی شیطان، علی وزنگه، علی ده‌تیر، علی سه‌تیر، حسن مارشال، حسن مهاجر و غیره.
این گروه که بعدها به «سی و شش برادر» مشهور شدند در کلاس‌های آموزشی و سوادآموزی شرکت کردند و مهارت‌های فنی آموختند و در کارخانه‌ها مشغول شدند و بعضی نیز به عرصه فعالیت و مبارزه کارگری آمدند و در رخدادهایی نظیر اعتصاب‌های کارگری که بعدتر اتفاق افتاد، نقش داشتند.
در بهار ۱۳۲۵ راضیه تحت تعقیب قرار گرفت و برای نخستین بار به زندان افتاد. در زندان قزوین در اعتراض به وضعیت خود دست به اعتصاب غذا زد و تا آزادی از آن دست برنداشت. شادی رهایی از زندان پس از نتیجه دادن اعتصاب، دیری نپایید. به محض ورود به تهران خبر درگذشت مادر بهت‌زده‌اش کرد. می‌گوید برای مادر خبر بردند که ژاندارم‌ها به دخترت دستبند قپانی زده‌اند و استخوان دست و سینه‌اش را شکسته‌اند؛ مادر وای گفته، در بستر می‌افتد و اندکی بعد در بیمارستان درمی‌گذرد.
چند ماه بعد در نیمه بهمن همان سال، در حالی که دو ماه از بارداری‌اش می‌گذشت به اتهام متجاسر (جسارت‌کننده، قیام کننده) دوباره به زندان افتاد. آن روزگار تهران هنوز زندان مخصوص زنان نداشت و یکی از خانه‌های سرلشگر رزم‌آرا واقع در خیابان پهلوی آن دوره را کرایه و تبدیل به زندان زنان کرده بودند.
راضیه تا اواسط سال ۱۳۲۶ در این زندان می‌ماند و بعد در واقع به تبعید به زندان تبریز فرستاده می‌شود و سپس باز به تهران، این بار به زندان دیگری واقع در خیابان حقوقی بازگردانده می‌شود.
تا اواخر سال ۱۳۳۱ در تهران می‌ماند، به دادگاه می‌رود، محکوم می‌شود، اعتصاب غذا می‌کند تا در اسفند ۱۳۳۱ با یک قرار تقلبی آزادی در حالی که هنوز یک سال از مدت زندانش باقی بود، از زندان تهران فرار می‌کند.
بعد از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ که به ویژه عرصه برای فعالیت‌های سیاسی دشوارتر شده بود در نقش زنی اهل شیراز به زندگی مخفی و فعالیت در تهران می‌پردازد. اما عرصه آن چنان تنگ می‌شود که پس از مدتی با نظر کیانوری و جودت که در آن دوران بیشتر از سایرین با آنها در تماس بود، برنامه خروجش از کشور مطرح می‌شود.
ابتدا مدتی در وین و بعد دوره‌ای را در لهستان همراه کودک خردسال خود سپری کرد. در اول سپتامبر ۱۹۵۵ مطابق با شهریور ۱۳۳۴ وارد مسکو می‌شود و احسان طبری را ملاقات می‌کند و از او می‌شنود که رضا ابراهیم‌زاده در تاجیکستان به سرمی‌برد و بعد از یک دوره طولانی جدایی بالاخره یکدیگر را در سرزمین شوروی ملاقات می‌کنند.
راضیه ۲۶ سال در اتحاد شوروی می‌ماند؛ درس می‌‌‌‌‌‌خواند، معلم می‌شود، شوهرش را از دست می‌دهد تا اینکه در ایران انقلاب می‌شود و به تبع آن حزب توده هم در میانه این توفان آرام آرام، زیر و زبر می‌شود.
در دی ۱۳۵۹ قصد آمدن به ایران می‌کند و با کشتی از شوروی به ایران می‌آید. حالا که انقلاب شده و شاه رفته، عزم ماندن در وطن کرده است.
راضیه به آذربایجان و از آن جا به آلمان مهاجرت کرد و تا پایان عمر در آن کشور ماند. خاطراتش را تنظیم و چاپ کرد و دورادور با همه رنج بیماری و کهولت سن در فعالیت‌های اجتماعی باقی ماند. رؤیای ایران دمی از او دور نبود. «نخواهم مرد تا زمانی که برای بار دوم لبان چروکیده و تشنه‌ام زمین و خاک وطنم را بوسه زند.» رویایی که در میانه زمستان امسال برای همیشه عقیم ماند.
رتبه ایران از نظر آزادی مطبوعات: ۱۷۴ در میان ۱۷۹ کشور
رادیو فردا: «سازمان گزارشگران بدون مرز» روز چهارشنبه ۱۱ بهمن فهرست شاخص سالانه آزادی مطبوعات در جهان برای سال ۲۰۱۳ را منتشر کرد که در آن رتبه‌های آزادی مطبوعات در ۱۷۹ کشور جهان دیده می‌شود.
در این فهرست، ایران از نظر آزادی مطبوعات در میان تعداد کشورهای یادشده در رتبه ۱۷۴ام قرار گرفته‌است. برپایه اطلاعات این جدول، تنها پنج کشور سومالی، سوریه، ترکمنستان، کره شمالی و اریتره در زمینه آزادی مطبوعات جایگاه بدتری نسبت به ایران دارند.
در گزارشی که «سازمان گزارشگران بدون مرز» به پیوست این فهرست منتشر کرده آمده‌است که ایران ازجمله ۱۰ کشور قعر این فهرست است که «کمترین احترام را برای آزادی رسانه‌ای» دارند.
این گزارش می‌افزاید که «حکومت ایران علاوه بر این، به زندانی کردن روزنامه‌نگاران و وب‌نویسان بسنده نکرده و حتی اقدام به آزار بستگان روزنامه‌نگاران می‌کند که این شامل بستگان روزنامه‌نگاران خارج از کشور نیز می‌شود.»
در صدر فهرست و در بالاترین رتبه آزادی مطبوعات، کشور فنلاند قرار دارد و پس از آن به ترتیب هلند، نروژ، و لوکزامبورگ جای گرفته‌اند.
دو مورد از بزرگترین جهش‌ها در بهبود وضعیت آزادی مطبوعات نسبت سال گذشته مربوط به میانمار با ۱۸ رتبه صعود و افغانستان با ۲۲ رتبه صعود است.
در این گزارش آمده است که اصلاحات انجام شده در برمه (میانمار) و این حقیقت که در سال جاری افغانستان هیچ روزنامه‌نگار زندانی ندارد دلایل این بهبود رتبه هستند.
در بخش دیگر این گزارش آمده‌است که ترکیه بار دیگر تنزل رتبه داشته است (۶ رتبه در سال جاری) و این کشور در حال حاضر «بزرگترین زندان روزنامه‌نگاران است، به‌ویژه آن دسته از روزنامه‌نگاران که نظراتی انتقادی نسبت به برخورد مقامات با مسئله کردها داشته‌اند.»
ایران سال گذشته در فهرست آزادی مطبوعاتی سازمان گزارشگران بدون مرز که مربوط به سال ۲۰۱۱ و آغاز ۲۰۱۲ بود در میان ۱۷۹ کشور جهان در رتبه ۱۷۵ام قرار داشت.
در گزارش همراه فهرست سال پیش آمده‌بود: «در ایران سالهاست که تعقیب و تحقیر روزنامه‌نگاران جزئی از فرهنگ رسمی سیاسی شده است. رژیم در این کشور از طریق آزار و اذیت رسانه‌ها زنده است.»
گزارش تازه: میزان فساد اداری در بخش دفاعی ایران بسیار بالاست
رادیو فردا: یک سازمان غیردولتی به نام «شفافیت بین‌الملل» در گزارش تازه‌ای نخستین فهرستی را منتشر کرد که تاکنون از شاخص‌های ریسک فساد اداری در بخش دفاع و هزینه‌های نظامی کشورهای جهان تهیه شده است. ایران در این فهرست در کنار افغانستان، عراق، اوگاندا، و ساحل عاج در دسته «ریسک بسیار بالا» قرار دارد.
در این گزارش که در چارچوب «برنامه دفاع و امنیت» سازمان یادشده منتشر شده، آلمان و استرالیا به عنوان دو کشوری که ریسک فساد اداری در بخش دفاعی آنها بسیار کم است در صدر جدول قرار دارند.
گزارش یادشده به بررسی اقداماتی که ۸۲ کشور جهان برای کاهش ریسک فساد اداری در بخش دفاعی خود انجام می‌دهند پرداخته و این کشورها را در شش گروه طبقه‌بندی کرده است.
در گروه «کشورهای با ریسک بسیار بالا» ۱۸ کشور از جمله ایران، عراق، اوگاندا، نیجریه، عربستان سعودی، ازبکستان، افغانستان، زیمبابوه، و ساحل عاج قرار گرفته‌اند.
گروه «ریسک بسیار کم» در فهرست تنها از دو کشور آلمان و استرالیا تشکیل شده است.
این گزارش می‌نویسد که این دو کشور تنها کشورهایی هستند که از سازوکارهای قوی ضد فساد برخوردارند که شامل نظارت دقیق پارلمانی بر سیاست‌های دفاعی، استانداردهای سخت‌گیرانه برای شرکت‌های دفاعی، و پاسخ‌گو بودن سرویس‌های اطلاعاتی است.
در گروه پایین‌تر از این دو، یعنی گروه «ریسک کم»، هفت کشور قرار دارند که از آن جمله ایالات متحده، بریتانیا، سوئد، نروژ، اتریش، و کره جنوبی را می‌توان نام برد.
کاترین اشتون خواستار لغو حکم اعدام پنج عرب ایرانی شد
بی بی سی: کاترین اشتون، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا از ایران خواست که اجرای حکم اعدام پنج فعال عرب اهوازی را متوقف کند.
پنج فعال فرهنگی ـ اجتماعی عرب که در معرض خطر اعدام قرار دارند
خانم اشتون با ابراز نگرانی از احتمال اجرای قریب الوقوع حکم اعدام این پنج نفر می‌گوید که گزارش‌هایی دریافت کرده که نشان می‌دهد “این فعالان اقلیت عرب ناعادلانه محاکمه و به اعتراف دروغ مجبور شده‌اند.”
مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا از ایران خواسته که حقوق اقلیت‌های قومی ایران از جمله پنج زندانی اهوازی را بر اساس تعهدات بین المللی رعایت کند.
دیوان عالی کشور ایران ۲۰ دی ماه امسال حکم اعدام پنج فعال عرب اهوازی را تأیید کرد. به گفته خانواده این افراد، چند روز بعد از تأیید حکم، “زندانیان از زندان کارون اهواز به مکانی نامعلوم منتقل شدند”.
سازمان عدالت برای ایران در لندن می‌گوید که خانواده‌های آنها نگران هستند که متهمان برای اجرای حکم اعدام به جای دیگر منتقل شده باشند.
محمد علی عموری‌نژاد، کار‌شناس شیلات و معلم مدرسه، هاشمی شعبانی‌نژاد، دانشجوی کار‌شناسی ارشد علوم سیاسی دانشگاه اهواز و دبیر ادبیات عرب، هادی راشدی، کار‌شناس ارشد شیمی کاربردی و معلم، جابر آلبوشوکه، سرباز وظیفه و برادرش مختار آلبوشوکه، کارگر سنگ‌تراشی به جرم “محاربه و عملیات تروریستی” به اعدام محکوم شده‌اند.
به گفته خانواده زندانیان، پنج فعال عرب اهوازی در جلسه دادگاه به قاضی گفته‌اند که زیر شکنجه مجبور به اعتراف شده‌اند.
شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل و ۲۹ سازمان حقوق بشری پیشتر در بیانیه‌ای خواستار توقف حکم اعدام و برگزاری محاکمه عادلانه برای فعالان عرب اهوازی شده بودند.
به گفته فعالان حقوق بشر یکی از زندانیان را دولت عراق زمستان سال ۱۳۸۹ به ایران تحویل داده است.
توقیف کشتی مظنون به حمل «تسلیحات ایران» در یمن
خبرگزاری رویترز گزارش داد که دولت یمن روز ۲۳ ژانویه، ۶ روز پیش، یک کشتی حامل مقادیر زیادی سلاح که گمان می‌رود «از ایران بارگیری شده باشد» را توقیف کرده است.
به گزارش این خبرگزاری، سفارت دولت یمن در واشینگتن، روز سه‌شنبه، ۱۰ بهمن‌ماه، همچنین اعلام کرد که این محموله شامل موشک‌های زمین به هوا، مواد منفجره نظامی، تجهیزات ساخت بمب و راکت‌انداز بوده و همه این تسلیحات از کشتی توقیفی تخلیه شده است.
این گزارش به نقل از مقامات آمریکایی که به نام‌شان اشاره‌ای نکرده می‌گوید که آمریکا مظنون به قاچاق تجهیزات نظامی از ایران به شورشیان یمن بوده است.
قبلا مقامات رسمی یمن، از جمله رئیس جمهور این کشور، از ایران خواسته بودند که دخالت خود در این کشور را متوقف کند، اما این در حالی است که ایران هرگونه دخالت در یمن را تکذیب می‌کند.
یمن اعلام کرده است که کشتی حامل سلاح‌ها در آب‌های یمن توقیف شده است. این کشتی با چند پرچم در حال حرکت بوده و ۸ خدمه یمنی بر عرشه آن بوده‌اند.
دومین سازه فلزی ایران برای پارس جنوبی در خلیجفارس غرق شد
بی بی سی: یک سازه فلزی مربوط به حوزه گازی پارس جنوبی که سکوی استخراج در دریا به روی آن قرار می گیرد، به گفته سازندگانش، در هنگام نصب در خلیج فارس غرق شده است.
مدیرعامل شرکت صدرا که سازنده این سازه بوده به خبرگزاری فارس گفته است که برای ساخت آن نزدیک به ۴۰ میلیون دلار هزینه و حدود ۳۰ ماه وقت صرف شده بود.
این دومین سازه فلزی فاز ۱۳ پارس جنوبی است که شرکت صدرا ساخته و در هنگام نصب توسط جرتقیل غرق می شود.
اواخر سال ۱۳۸۹ هم مشابه همین اتفاق روی داده بود و به گفته مدیر عامل صدرا، این سازه فلزی هنوز در قعر دریا است و ایران قادر به خارج کردن آن نشده است.
مهدی اعتصام، مدیرعامل شرکت صدرا خبر داده که پس از حادثه سال ۸۹ قرار بوده این جرثقیل در خارج از ایران تعمیر شود، “اما به دلایل نامعلوم در داخل کشور تعمیر شد. “
مشخص نیست که آیا به دلیل تحریم صنایع نفت و گاز، ایران نتوانسته این جرثقیل را در خارج از کشور تعمیر کند یا دلیل دیگری داشته است.
حوادث اخیر در پارس جنوبی در خلیجفارس
اسفند ۱۳۸۹ غرق شدن اولین سازه
آذر ۱۳۹۱ غرق شدن لوله های فاز ۱۹
بهمن ۱۳۹۱ غرق شدن دومین سازه
ایران از فرستادن یک میمون به فضا خبر داد
بی بی سی: رسانه های ایران می گویند که این پروژه توسط سازمان صنایع هوافضای وزارت دفاع انجام شده است. هیچ نهاد مستقلی این آزمایش فضایی ایران را تائید نکرده است.
خبرگزاری های داخلی گزارش داده اند کاوشگری که میمون را به فضا فرستاد، پیشگام نام دارد و بعد از رسیدن به ارتفاع مورد نظر مجدداً به زمین بازگشت.
احمد وحیدی، وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح ایران گفته است که ارسال کاوشگر پیشگام و بازیابی آن، گام نخست برای اعزام انسان به فضا در مراحل بعدی است.
دسترسی به ارتفاع بیش از ۱۲۰ کیلومتری، ارسال موجود زنده (میمون) با فیزیولوژی شبیه انسان، بومی‌سازی فناوری طراحی، ساخت و پرتاب کپسول زیستی، بازیابی سالم محموله، ثبت داده‌های محیطی، زیستی و تصاویر در تمامی مراحل پرتاب از پرتاب این کاوشگر به فضا بوده است.
ایران ابتدا در سال ۲۰۰۸ دو موشک- کاوشگر ۱ و کاوشگر ۲ – را به فضا پرتاب کرد که حامل بار نبودند.
ایران در سال های گذشته “محموله‌ای زیستی” شامل موش، سوسک و کرم خاکی به فضا فرستاده بود که بر اساس گزارش منابع رسمی این کشور هیچیک از آنها زنده نماندند.
متکی از رفتار مقامات ایران در مذاکرات اتمی انتقاد کرد
رادیو فردا: منوچهر متکی، وزیر امور خارجه پیشین جمهوری اسلامی ایران طی اقدامی کم سابقه، از رفتار مقامات ایران در مذاکرات اتمی با گروه بین المللی ۵+۱ انتقاد کرد.
منوچهر متکی روز دوشنبه هفتم بهمن، در وبسایت رسمی خود یادداشتی با عنوان «پیشنهادهای ناپخته در مذاکرات هسته ای» منتشر کرد و در آن رفتار ایران در تعیین محل مذاکرات را به باد انتقاد گرفت و گفت با در نظرگرفتن شرایط عراق، مصر و حتی ترکیه «اساسا برگزاری نشست‌های کشورمان با ۱+۵ در خارج از کشورهای مذاکره کننده منفعت خاصی برای ما ندارد.»
ایران سالهاست که با نمایندگان شش قدرت جهانی، موسوم به کشورهای ۵+۱ (آمریکا، بریتانیا، فرانسه، چین و روسیه به عنوان اعضای دائم شورای امنیت به همراه آلمان) بر سر برنامه های اتمی اش در حال مذاکره است.
مذاکره کنندگان پیشتر در شهرهایی از جمله ژنو، استانبول، بغداد، و نیویورک ملاقات کرده اند.
استانبول در گذشته سه بار میزبان گفت و گوهای ایران و غرب بود اما پس از آغاز بحران سوریه و موضع گیری ضد بشار اسد آنکارا، روابط ایران و ترکیه به سردی گرایید و ایران خواستار آن شد که دور بعدی مذاکرات در بغداد انجام شود. آقای متکی می گوید: «مشخص نیست با چه تحلیلی کشوری که هنوز از استانداردهای لازم امنیتی برای چنین اقداماتی برخوردار نیست باید به عنوان محل انجام مذاکرات پیشنهاد شود.»
به تازگی نیز ایران خواستار میزبانی قاهره برای دور بعدی مذاکرات شده است. هرچند متکی می گوید که مصر هنوز در این باره تصمیمی نگرفته است. وزیرامورخارجه سابق ایران پیشنهاد کرده که «بهترین محل برگزاری گفت و گوها، پایتخت کشورهای مذاکره کننده به صورت تناوبی است.»
فرمانده ارتش مصر درباره نابودی کشور هشدار داد
بی بی سی: ژنرال عبدالفتاح السیسی، فرمانده نیروهای مسلح مصر هشدار داده است که بحران سیاسی کنونی “می‌تواند به نابودی کشور منجر شود”.
او که در جمع پرسنل ارتش سخنرانی می‌کرد گفت: “ادامه تنش بین جناح‌های مختلف سیاسی، سرنوشت نسل آینده کشور را تهدید می‌کند.”
ژنرال السیسی همچنین گفت چالش‌های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی که مصر با آن روبروست، “امنیت و یکپارچگی کشور را درمعرض تهدید قرار داده است.”
فرمانده ارتش مصر در حالی این هشدار را داده که هزاران نفر سه شنبه شب با دست زدن به اعتراض، مخالفت خود را با اعلام وضعیت فوق العاده در سه شهر نشان دادند.
محمد مرسی، رئیس جمهور، روز یکشنبه ۲۷ ژانویه ( ۸ بهمن) در پی چندین روز نا آرامی که به کشته شدن بیش از ۵۰ نفر منجر شد، در سه شهر پورت سعید، سوئز و اسماعیلیه وضعیت فوق العاده اعلام کرد.
در پی این اقدام مرسی، واحدهای ارتش برای حفظ نظم و اعمال وضعیت فوق العاده به این سه شهر اعزام شده اند.
خبرنگار بی بی سی در قاهره می گوید اظهارات ژنرال السیسی می تواند از یک سو به منزله تهدید تلویحی معترضان و مخالفان دولت و از سوی دیگر، دعوت به آرامش درکشور و تلاش برای اطمینان دادن به مردم مصر درباره نقش ارتش تلقی شود.
در عین حال، به نظر می‌رسد که تقاضای آقای مرسی برای گفتگوی ملی هم از سوی مردم و هم از سوی منتقدان رئیس جمهور نادیده گرفته شده است.
آقای مرسی از رهبران گروههای مخالف درخواست کرده بود تا روز یکشنبه ۲۷ ژانویه در یک “گفتگوی ملی” با او شرکت کنند.
محمد البرادعی، یکی از رهبران مخالفان گفته که پیش از هرگونه مشارکتی در گفتگوهای ملی، او از آقای مرسی می‌خواهد که دولت وحدت ملی تشکیل دهد و در قانون اساسی جدید مصر تجدید نظر کند.
ارتش فرانسه شمالی‌ترین شهر مالی را فتح کرد
بی بی سی: منابع نظامی فرانسه می گویند که نیروهای آن کشور وارد شهر کیدال در شمال مالی شده اند. کیدال بزرگترین شهری بود که شورشیان سلفی پس از آغاز پیشروی سربازان فرانسوی در اختیار داشته اند.
فرودگاه کیدال اکنون در اختیار ارتش فرانسه قرار گرفته و چندین هواپیما و هلیکوپتر نظامی شب گذشته در آن فرود آمدند.
شورشیان سلفی که تفسیر بسیار خشنی از شریعت اسلام دارند، پیش از ورود نیروهای فرانسوی از شهر گریخته بودند.
پیش از این شهرهای گائو و تمبکتو با مقاومت بسیار اندک شورشیان به دست ارتش مالی و ارتش‌های خارجی تحت رهبری فرانسه فتح شده بودند.
شورشیان سلفی در تمبکتو به هزاران نسخه خطی که در این شهر بوده خسارت وارد کرده اند. تصاویر ویدیویی، کتابخانه این شهر را نشان می دهد که در آن کتاب ها سوخته اند و جعبه‌های کتاب‌ها خالی هستند.
کیدال که در ۱۵۰۰ کیلومتری شمال باماکو، پایتخت مالی، واقع شده، سال گذشته تحت کنترل گروه سلفی موسوم به “انصار الدین” قرار گرفت که به دنبال اعمال تفسیر خشن خود از شریعت اسلام در شمال مالی بوده است.
نهضت آزادیبخش ملی ازاواد، یک حرکت سیاسی بومیان شمال مالی که عمدتا از قبایل کوچ نشین موسوم به طوارق هستند، گفته است حاضر به همکاری با ارتش فرانسه برای مقابله با “گروههای تروریستی” است، اما اجازه ورود ارتش مالی را به شهر نخواهد داد.
ارتش مالی که عمدتا از ساکنان سیاهپوست جنوب مالی تشکیل شده، خود متهم به ارتکاب جنایت علیه بومیان شمال آن کشور است.
نیروهای فرانسه با فتح کیدال، اولین مرحله نبرد یعنی بیرون راندن گروههای تندرو از شهرهای شمال مالی را به پایان رسانده اند، اما مهم مرحله دوم نبرد است و آن یافتن شورشیانی که به بیابان های وسیع شمال مالی فرار کرده‌اند.
وزیر امور خارجه فرانسه از دولت مالی خواسته که با نمایندگان مردم شمال آن کشور، ولو گروههای مسلح “غیر تروریستی”، وارد مذاکره شود.
کشف ده ها جسد در سوریه
بی بی سی: گروه ناظر حقوق بشر سوریه، که مرکز آن در لندن است، از کشف اجساد ده ها مرد جوان در نزدیکی شهر حلب خبر داده است.
به گفته این نهاد مخالف حکومت سوریه، اجساد دست کم ۵۶ نفر در ساحل رودخانه قویق در منطقه بوستان القصر حلب، از مناطق تحت تسلط شورشیان، یافت شده است.
دست‌های اکثر قربانیان این کشتار از پشت بسته شده و آنان با شلیک گلوله به ناحیه سر به قتل رسیده اند که ممکن است نشانه نوعی اعدام دستجمعی بدون محاکمه باشد.
تصاویری ویدیویی از کشف این اجساد توسط فعالان مخالف دولت سوریه در سایت یوتیوب گذاشته شده است.
یکی از فرماندهان ارتش آزاد سوریه گفته است که برخی از کشته شدگان نوجوانان کم سن و سال بوده اند.
این فرمانده به خبرگزاری فرانسه گفته است هنوز هم اجساد بسیاری از آب رودخانه بیرون کشیده نشده و احتمال دارد شمار کشته ها به ۱۰۰ نفر هم برسد. از آنجا که کارت شناسایی در اجساد یافت نشده، تعیین هویت کشته شدگان امکانپذیر نبوده است.
چندین ماه است که شهر حلب در شمال سوریه صحنه درگیری‌های شدید بین نیروهای دولتی و مخالفان بشار اسد، رئیس جمهور سوریه بوده است.
درگیری های حلب علاوه بر تلفات انسانی گسترده و خسارات مالی فراوان به این شهر، صدها تن از ساکنان حلب را نیز آواره کرده است.
دادگاه بریتانیایی به اتهام بدرفتاری نظامیان با زندانیان عراقی رسیدگی می‌کند
بی بی سی: رسیدگی قضایی به پرونده شکایت جدید گروهی از زندانیان سابق عراقی در مورد بدرفتاری نظامیان بریتانیایی با آنان آغاز می شود.
روز سه شنبه، ۱۰ بهمن (۲۹ ژانویه)، نخستین جلسه دادگاه عالی بریتانیا، خاص پیگیری پرونده‌های مهم حقوقی، برای رسیدگی به شکایت حدود دویست تن از شهروندان عراقی در مورد بدرفتاری در بازداشتگاه های نظامی بریتانیایی در جریان جنگ عراق و نحوه برخورد دولت بریتانیا با این موضوع در لندن برگزار می‌شود.
این پرونده به اتهام‌های جدید در مورد سوء‌رفتار نظامیان بریتانیایی با زندانیان عراقی از جمله ضرب و شتم، محرومیت از خواب و تحقیر جنسی طی سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۸ میلادی ارتباط دارد.
واحدهای ارتش بریتانیا بخش مهمی از ائتلاف نظامی به رهبری آمریکا را تشکیل می دادند که با حمله و اشغال نظامی عراق در سال ۲۰۰۳ باعث سقوط حکومت صدام حسین، رهبر آن کشور شد. نیروهای بریتانیایی عمدتا در بخش های جنوبی عراق مستقر بودند.
در جلسه روز سه شنبه، دادخواست شاکیان پرونده علیه وزارت دفاع بریتانیا قرائت خواهد شد که در آن از قضات دادگاه خواسته شده تا در مورد میزان آگاهی مراجع رسمی از شرایط زندانیان عراقی در بازداشتگاه‌های نظامی بریتانیا تصمیم‌گیری کنند.
وکلای شاکیان گفته‌اند که بر خلاف اظهارات مقامات دولتی بریتانیا، سوء‌رفتار با زندانیان عراقی به شکلی سازمان‌یافته جریان داشت و نمی‌توانست صرفا حوادثی پراکنده و ناشی از اقدامات خودسرانه معدودی از نظامیان باشد.
شاکیان خواستار آن هستند تا برای مشخص شدن این اتهام، وزارت دفاع به تشکیل هیات مستقل تحقیق و برگزاری جلسات علنی و انتشار عمومی نتایج بررسی های این هیات مبادرت ورزد اما این وزارتخانه تحقیقات اداری جاری را کافی دانسته است.
گروه وکلای مدافع به رهبری مایکل فوردهام گفته اند که چند تن از زندانیان هنگام بازداشت جان خود را از دست دادند و لازم است به نحوه مرگ آنان در بازداشتگاه هم رسیدگی شود.
تاکنون وزارت دفاع بریتانیا مبلغ پانزده میلیون پوند را به شکل غرامت مربوط به بیش از دویست مورد شکایت زندانیان سابق عراقی در مورد بدرفتاری و یا بازداشت غیر موجه به شاکیان پرداخت کرده و هنوز هم تعدادی از شکایت‌ها در دست بررسی است.
با اینهمه، این وزارتخانه تاکید دارد که در حال حاضر تشکیل هیات مستقل تحقیق برای بررسی تخلفات صورت گرفته مناسب نیست.
پایان کار جشنواره ساندنس و معرفی برندگان
بی بی سی: بیست و نهمین دوره برگزاری جشنواره سینمایی «ساندنس» روز یکشنبه ۲۷ ژانویه با نمایش نخستین اثر کارگردانی جوزف گوردون لویت، بازیگر سینمای هالیوود به نام «اعتیاد دون خوان» و اعلام اسامی برندگان این فستیوال به پایان رسید.
در این جشنواره فیلم «فروتویل» به نوشته و کارگردانی رایان کوگلر، دو جایزه بزرگ هیئت داوران و جایزه اول تماشاگران را در رشته «بهترین فیلم داستانی آمریکایی» از آن خود ساخت.
از سال ۲۰۰۹ و برنده شدن فیلم «پرشس» تاکنون هنوز فیلمی نتوانسته بود هر دو جایزه اصلی جشنواره ساندنس را هم زمان به دست آورد.
فیلم «برادرتنی» ساخته هلمر استیو هوور، درباره زندگی راکی برات، فعال سیاسی ـ اجتماعی آمریکایی و اقدامات او برای کمک به یک جامعه «ایدز» زده در«هند» هم توانست جایزه بهترین مستند آمریکایی سال را به دست آورد.
جایزه تماشاگران برای بهترین مستند بین المللی به فیلم «میدان» ساخته جهان نجیم، فیلمساز مصری تبار آمریکایی درباره انقلاب مصر تعلق گرفت.
فیلم داستانی «مترو مانیلا» ساخته شان الیس، درامی درباره خانواده فیلیپینی که از برنج‌زارها به شهر بزرگ و شلوغی نقل مکان می کند هم برنده جایزه بهترین فیلم داستانی بین المللی شد.
جایزه ویژه هیئت داوران سینمای جهان به فیلم درام و چند لایه ای «حلقه ها» ساخته هلمر سردان گلوبوویچ، فیلمساز صربستانی و «پوسی رایوت: یک دعای پانک» در مورد زندگی و وقایع دستگیر شدن گروه موسیقی دخترانه ای در روسیه به دلیل اجرای موسیقی پانک در کلیسا ساخته مایک لرنر و مکسیم پوزدورویکن تعلق گرفت.
جایزه بهترین فیلمساز تازه نفس «انستیتوی ساندنس» به فیلمساز جوان هلمر کنتارو هاگیوارا برای نخستین تجربه فیلمسازی او «ببر تماشایی» اهدا شد.
جشنواره ساندنس به همت رابرت ردفورد، بازیگر، کارگردان و تهیه کننده آمریکایی در سال ۱۹۷۸ کار خود را به عنوان یک سازمان غیرانتفاعی به منظور حمایت از فیلم های هنری و مستقل آغاز کرد.
امروزه این فستیوال به یکی از بزرگ ترین مراکز اجتماع فیلمسازان فیلم های کم هزینه خارج از حلقه فیلمسازی هالیوود تبدیل شده است.
