شهروند – آرش عزیزی: همیشه گرمای داغ تابستان تورنتو که شدت میگیرد سر و کله ی بحثی قدیمی نیز پیدا میشود: چرا در این شهر بزرگ و پر از پارک و درخت، نمیشود یک جرعه آبجو، شراب یا سایر مشروبات را در مکان های عمومی برای رفع عطش نوشید؟
تورنتوی «بچه مثبت» دوباره درگیر این بحث قدیمی شده است و این آرزو دوباره مطرح شده است که در این زمینه به همان وضعی برسد که پاریس و لندن و برلین و حتی مونترآل رسیدهاند: آزادی مشروبخواری در فضاهای عمومی.
در حال حاضر هم البته بین قانون و عمل تفاوتهای فاحشی وجود دارد.
طبق قانون شهروندان تورنتو تنها میتوانند در حیاط یا بالکن خانه ی خود و البته در فضاهای باز جلوی رستورانها مشروبات الکلی مصرف کنند، اما همین کار در ساحل یا در پارک مجاز نیست.
در عمل اما خیلی از پارکها پاتوق جوانان و خانوادگان اهل مشروب است. مثلا پارک ترینیتی بل وودز در غرب شهر که این روزها هر وقت سری به آن بزنید پر است از مشروب خوارانی که زحمتی به قایم کردن آلت «جرم» هم به خود نمیدهند.
این بحث بخصوص از آنجا مطرح شده که پلیس تورنتو هفته ی پیش پروژهای به نام «شیشه های سبز» آغاز کرد که هدفش حمله به پارکهای سراسر شهر و برخورد با مشروبخواران است. کسانی که با مشروبات الکلی باز پیدا شوند ۱۲۵ دلار جریمه خواهند شد.
منتقدان میگویند میتوان مستی و بدمستی و بدرفتاری را مشخصا جریمه کرد و همین حالا هم قوانین بسیاری علیه آن وجود دارد. مثلا مست بودن در اماکن عمومی ۶۵ دلار جریمه دارد. ایجاد مزاحمت از طریق مست بودن خود جرم جنایی فدرال است که جریمه اش میتواند به شش ماه زندان و ۵۰۰۰ دلار جریمه برسد.
اما با این وجود نفس هرگونه مشروب خوردن حتی اگر به مستی هم نرسد همچنان جرم جنایی است.
در حالی که سر و کله ی پلیس در بعضی پارکها کمتر پیدا میشود، پارکهای مناطق حومه ای تورنتو مثل نورت یورک و اسکاربورو با برخورد صریح و شدید پلیس در این زمینه مواجهند. پیش از این تحقیقات تورنتو استار نشان داد که جوانان سیاهپوست و به اصطلاح «قهوه ای پوست» در این محلات (که این دومی میتواند شامل بسیاری از ایرانیان نیز شود) بخصوص با برخورد پلیس مواجه میشوند حتی اگر هیچ کار غلطی انجام نداده باشند.
جان گرتسن، دادستان کل دولت لیبرال انتاریو، با دفاع از قوانین موجود گفت وزارتخانه اش به هیج وجه قصد تغییر آنها را ندارد.
کانادا به طور کلی و انتاریو به طور مشخص را میتوان از محافظه‌کارترین مناطق جهان غرب در زمینهی قوانین مربوط به الکل دانست.
مثلا تا اوایل دهه ی ۷۰ مردان و زنان در بارها مجبور بودند در فضاهایی مجزا باشند که ورودیه ای مجزا داشتند و هرگونه رفت و آمد بینشان ممکن نبود (در زمانی که در ایران و بسیاری کشورهای خاورمیانه اختلاط زنان و مردان در بعضی بارها و کافهها معمول بود).
تا سالها بارها مجبور بودند آبجو را تنها در لیوان های مخصوص دولتی سرو کنند. هر کس که میخواست وارد مغازه ی مشروبفروشی شود و چیزی تهیه کند باید فرمی پر و امضا میکرد. سن قانونی مصرف مشروب تا سالها ۲۱ سال بود (که همچنان نیز در اکثر آمریکا چنین است) که در دهه ی ۱۹۶۰ به ۱۸ کاهش یافت و سپس دوباره به ۱۹ افزایش یافت.
در استان کبک که به فرهنگ کمتر محافظه کار خود معروف است هم اکنون هم مشروبخواری در فضاهای عمومی آزاد است و هم امکان تهیه مشروبات الکلی از سوپرمارکتها و مغازه های عمومی هست. تغییر قوانین در این زمینه در تورنتو این بار توسط نیروهای سیاسی مختلف مطرح شده است اما هرگز پیگیری نشده است.
