شهروند ۱۱۷۶ ـ ۸ می ۲۰۰۸
 به مناسبت روز جهانی مادر (۱۱ می) این شعر تقدیم می شود به تمام مادران؛ مادرانی دانا، فداکار و دوراندیش که به دور از فرزندان عزیز خود، زندگی را به تنهایی در ایران سپری می کنند، و یا مثل مادر بعضی از ما مجبورند که چند ماهی را در ایران باشند.

باشد که این شعر مرهمی بر زخم های عمیق و دردآورشان باشد.

ماما ایران است.
ماما پریشان است.
ماما دیوانه شده، در بند است.
ماما در جهنم ملاست.
ماما می سوزد و می سازد.
ماما می جنگد و می تازد.
ماما یکه تاز میدان،
ماما جنگاور و تنهاست.
ماما هم مرام و همفکری ندارد.
ماما روزهای سیه (سیاه) دارد.
ماما به امید فرداست،
که دوباره پر کشد، بالا
بیاید به پیش ماها،
برسد به خانه والاش.