“. . . ما ابداع کنندگان داستان، که هر چیز را باور میکنیم به خود حق میدهیم باور کنیم که برای ساختن یوتوپیایی دیگر هنوز دیر نشده است، یوتوپیایی جدید و فراگیر که در آن هیچ کس برای دیگران تصمیم نگیرد که چگونه بمیرند؛ عشق تبلور خود را نشان دهد؛ خوشبختی امکانپذیر باشد؛ نژادها محکوم به انزوا نباشند؛ و همگان فرصتی یک سان برای زیستن روی زمین به دست آورند. (گابریل گارسیا مارکز – هنگام دریافت جایزه نوبل ادبیات).”
گابریل گارسیا مارکز داستان نویس بزرگ جهان و “گابو”ی مردم آمریکای جنوبی روز پنج شنبه هفدهم آوریل ۲۰۱۴ (بیستوهشتم فروردین ۱۳۹۳) در هفتادوهشت سالگی درگذشت. خالق “صد سال تنهایی”، “عشق سالهای وبا”، “پاییز پدر سالار”، “دلبرکان غمگین من”، . . . در حالی چشم بر جهان فرو بست که پیش از آن، در بیش از نیم قرن داستاننویسی آمیخته به خلاقیتی کمنظیر، توانسته بود ادبیات جهان را گامی بزرگ به پیش برد. کاری که به بار نشستناش آفرینندگی و تلاشی عظیم میطلبد.
آنچه آثار مارکز را در پهنه ی جهان پراکند و از او نویسندهای جهانی با دهها میلیون خواننده ساخت، نه تنها توانایی ادبی شگرف او، بلکه زیبایی جهان داستانهایش نیز بود؛ جهانی برخاسته از قلبی پر مهر به انسان.
تعهد روشنفکری او به آزادی انسان و امیدش به پیروزی انسانیت بر پلشتی، وحشت و بیعدالتی جهان کنونی آثارش را به صورت نماد آشکار نیاز معنوی انسانهای بیشماری در سراسر دنیا درآورد؛ همچنان که در ایران.
مارکز همچون “زیباترین غریق جهان” بر زیبایی جهان افزود.
کانون نویسندگان ایران درگذشت گابریل گارسیا مارکز را به دوستداران و خانوادهاش تسلیت میگوید و یادش را گرامی میدارد.
کانون نویسندگان ایران
۳۰/فروردین ۱۳۹۳
