۴ Comments

1. 

   افشین اعرابی on می 22, 2014 at 11:34 ب.ظ

   راستش جناب سیاوش نمی دانم برای پاسخ دادن به این مطلب پر از تناقض و دوگانگی از کجا شروع کنم. فقط میتوانم بگویم یک مطلب نچندان بلند با این همه تضاد حاصل یک فکر نیست و شما فقط نام خود را زیر آن نوشته اید. با مراجعه به فیسبوک شما و ادبیاتی که در آنجا دیدم گرچه این نوشته بسیار بی‌محتوا و فاقد هرگونه ارزش ادبی‌ هست اما با این وجود، آگاهی شما در این حد نیست که بتوانید این خطوط را پشت سر یکدیگر قرار دهید. پس روی سخنم با همه کسانی‌ هست که شما را یاری داده اند و میدهند. آنکه پشت گوشی به شما خط میدهد، آنکه ناز شست به مردم و عکاس نشان میدهد و به دوست شما می‌گوید “برو و آنها درگیر شو” و آن خانم خبرنگار شهروند که باز به همان دوست شما می‌گوید ” نترس، برو جلو و هرچه از دهانت در میاید به آنها بگو” و بالاخره شما که با نام خود پای این نوشته را امضا کردید.
   از توهین می گویید اما سطرهای اولین‌ این نوشته با توهین به اپوزیسیون خارج کشور شروع شده، ” منفعل و متوهم و ایزوله و مهره سوخته” که اتفاقا دوستانی که به شما خط میدهند مدت‌ها قبل از شما در خارج خود را جزو این اپوزیسیون می دانند و می نامیدند.
   توهین را او آغاز کرد که در میا‌‌ن سخنرانی‌ شروع به اعتراض و سپس سر دادن شعار کرد. توهین را او آغاز کرد که ناز شست به عکاس و مردم نشان داد و آن هم در میا‌‌ن همایش برای پشتیبانی از زندانیان سیاسی، توهین را او کرد که اصول خبرنگاری را لگد مال کرد، توهین را او کرد که با دست به سینه کسی‌ زد که جای پدر او بود، اما شما نوشتن یک انتقاد که شرح آنچه که گذشت را یاد آور شده، یک توهین تلقی‌ می‌کنید. البته انکار واقعیت از سوی شما فقط اینجا اتفاق نمی‌افتد، این روند فکری شماست. در جای دیگر باز به این مقوله بر خواهیم گشت. هر کدام از این حرکات یاد آور حرکاتی است که از سوی سرکوب گران آزادی در طیّ این ۳۵ سال حکومت جمهوری پربرکت رخ داده بود، در ابتدا با نام حزب اللهی ها، فالانژ ها، سپس انصار حزب الله و در آخر هم لباس شخصیها. مگر آنها سخنرانیها را با شعارهای خود بر هم نمی‌‌زنند، مگر درگیری فیزیکی ایجاد نمی‌‌کنند و مگر حرکات شنیع از خود بروز نمی‌‌دهند، اینجا هم اتفاق افتاد، از نظر شما کردنش اشکال ندارد اما گفتنش توهین به زندانیان سیاسی و دانشجویان محروم از تحصیل است. این چه دانشجوی محروم از تحصیل است و چه زندانی سیاسی هست که دست به چنین اعمالی میزند. مگر عربده یک دانشجو، عربده نیست؟ مگر بر هم زدن یک سخنرانی‌ از طرف یک زندانی سیاسی، برهم زدن یک سخنرانی‌ نیست؟ مگر قاپیدن میکرفون لمپنیسم نیست؟ لطفا لمپنیسم را طبقه بندی نکنید. لمپنیسم، لمپنیسم است از طرف هر کس که می‌خواهد اتفاق بیفتد.
   نوشته اید که روند مبارزه با جمهوری اسلامی تغییر نکرده، درست است این اپوزیسیون خواهان سرنگونی این سیستم است و پای آن هم ایستاده ، گرچه خود من هم انتقادات زیادی به آن دارم. اما این اصلاح طلب هستند که این روند را تغییر دادند و با واژه‌های دهان پر کن اما بی‌ محتوی‌ ” گفتگوی تمدن‌ها و جامعه مدنی” سعی‌ در فریب مردم و از سال ۸۸ سعی‌ در رخنه کردن در صفوف اپوزیسیون خارج کشور دارند،( موافقی در جلد مخالف ). در واقع چو نیک‌ بنگریم این اصلاح طلب هستند که خواهان ماندگاری رژیم اسلامی هستند و شما این تغییرات را دگرگونی و روند مثبت می‌نامید.
   جناب صفوی برگردیم به تظاهرات ۲۰ آوریل در پشتیبانی از زندانیان سیاسی. شما در توصیف این تظاهرات نوشته اید که با موفقیت پیش رفت. سوال من اینجاست که با موفقیت پیش رفت یا باورانده شد که با موفقیت پیش رفت؟ این دو اختلاف فاحشی با یکدیگر دارند. در واقع بحث انکار واقعیت اینجا بار دیگر خود را نشان میدهد. تظاهراتی که بخاطر موضوعی مشترک چنان به برخورد عقاید و نظریات بیانجامد تا جایی‌ که دستور از دو تن‌ از عاملین آن جهت درگیری فیزیکی و فحاشی صادر شود، به نظر شما موفقیت آمیز است؟ یا موفقیت آمیز از آن جهت است که تظاهراتی را بدون نام و امضا بر پا می‌کنید و از بسیاری خطوط فکری دعوت به عمل می‌‌آورید اما در کّل سعی‌ دارید نشان دهید که تمامی‌ آن خطوط در پشتیبانی از خط اصلاح طلبی به میدان آماده اند. آیا این است ایده‌آل شما و باید پرسید آیا چنین روشی را هم برای مردم در نظرمی گیرید. مسلما وقتی‌ در چنین ابعاد کوچکی چنین کنید در سطوح بزرگتر هم برای بدست آوردن قدرت آن را تکرار و از مردم به عنوان ابزار استفاده خواهید کرد، چنان که کردید. سال ۱۳۸۸ سال رویارویی دو جناح رژیم جمهوری اسلامی بود. یکی‌ با ابزار نظامی و نیروهای سرکوبگر خود پا بر عرصه گذشت و دیگری با به جلو انداختن مردم در این مصاف.
   نوشته اید اگر صادق باشیم اما شما صادق نیستید به خاطر نفی واقعیت نه با خودتان و نه با مردم و چه نیکو گفتید: برخی از این گروه‌ها از حربه و ابزار مردم برای رسیدن به هدف خود استفاده می‌کنند و به ملت نزدیک می‌شوند.
   شما در مقاله خود فرمودید؛ همه واقفیم که جنایات جمهوری اسلامی تحت دوران روح الله خمینی و یا همان “امام راحل” و سیدعلی خامنه‌ای از حیطه‌ی شمارش خارج است، اما نسل سابق ظاهرا فکر می‌کند که نسل جدید از این جنایات بی خبر است.
   متأسفانه مردم و بخصوص نسل‌های آینده تنها از طریق رساناهای گروهی در جریان بعضی‌ اتفاقات به صورت آمار و ارقام قرار میگیرند و این از بار احساسی‌ آن رخداد می‌کاهد. شما در مقاله خود به آمار کشته شده گان ۱۰ هزارتایی اشاره کردید که البته صحیح‌ترین آن تا کنون ۶ هزار تخمین زده شده. اما میدانید کشته شدن ۶ هزار انسان یعنی‌ چه؟ نه نمیدانید. به همین خاطر برای آنکه مقاله خود را تاثیر گذار سازید رقم ۶ هزار را به ۱۰ هزار به راحتی افزایش دادید. که نشان از دو چیز است. عدم آگاهی‌ شما از این واقعه و یا ندانستن عمق فاجعه که ۴ هزار به آن اضافه کردید بدون اینکه بدانید ۴ هزار اعدامی یعنی‌ چه و درک صحیح از احساسی‌ که می‌‌توانید از این فاجعه داشته باشید. بسیار راحت با اضافه کردن ۴ هزار از کنار آن می‌گذارید. اینجاست که از آن احساس بدورید و اینجاست که از هر نظر نمی‌دانید.
   و در جایی‌ دیگر؛ آن را یک موضوع اظهر من الشمس می‌دانیم که نیازی به تکرار هر روزه آن نیست.
   اجازه بدهید یاد آور شوم که از ویژگیهای سیستم‌های استبدادی گسست دهه به دهه نسلها با تاریخ خود است. در کشور
   خودمان به تجربه دیدم که جوان‌های دهه ۶۰ درکی از دهه ۵۰ نداشتند و همچنین دهه ۷۰ از دهه ۶۰. به همین رو لازم است که رخدادها، بخصوص سیاسی تکرار و تکرار شوند تا نسل‌های آینده اشتباه گذشته را مرتکب نشوند. اما متأسفانه شما همان سخن آقای ابراهیم نبوی را بصورتی دیگر تکرار کردید. ایشان در مصاحبه‌ای فرمودند “از کشته شده‌های تابستان شصت و هفت اسم نبرید، ولن کنید، ولش کن”. دوست گرامی‌ اینها چیزی نیست که انسان به‌آسانی از کنار آنها بگذرد مگر آنکه در جایی‌ به ضررش تمام بشود. گذشته چراغ راه آینده است. این احساسی‌ که نسل گذشته نسبت به نسل جوان حاضر دارد یک احساس نگرانی است که چیزی که آنها تجربه کرده اند بار دیگر نسل جوان تجربه کند، وگرنه نه تنفری در کار است و نه خشم.
   در بازبینی گذشته و حتی قبل از انقلاب و با بررسی زندگی و فعالیت افرادی که هرکدام به سهم خود در تشکیل جمهوری اسلامی نقشی‌ داشتند، پی‌ می‌بریم که از سالها دور این دو جریان به مانند طنابی تنیده شده از رشته‌های مختلف در طول تاریخ به جلو آمده اند که نتیجه آن بوجود آمد تشکلات و حرکت‌های مختلف است که مدت کوتاهی‌ بعد از انقلاب پا بر عرضه وجود گذاشتند. این تشکلات مسلما پیش بایسته‌ای داشته اند که در زمان کوتاهی‌ بعد از انقلاب بوجود آمدند. این دو جریان عمده دو روی یک سکه‌ جمهوری اسلامی است که بنا به مقتضیات زمانی‌ و بخصوص تاثیر حرکات مردم هر کدام چند صباحی بر اریکه قدرت تکیه می زند. اما با بررسی گذشته این رژیم ‌ میبینیم که اساسی‌‌ترین سرکوب‌ها در زمان به روی کار بودن اصلاح طلبان و یا بدست ایشان صورت گرفته. انقلاب فرهنگی‌، کشتار تابستان ۶۷، سرکوب دانشجویان در ۱۸ تیر ۷۸ و بالاخره کشتار سال‌های ۶۰ و ۶۱ که به دستور خمینی صورت گرفت همان شخصی‌ که بازگشت به دوران طلایی وی سر لوحه کار اصلاح طلبان قرار گرفته است. پس بی‌ مناسبت نیست که به این جناح حمله صورت گیرد. جناح دیگر شمشیر را برای مردم از رو بسته اما جناح اصلاح طلب با زیرکی خاصی‌ خود را مردمی نشان میدهد. اینجاست که این جناح باید برای نسل جوان افشا شود تا بار دیگر شخصی‌ سوار بر موج اعتراضی مردم بر آنها تحمیل نشود.
   در تظاهرات روز ۲۰ آوریل، سخنان خانم ستاره صبور چیزی جز بیان واقعیت و آنچه که گذشت نبود اما متأسفانه عده‌ای با عدم قبول واقعیت آنطور برآشفتند. کسی‌ که واقعیت را نخواهد و یا نتواند قبول کند خیلی چیزها را بر نمی‌‌تابد از جمله واقعیت وجودی خود و افکار منتج گرفته از آن را ، یعنی‌ نفی همه‌چیز. با چنین شخصی‌ چه می‌توان گفت و انتظار چه واکنشی می‌توان داشت.
   و اما سخن آخرین؛ جناب صفوی گرامی‌ شاید بسیاری به این جهت طرفداری اصلاح طلبان را برگزیده اند که به قول معروف بوی کباب به مشامشان رسیده. مسلما جوان‌ها از این امر مبرا هستند. روی سخنم با فرصت طلبها است. اینها شاید هم چند صباحی هم به قدرت برسند اما مدت زیادی به طول نخواهد انجامید. تاریخ آن را به اثبات رسانده.
   با گفته‌ای سخن خود را پایان می‌دهم، گفته‌ای که از سال‌ها دور در گوشم طنین انداز است؛
   شما به دنبال خوشبختی فردی خود، یا قشر ممتاز خودتان بروید. آن را در کاخ‌های مشعشع خود جست و جو کنید، ولی مطمئن باشید که کوخ‌نشین‌ها نیز خاموش نخواهند نشست. آنگاه اگر آوار عظیم انقلاب بر فراز کاخ‌ شما بگسلد، لطفاً گله‌مند نباشید. خوارشدگان جهان حق دارند به شما موجودات ازخودراضی که انگبینِ سعادتِ انحصاری را می‌مکید و چشم را بر رنج دیگران می‌بندید و از این رنج، گنج برای خویش می‌سازید، درس تلخ بدهند. این جنبش را اگر هزاران بار نیز در خون مدفون سازید، مانند سمندر رستاخیز می‌کند و نخواهید توانست سرانجام نابود کنید.

2. 

   amir zahedi on می 19, 2014 at 11:11 ق.ظ

   آقای صفوی شما تلاش و سعی در قاپیدن میکرفن از دست ستاره صبور توسط سلما را دیدید؟ شما بیلاخ مصطفی عزیزی را به مخالفان جمهوری اسلامی دیدید؟ شما قلدری اون جوون سبز پوش وبی حرمتی به آقای بیژن فتحی که از نظر سنی به مثابه پدر ایشون بود دیدید؟ا ؟ شما درود بر موسوی مصطفی عزیزی برای بازگشت موسوی که قرار بود و قرار است مردم ایران را دوباره به دوران طلایی سالهای ۶۰ و ۶۷ ببرد دیدید؟ شما هم مانند خبرنگار و عکاس شهروند خیلی چیزها را نخواستید ببینید، این فقط آغاز این گفتگو ست، کین از نتایج سحر است، باش تا صبح دولتت بدمد،،

3. 

   سیاوش on می 16, 2014 at 9:37 ب.ظ

   خوشحالم که اینجا نیز کامنت گذاشتید. امیدوارم کمی آرامتر باشید. اول اینکه دلیل خودم را بابت ناراحتی از رفتار شما در خود مطلب بیان کردم. لطفا دوباره (هرچند ظاهرا نخوانده اید، پس یک بار) با صبر بخوانید. حتما پیدا میکنید. اگر مطلب را خوانده بودید، متوجه میشدید که من در آن بهیچ وجه از جناحی در جمهوری اسلامی دفاع نکرده ام و در واقع حرف شما را به نوعی زده ام و رفتار همه ی گروههای آن را مزوّرانه خوانده ام.
   نکته دوم، شما خود را قربانی رژیم میدانید، چون شخصی از عزیزان شما را رژیم اعدام کرده است. بسیار متاسفم. اما باید توجه کنید که نسل ما انقلاب اسلامی را و برقرار شدن رژیم را نتیجه جو گیری و جهل نسل قبل میداند، چون اگر به جای خیابان ریختن، کمی زحمت مطالعه تاریخ را به خود داده بود، متوجه میشد که در طول تاریخ تمام انقلابها خونبار بوده اند و اعدامهای جمعی جزو لاینفک تمام انقلابها بوده است. پس بلایی اگر سر شما آمده، عامل ریشه ای آن نسل خودتان بوده در نهایت. هر عملی نتیجه ای دارد. از زیر مسوولیت خود فرارنکنید. ولی متاسفانه نتیجه منفی اعمال نسل شما، گریبان ما را نیز گرفته است. پس در حقیقت ما و عزیزان شما، قربانیان نسل شما و پدران ما هستیم.
   مجددا بخاطر تکرار توهین ها و انگ ها از سوی شما عرض میکنم، شما در جایگاهی نیستید که به کسانی که بخاطر آزادی، نه یک ایدئولوژی خاص، به زندان رفته اند و شکنجه شده اند و محروم از تحصیل شده اند و مجبور به ترک عزیزان شده اند توهین کنید و آنان را زیر سوال ببرید، و اصلا چنین نگاه و منطقی که قربانیان مخالف کلیت رژیم را طرفدار جناحی خاص میدانید، درست نیست. رژیم منتظری را سال ۶۷ بیرون انداخت بخاطر اعتراضش به اعدامها، و او را آدمی ساده و بی کفایت خواند؛ این یک واقعیت است.. رژیم موسوی و کروبی را بخاطر مخالفتشان با رای خامنه ای و ایستادن پای رای مردم و سکوت نکردن (حال از دید برخی بخاطر سهم خواهی)، خائن و مزدور و فریب خورده خواند. شما منتظری و موسوی و کروبی را عامل تمام جنایات رژیم میدانید و خیلی خیلی بیشتر از خمینی و خامنه ای به او و کروبی و موسوی آنها را مورد عنایت قرار دادید! دکتر سازگارا و جنبش سبزی های به قول رژیم: “فریب خورده”… نمونه های دیگری هستند. رژیم ما را که کلا آمریکایی، مجاهد، و اسرائیلی میخواند تا مثلا از اعتبار بیاندازد، و شما هم ما را عامل یک جناح رژیم میخوانید تا مثلا ما را از اعتبار بیاندازید. آیا برای یک آدم متوهم و بی منطق، این امکان وجود ندارد که بگوید چطور است که رژیم با هرکس که بد میشود شما بیشترین حمله را به او میکنید؟
   پس دست از این انگ زدن ها بردارید که دوره آنها زمان همان انقلاب اسلامی بود. نسل ما هر روز در خیابان فحش شنیده است و کتک خورده است و تحقیر شده است، این انگ ها او را از میدان بیرون نمیبرد. کاش اینهمه سال زندگی در خارج از ایران به شما این نگاه را میداد که ممکن است انسان در همه زمینه ها بر حق و عالم مطلق نباشد و شاید در یک موضوع، کسانی هم وجود داشته باشند که با شما مخالف باشند اما اندکی از شما آگاه تر باشند، و شاید اصلا حق با شخص دیگری غیر از شما باشد! آیا تا به حال به چنین موردی برخورد کرده اید که شخصی مخالف با نظر سیاسی شما حق داشته باشد؟ آیا به این فکر کرده اید که ممکن است شما مرجع تایید صلاحیت فعالان سیاسی نباشید؟ آیا میدانید دشمن کدام طرف است؟ آیا میدانید اگر دشمن همه طرف باشد مشکل از قطب نمای شماست؟

4. 

   ستاره صبور on می 16, 2014 at 1:02 ب.ظ

   خطابم به نویسندگان این مقاله است: هر کس که با روشهای سرکوب و جنایاتِ رژیم جمهوری اسلامی اندک آشنایی داشته باشد، می توانست پی ببرد که صحبتهای من در واقع بیان کننده ی این بود، که حمله به بند ۳۵۰ اوین حرکتی تازه نبوده و این دست اقدامات از روزهای اولیه تشکیل جمهوری اسلامی به شکل روزمره وجود داشته است! اشاره به جنایات جمهوری اسلامی در دوره های مختلف و تحتِ ریاستِ عوامل رژیم چرا باید تا بدین حد برای شما “مبارزانِ سبز” تحمل ناپذیر باشد؟! تا بدان حد که سعی در خفه کردنِ صدای سخنران دارید آنهم در کشوری که به قول خودتان: “که شاید بهترین سابقه دفاع از حقوق بشر در عرصه بین الملل را دارد “. شما در این مقاله به طور ضمنی از یکی از بنیان گذارانِ وزاراتِ اطلااعات “دکتر سازگارا” به اسمِ تحلیلگر سیاسی دفاع می کنید؟! شما از فردی دفاع می کنید که در جواب به گزارشگر تلویزیونِ اتریش در موردِ کشتار ۶۷ گفتند که ما : ” ما باید توطئه را سرکوب می کردیم، بدونِ هیچ ترحمی”!… شما در پی بازسازی تاریخ به نفع یکی از جناحهای رژیم هستید که در واقع خود از عوامل سرکوب بوده اند! حالا شما که اهل “کینه” نیستید و دم از ” منطق” می زنید چرا سعی در خفه کردنِ صدا و سانسور مخالفین جمهوری اسلامی دارید، همانگونه که جمهوری اسلامی صدای بی صداترینها را هم در زندانها به مدتِ ۳۵ سال است خفه می کند. کینه شما با ما قربانیانِ جنایتِ رژیمِ هولوکاستِ اسلامی چیست؟ https://www.youtube.com/watch?v=-3Ajv0AUipw