شهروند ـ گروه ۲۰ دو سال پیش و در پی بحران اقتصادی جهانی در کنفرانسی در واشنگتن و سپس لندن گرد هم آمد. هدف این بود که در پی بحران به جای گروه ۸ به حل مشکلات جهانی بپردازد و به «کمیته اجرایی» جدید جهان بدل شود.
اما با گذشت دو سال در نشست ۲۰۱۰ گروه ۲۰ در تورنتو می‌بینیم که آنها بر سر هیچ موضوع قابل توجهی به توافق نرسیدند. مثلا این موضوع که هر کشور در کوتاه مدت چگونه بدهی خود را کاهش دهد که کاهش مخارج به رکود مجدد بدل نشود مورد اختلاف بسیار بود. و هیچ قدم‌های روشنی برای این‌که کشورهای نوظهور چه سیاست‌هایی داشته باشند تا مخارج شهروندان خود را افزایش دهند (آن هم در عصر ریاضت‌کشی!) نیز تعیین نشد.
بر سر یکی از معروف‌ترین مسائل اختلاف، دولت چین، با این‌که قبلا قول داده بود از کنترل ارز کشور دست بردارد و به آن اجازه افزایش دهد، موفق شد با فشار این وعده را از بیانیه پایانی نشست بیرون بگذارد! البته هیچکدام از دیگر انتظاراتی که آمریکا و جهان دوست داشت از چین بگیرد نیز عملی نشد از کاهش مازاد داد و ستد تا تشویق مردم چین به خرید بیشتر برای کمک به اقتصاد جهانی.
دولت محافظه‌کار هارپر نیز موفق شد علیرغم فشار بقیه کشورها (و از جمله آمریکا و آلمان و اتحادیه اروپا) از زیر «مالیات جهانی بانک‌ها» (معروف به مالیات تابین یا رابین هود) در برود و «توافق شد» که در این مورد هر کشوری سیاست خودش را داشته باشد.
خلاصه این‌که نشست تورنتو، و پیش از آن نشست گروه ۸ در موسکوکا، به هیچ اجماع جدیدی نرسید مگر نیاز آغاز «عصر ریاضت‌کشی». باید منتظر بود و دید که تا نشست بعدی در سئولِ کره، جهان این‌روزها پراخبار ما در چه حال و روزی قرار دارد.
خلاصه‌ای از بیانیه پایانی نشست گروه ۲۰
در زیر خلاصه‌ای از مهمترین نکات موجود در بیانیه پایانی نشست گروه ۲۰ در تورنتو ارائه می‌شود:
رشد
ـ اقتصادهای پیشرفته تا سال ۲۰۱۳ بدهی خود را نصف کنند و نسبت بدهی دولت به تولید ناخالص داخلی را تا سال ۲۰۱۶ تثبیت کنند یا کاهش دهند.
ـ کشورها با بدهی بالا دست به اعمالی برای افزایش ذخایر ملی بزنند در عین حفظ بازارهای باز و بهبود رقابتی بودن صادرات.
ـ اقتصادهای دارای مازاد دست به اصلاحاتی برای کاهش اتکایشان به تقاضای خارجی و تمرکز بیشتر بر منابع داخلی رشد بزنند.
اصلاحات بخش مالی
ـ نظام مالی محکم‌تری ساخته شود که خطرات اخلاقی را کاهش می‌دهد، تلنبار شدن مخاطرات نظام‌مند را محدود می‌سازد و از رشد اقتصادی قوی و پایدار با عمل متحد برای دستیابی به تعهداتی در جهت اصلاح نظام مالی که در نشست‌های واشنگتن، لندن و پیتزبورگ داده شد، حمایت کند. البته در چارچوب زمانی مورد توافق یا سریعتر از آن.
ـ شتاب بخشیدن به اعمال اقداماتی محکم برای بهبود شفافیت و نظارت بر صندوق‌های تامین سرمایه‌گذاری، نهادهای تعیین اعتبار و اوراق اشتقاقی فروش آزاد به شیوه‌ای با انسجام بین‌المللی و بدون تبعیض.
ـ توافق بر سر این‌که قوانین جدید و قوی‌تر بخش مالی باید در کنار نظارت و بررسی موثرتر قرار بگیرد و تقاضا از «هیئت ثبات مالی» برای ایراد پیشنهادات تا ماه اکتبر.
نهادهای مالی بین‌المللی و توسعه
ـ توافق برای افزایش ۴/۵۹ درصدی قدرت رای کشورهای در حال توسعه به نسبت سال ۲۰۰۸.
ـ وزرای مالی و روسای بانک‌های مرکزی باید گزینه‌های سیاستی برای تقویت حفاظ امنیت مالی جهانی را تدارک ببینند تا ما در نشست سئول با هدف ساختن نظام پولی بین‌المللی باثبات‌تر و محکم‌تر آن‌را بررسی کنیم.
ـ لغو تمام بدهی‌های هائیتی به بانک جهانی و صندوق جهانی پول.
ـ استفاده از بخش خصوصی برای ابتکارات کشاورزی.
مبارزه با حمایت‌گرایی و تشویق تجارت و سرمایه‌گذاری
ـ تجدید سه ساله، یعنی تا پایان سال ۲۰۱۳، تعهدات خودداری از افزایش موانع یا تحمیل موانع جدید بر سرمایه‌گذاری یا تجارت کالاها و خدمات، تحمیل محدودیت‌های جدید صادرات یا اعمال اقداماتی همگام با سازمان تجارت جهانی برای تشویق صادرات و تعهد به تصحیح چنین عواملی در صورت ظهور آنها.
ـ دادن پایانی متوازن و خوش‌بینانه به دور توسعه دوحه‌ی سازمان تجارت جهانی در اولین فرصت ممکن همگام با ماموریت آن و بر پایه پیشرفت‌هایی که قبلا انجام شده.
مسائل دیگر و برنامه پیشروی
ـ برقراری گروه کار در مورد توسعه برای شکل دادن به برنامه توسعه و طرح‌های عمل چندساله برای تصویب در نشست سئول.
ـ دیدار بعدی در سئول کره جنوبی در روزهای ۱۱ تا ۱۲ نوامبر ۲۰۱۰ و سپس در فرانسه در سال ۲۰۱۱ و مکزیک در سال ۲۰۱۲.
