مروری بر تعالیم آئین بهائی
اقتباس از آثار نویسندگان بهائی
بعضی از مردم معتقدند که رهبران مذهبی دارای تقوی و پاکی بیشتری هستند و می‌توانند گناهان دیگران را بخشیده و یا رفتگان را بیامرزند. در نتیجه افرادی نزد رهبران مذهبی رفته و با اعتراف به گناهان خویش به دست بوسی و پا بوسی آنان افتاده طلب بخشندگی می‌نمایند.
همه ادیان الهی علت آفرینش خلقت را عشق می‌دانند، خداوند بشر را به خاطر عشق آفرید و همان عشق و محبت را که در وجودش هست در قلب ما به ودیعه گذاشت و انسان را بزرگ و بزرگوار کرد.
جضرت بهاءالله می‌فرمایند:
“انسان چقدر بزرگوار است اگر در ره پروردگار پوید” و همین پروردگار جز صلح و صفا، محبت و عشق به یکدیگر و سربلندی بشر چیز دیگری را برای مخلوقش نخواسته و نمی خواهد. اگر با چشم حقیقت بین به اطراف خود نظر کنیم آنچه را که می‌بینیم خداوند برای بشر مهیا کرده است. خداوند ما را با عشق خلق کرد، با عشق پرورش داد و با عشق نصیحت کرد. در هر زمان بنا به مصلحت روز برای عزیزانش معلمی را فرستاد تا به تربیت روحانی آنان بپردازند بنابراین پروردگار هرگز برای بشرش حقارت، ذلت و سرافکندگی اختیار نکرده مگر که انسان خود به ذلت و خواری تن در دهد و چون از کرده پشیمان می‌شود راه چاره را در بازگو کردن آن به رهبران دین و اظهار پشیمانی و طلب مغفرت (آمرزش) از آنان می‌داند در نتیجه و به ناچار به پا بوسی و دست بوسی آنان رفته اظهار ندامت کرده و چنان وانمود می‌کند که آنانند بخشنده گناه و فرشته نجاتشان.
اعتراف به گناه، دست بوسی و به پای افتادن در آئین بهائی اکیداً ممنوع می‌باشد.
حضرت بهاءالله می‌فرمایند:
باید عاصی (گناهکار) در حالتی‌که از غیرالله (غیر خدا) خود را فارغ و آزاد مشاهده نماید طلب مغفرت و آمرزش کند، نزد عباد اظهار خطا یا معاصی (جمع گناه) جائز نه چه که سبب و علت آمرزش و عفو الهی نبوده و نیست و همچنین این اقرار نزد خلق سبب حقارت و ذلت است و حق جَل جلاله (عظیم و جلیل) ذلت عباد خود را دوست ندارد… عاصی باید مابین خود و خدا از بحر رحمت، رحمت طلبد و از سماء کرم (آسمان بخشش) مغفرت طلب کند.
حضرت عبدالبهاء می‌فرمایند:
جز حضرت رحمان بر آمرزش گمراهان و گناهکاران قادر نبوده و نیست، کسی که هستی نیافته چگونه هستی بخشد و صاحب خطا چگونه از خطا درگذرد.
باز می‌فرمایند:
مغفرت خطا یا، بعمل به وصایای (اندرزهای) انبیاء می‌شود نه اقرار و ایمان زبانی و دعا و نفس روسای مذهبی.
همانطور که در بالا اشاره شد امکان لغزش، خطا و گناه برای همه وجود دارد بنابراین چطور شخص گناهکار می‌تواند گناه دیگری را ببخشد؟ فقط خداوند متعال و پیامبران که واسطه بین خلق و حق هستند می‌توانند بخشنده باشند.
شروع یکی از مناجات‌های حضرت عبدالبهاء چنین است:
ای خداوند مهربان ما گنهکاریم و تو آمرزگار و ما تبهکاریم و تو عفوّ غفار… (بسیار بخشنده).
خوانندگان عزیز در صورتیکه مایل به شرکت در جلسات دعا و نیایش هستید با تلفن زیر تماس بگیرید.
خوانندگان عزیز، در صورتیکه مایل به دریافت نسخه ای از مقاله فوق از طریق ایمیل هستید و یا راجع به تعالیم بهائی سؤالی دارید لطفا با ما تماس بگیرید: پیامگیر : ۷۴۰۰-۸۸۲-۹۰۵، ایمیل: anyquestionsplease@gmail.com وب سایت برای برخی از کتابهای فارسی بهائی : www.reference.bahai.org/fa
