مروری بر تعالیم آئین بهائی
وحدت، رمز پیشرفت در هر جامعه‌ای است. در دنیایی که پیشرفت علم و تکنولوژی افق‌های جدیدی در ارتباطات پیش روی انسان قرار داده است، دیگر نیازهای جوامع به مرزهای کشورها محدود نیست و لزوم اتحاد در چارچوبی وسیع‌تر از اتحاد یک کشور حقیقتی انکار ناپذیر است. وحدت عالم انسانی، هدف نهایی آیین بهائی است. نوع انسان، یکی است و همه شریف خلق شده‌اند و باید در ساختن دنیایی بهتر، شریک و سهیم باشند. هر طرح و برنامه‌ای که از این اصل اساسی غفلت کند، در راه ایجاد وحدت، موفقیت چندانی کسب نخواهد کرد.
ما انسان‌ها، مانند میوه‌های یک درخت و برگ‌های یک شاخه‌ایم. با این‌که از نظر جسمانی و احساسات با یکدیگر متفاوتیم و استعدادها و توانایی‌های گوناگونی داریم، ولی از یک ریشه به وجود آمده‌ایم و همه به یک خانواده بشری تعلق داریم. عالم بشری را می‌توان به گلستان وسیعی تشبیه کرد که در هر جای آن گل‌هایی با شکل‌ها، رنگ‌ها و عطرهای متفاوت روییده‌اند. جذابیت و زیبایی گلستان به تنوع آن است. ما نباید اجازه دهیم که تفاوت‌های موجود در ویژگی‌های ظاهری، آرا و عقاید، پیشینه‌های مذهبی و قومی و… سبب کشمکش شود. باید افراد نوع بشر را گل‌های زیبایی ببینیم که در گلستان بشریت روییده‌اند و از این‌که عضوی از این گلستان هستیم، خوشنود باشیم.
در این صورت، همه مردم با پیشینه‌های مختلف قومی، نژادی، مذهبی، فرهنگی و فکری در کنار یکدیگر در مسیر جامعه‌سازی، قدم برمی‌دارند و مشارکت و همکاری می‌کنند. با این‌که وحدت نوع بشر، حقیقتی بدیهی و غیر قابل انکار است ولی دنیای امروز، آن‌قدر از این حقیقت دور است که دست‌یابی به آن، کار ساده‌ای نیست.
در هر جامعه، ویژگی‌های مشترک و شباهت‌های بسیاری میان انسان‌ها وجود دارد. هم‌چنین تفاوت‌هایی وجود دارد که افراد را از یکدیگر جدا می‌کند. آیین بهائی، طرحی برای وحدت دنیا ارائه داده است که چگونه در کنار هم و بدون توجه به تفاوت‌ها در مسیر وحدت قدم برداریم و به یکدیگر در این مسیر کمک کنیم. همه باید تلاش کنیم که افکار و اعمال‌مان را با باور به اصل وحدت عالم انسانی، هم‌سو و هم‌جهت کنیم. زمانی که احساس نفرت بر ما غلبه می‌کند، فوراً آن را با احساس قوی‌تر عشق، جایگزین کنیم. اما چگونه می‌توانیم در این راه موفق شویم؟
حضرت عبدالبهاء می‌فرمایند:
“با یکدیگر در نهایت اتحاد باشید. ابداً از یکدیگر مکدر نشوید… خلق را از براى خدا دوست دارید، نه براى خود. چون براى خدا دوست می‌دارید، هیچ‌وقت مکدر نمى‌شوید. زیرا انسان، کامل نیست. لابد، هر انسانى نقصی دارد. اگر نظر به نفوس نمایید، همیشه مکدر می‌شوید. اما اگر نظر به خدا نمایید، چون عالمِ حق، عالمِ کمال است، رحمتِ صِرفست، لذا براى او همه را دوست می‌دارید. به همه مهربانى مى‌کنید.“
باید آگاه باشیم که هیچ اندیشه‌ای مطلق و غیر قابل تغییر نیست. افکار باید متناسب با رشد و ترقی عالم، تغییر و تکامل یابد. بنابراین لازم است هر چه در توان داریم، انجام دهیم تا بر انواع تعصب غلبه کنیم. تعصب جنسیتی، تعصب قومی، تعصب دینی، تعصب میهنی و… همه، موانع بزرگی بر سر راهِ ساختنِ جهانی بهتر هستند. اگر شباهت‌ها و ویژگی‌های مشترک حقیقی میان انسان‌ها بر تفاوت‌های ظاهری غلبه کند، به وحدت بشر نزدیک‌تر می‌شویم.
حضرت عبدالبهاء می‌فرمایند:
“حضرت بهاءالله دایره وحدت را ترسیم فرموده‌اند و طرحی برای وحدت مردمان و اجتماع ایشان در ظلّ سراپرده وحدت ارائه نموده‌اند… همه ما باید با جان و دل بکوشیم تا حقیقتِ وحدت، در بین ما جلوه نماید و هر چه بکوشیم، قوت بیشتری نصیب ما خواهد شد.“
به این ترتیب آیین بهائی، نه فقط مجموعه‌ای از آرمان‌های زیبا بلکه راه حلی عملی و برنامه‌ای سیستماتیک برای ساختن دنیایی بهتر ارائه می‌دهد.
خوانندگان عزیز، در صورتیکه مایل به دریافت نسخه ای از مقاله فوق از طریق ایمیل هستید و یا راجع به تعالیم بهائی سؤالی دارید لطفا با ما تماس بگیرید: پیامگیر : ۷۴۰۰-۸۸۲-۹۰۵، ایمیل: anyquestionsplease@gmail.com وب سایت برای برخی از کتابهای فارسی بهائی : www.reference.bahai.org/fa
