از خوانندگان
علیه ظلم برخاسته ایم نه برای ان که ما ماییم: کمونیست، یا سلطنت طلب یا مجاهد یا مسلمان معترض یا هیچکدام! بلکه در برابر حکومت ظلم در کشورمان صف ارایی می کنیم چون عدالت را از مردم دریغ کرده و می کنند و همچنین آزادی را که شرط اصلی یک جامعه ی انسان مدار است.
در وضعیتی این چنین اسفناک به اعتراض به این نابخردی گرد هم می آییم و خواست خود را که آزادی است با این گردهمایی در برابر چشم جهانیان به نمایش می گذاریم.
چنانچه تاریخچه و عملکرد مردم معترض در دیگر کشورها نشان می دهد، در برهه کنونی، آنچه مهم است این اتحاد عمل و همکاری است، نه تبلیغات گروهی، چرا که نمایش و ارائه اعتقادات حزبی و گروهی، در این مرحله جایی ندارد، به همین یک دلیل ساده که با ارائه پرچم برای این مبارزات، آزادی انتخاب از مردمی که مایل به حضور در این گردهمایی حمایت کننده و معترضانه هستند گرفته می شود و بی اعتنائی به این محدود سازی، برای عموم مردم به معنای ناباوری به آزادی در آینده سیاسی مملکت است! و به همین منوال کاری است که نتیجه اش خلوت شدن انبوه جمعیت و تضعیف حمایت و صدایی است که با اتحاد می باید تقویت شود.
گرد هم آییم بی پرچم و بارو، چنانچه مردم به استیصال رسیده و جان بر کف ایران کرده اند و می کنند.
نگرانی برای شناخته نشدن گروه خود، موردی ندارد چرا که این شناخت در فردای تعامل واقعی و در سیاست های مبتنی بر خدمت و صداقت در کشور ایران، توسط مردم و توده های آگاه تأمین خواهد شد.
به یاد داشته باشیم هزینه ای که متحمل می شویم تا جمعیتی چشمگیر گرد هم آیند، در صورتی به هدر نخواهد رفت که علت آن سرمایه گذاری “معنا ” برای سودی به نام “آزادی” باشد.
چنین کنیم تا نتیجه ی بهتری از آنچه طی سالهای دراز مهاجرت در خارج از کشور داشته ایم به دست آید، وگرنه بهای خطای ما را جز خودمان، جمعیتی به بزرگی ایران خواهد پرداخت!
