یک شعر ِعاشقانه به رنگ ِسپیده بود
وقتی که دستهای سپیدت زمانه را
معنای تازه داد.
آیینه ها زدور ترین جای این جهان
هریک به میهمانی ِ دست تو آمدند
تا عطر ِ شادمانه ی آن جان ِ تشنه را
برباغ ِ ما دوباره ببارانند.
بانوی سربلند!
بانوی درد وُ “بند!”
در روبروی تیره ترین روزگار ِتلخ
دست تو از تبار ِ زُلال ِ سپیده هاست
بگذار از برابرت، سرمست بگذریم.
زیباست
آواز ِ دستهای تو زیباست.
