آرش عزیزی
انتخابات شهرداری تورنتو شاید حسابی داغ شده باشد و همه نگاه‌ها را جلب خود کرده باشد، اما همزمان در بسیاری شهرهای دیگر انتاریو هم بساط انتخابات کم داغ نیست. مثلا درست در شمال تورنتو، در شهر وان، که اتفاقا جمعیت ایرانی قابل توجهی هم دارد.
مردم وان به همراه مردم تورنتو در روز ۲۵ اکتبر شهردار، سه نماینده در شورای منطقه یورک و پنج نماینده در شورای شهر خود را انتخاب می‌کنند (باضافه نماینده‌هایشان در اداره مدارس).
البته به جرات می‌توان گفت انتخابات شهرداری وان از هر حوزه دیگری پر سر و صداتر و پرخبرتر بوده است و این به این خاطر است که لیندا جکسون، شهردار کنونی، “موفق” شده نام خودش را مدت‌ها در صدر اخبار رسانه‌ها نگاه دارد.
البته “موفق” را در گیومه گذاشته‌ایم، چون اخباری که او جلب کرده همه منفی بوده‌اند و همین است که صحبتِ جانشینی‌اش بحث‌های بسیاری برانگیخته و امروز دو چهره مهم در مقابل او قرار گرفته‌اند تا رقابت بر سر شهرداری وان درگیر مثلثی نفس‌گیر باشد.
لیندا دی. جکسون، از کودکی در وان بزرگ شده و مادرش، لورنا، قبلا ۲۰ سال شهردار وان بود تا این‌که در سال ۲۰۰۲ فوت کرد و یکی از معاونان وفادارش در شورای شهر، مایکل دی بیاسه، جای او را گرفت. اما کسی فکر نمی‌کرد که چهار سال بعد، در انتخابات سال ۲۰۰۶، دی بیاسه درگیر نبردی سرسختانه بر سر شهرداری با دخترِ رئیس سابقش شود. لیندا با وعده “پاک‌سازی” شهر از بعضی امور مشکوک دی‌بیاسه نامزد شد و در نبرد سخت آن سال با تنها ۹۰ رای بیشتر انتخاب شد. با این اختلاف کم طبیعی است که نزاع بر سر احتمال “بی‌نظمی” در انتخابات چند سالی ادامه یافت، اما در نهایت دادگاه به نفع جکسون رای داد.
اما برنده شدن “بودار” تنها مشکل جکسون نبود. دوره چهار ساله شهرداری او پر از جنجال پس از جنجال و افتضاح پس از افتضاح بوده است. پیش از این هشت عضو شورای شهر (یعنی تمامی شورا بلااستثنا) از او خواستند استعفا دهد و می‌توانید تصور کنید شهری که شهردارش اینچنین با شورای شهرش اختلاف داشته باشد چه اوضاعی دارد. در ضمن آقای دی‌بیاسه، که در این انتخابات نامزد یکی از سه کرسی وان در شورای منطقه یورک است، هنوز اتهاماتی علیه او دارد (که زیادی خرج کمپین انتخاباتی‌اش کرده، که کمک‌های غیرقانونی پذیرفته و در گزارش هزینه‌های انتخابات دروغ گفته). چیزی که باعث شده شهروندان وان خیلی خوشحال نباشند این واقعیت است که محاکمه تا مدت‌ها پس از پایان انتخابات شهرداری تمام نخواهد شد.
با این حساب بعید است شهروندان وان دوباره شهرداری را انتخاب کنند که باعث شده نام وان در سراسر تورنتوی بزرگ و حتی سراسر انتاریو مترادف با باندبازی و فساد و تقلب باشد.
این است که رقبای قابل توجهی علیه خانم جکسون به میدان آمده‌اند.
از آغاز امسال تا کنون نام‌های شهیر بسیاری را شنیده‌ایم که گفته می‌شد شاید سمت‌های مهم دیگر خود را رها کنند تا به سمت شهرداری وان برسند.
اولین رقیب
اولین کسی که حتی پیش از خانم جکسون وارد گود شد، ماریو راکو، نماینده سابق مجلس استانی، بود. راکوی ۵۵ ساله چهار سال، از ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷، نماینده تورن هیل در کوئینز پارک بود. او در سال ۲۰۰۳، از سوزان کیدیس پیشی گرفت تا نامزد لیبرالِ تورن هیل شود و موفق شد در انتخابات استانی آن سال، تینا مولیناری، نماینده محافظه‌کار، را با اختلاف تنها ۷۹۶ رای کنار بزند و به کوئینز پارک راه پیدا کند (کیدیس البته سال بعد نامزد فدرال همین حوزه شد و به اتاوا راه یافت). تورن هیل چهار سال لیبرال بود تا این‌که در انتخابات سال ۲۰۰۷، محافظه‌کاران نامزد جدیدی به نام پیتر شرمن را به صحنه آوردند که راکو را با حدود ۱۵۰۰ رای اختلاف شکست داد تا این حوزه‌ی استانی دوباره آبی شود.
راکو، که در دانشگاه رایرسون و یورک درس کسب و کار خوانده و پیش از ورود به سیاست، حسابدار بوده است، سابقه طویلی در سیاست شهرداری دارد و تا پیش از ورود به سیاست استانی، ۲۱ سال عضو شورای شهر وان از منطقه ۴ بود. پس از کنار رفتن او نیز همسرش، ساندرا یئونگ راکو، جایش را در شورای شهر گرفته. این بود که آقای راکو تصمیم گرفت امسال از همان اول مقابل جکسون به میدان بیاید و اقبال خود برای شهرداری این شهر پرجنجال را بیازماید.
به نظر می‌آمد راکو اقبال بسیار خوبی برای پیروزی داشته باشد، اما اسم‌های بزرگی بالای سر کمپین شهرداری وان چرخ می‌زدند و مسلم بود که ورود هر یک از آن‌ها می‌تواند دوقطبی جکسون ـ راکو را تمام کند و خون جدیدی به رقابت بدمد.
مثلثی جدید
بیش از همه صحبت از دو نام می‌رفت: ماریسیو بویلاکوآ، نماینده لیبرال تورن هیل در مجلس فدرال، و جولیان فانتینو، رئیس پلیس انتاریو که امسال بازنشسته شد. نظرسنجی تورنتو استار ـ انگوس راید در ماه آپریل نشان می‌داد که در صورت ورود هر دوی این‌ها به انتخابات، فانتینو با ۴۳ درصد اول و به راحتی پیروز می‌شود در حالی که جکسون ۲۲، و راکو و بویلاکوآ هر کدام ۱۱ درصد رای می‌آورند.
اما قرعه چنان بود که بویلاکوآ علیرغم این ارقام نه چندان امیدوارکننده، جرات کند و مثل بسیاری دیگر در رقابت‌های امسال، همین یک ماه پیش از کرسی‌اش در مجلس فدرال استعفا دهد و نامزد شهرداری وان شود. اقبال وقتی به او رو کرد که فانتینو به جای ورود به انتخابات شهرداری، همین هفته پیش اعلام کرد در انتخابات بعدی فدرال، نامزد حزب محافظه‌کار در حوزه تورن هیل خواهد بود.
بویلاکوآی ۵۰ ساله متولد سالمونای ایتالیا است. او ۲۲ سال (یعنی دقیقا اندازه سن نویسنده‌ی همین سطور) نماینده مجلس عوام بوده و در سال ۲۰۰۶ نامزد رهبری حزب لیبرال فدرال بود. او در دولت سایه‌ی ایگناتیف، منتقد مهاجرت بود و از راست‌گراترین نمایندگان حزبش به حساب می‌آید که از جمله مخالف سقط جنین است و طرح‌های نامرسومی مثل پیشنهاد ادغام دلار کانادا و آمریکا دارد.
ایتالیایی‌تباران
نکته‌ای که بسیاری از رسانه‌های بستر اصلی به خاطر “تابو” بودن آن به سراغش نمی‌روند، نقش جامعه ایتالیایی‌ها در این انتخابات است. در کمتر شهری در کانادا شاهدیم که یک گروه قومی یا ملی این قدر حضور پر تعداد داشته باشد. نزدیک به ۵۰ درصد از جمعیت وان، خود را ایتالیایی‌تبار می‌دانند و از این رو تاثیر آن‌ها در انتخابات قابل توجه است. البته هیچ کس نیست که بتواند ادعا کند “رای ایتالیایی‌ها” را دارد چرا که تمام نامزدها ارتباطی ایتالیایی دارند. بویلاکوآ و راکو که هر دو متولد ایتالیا هستند و حتی خانم جکسون هم همسری ایتالیایی‌تبار دارد.
***
غیر از این سه نفر، چند نفر دیگر نیز نامزد شده‌اند که هیچ یک شانس پیروزی چندانی ندارند، اما چند نفرشان، مثل پل دونفریو، کارمند اخراجی شهر، اینقدر نامی به هم زده‌اند که با کسب یکی دو درصد آرا، آرای بقیه را بشکنند.
باید دید مردم وان در روز ۲۵ اکتبر چه کسی را برای شهرداری انتخاب می‌کنند؟ آیا مخالفت با دوران پرجنجال جکسون باعث می‌شود پشت یکی از دو نامزد اصلی جمع شوند و یا شکسته شدن رای باعث می‌شود با انتخابی”غافلگیرکننده” روبرو شویم؟
