آرش عزیزی
اگر همه‌ی کانادا هم به اصطلاح در خماری انتخاب راب فورد مانده باشند و یادشان رفته باشد که روز دوشنبه نه فقط مردم تورنتو که مردم سراسر انتاریو پای صندوق‌های رای رفتند تا دولت‌های شهری و شهردارهای خود را انتخاب کنند، شهروند خوب می‌داند که بسیاری از خوانندگان ما در سایر شهرهای منطقه تورنتوی بزرگ و انتاریو زندگی می‌کنند و همیشه توجه ویژه‌ای به انتخابات‌این شهرها داشته‌ایم و در این‌جا نیز در مورد آنها برایتان می‌نویسیم.با نگاهی کلی به شهرهای تورنتوی بزرگ و سایر شهرهای انتاریو، کارشناسان نظرات متفاوتی ابراز داشته‌اند. بعضی مثل کریستوفر هیوم، ستون‌نویس تورنتو استار، می‌گویند رویهمرفته مردم حومه‌های تورنتو بر خلاف تورنتویی‌ها به تغییر رای نداده‌اند و شهردارها را تایید کرده‌اند، اما سایرین می‌گویند با توجه به میزان پایین شرکت مردم در انتخابات شهرداری، نکته قابل توجه این است که چطور بسیاری از شهردارهایی که دوباره نامزد شدند شکست خوردند و بعضا چهره‌های جدیدی به شهرداری آمده‌اند. بعضی از این چهره‌های “جدید” البته شاید در سیاست شهرداری جدید باشند، اما به هیچ وجه در دنیای سیاست جدید و تازه به حساب نمی‌آیند.یکی از آنها موریسیو بویلاکوآ است. او پس از این‌که قریب سه دهه نماینده لیبرال تورن هیل در مجلس فدرال بود، استعفا داد و از اتاوا عازم وان شد تا شهردار این شهر پر ماجرای شمال تورنتو شود. چنانکه در هفته‌های قبل گفته بودیم وان امسال یکی از خبرسازترین کمپین‌های انتخاباتی را داشت. لیندا جکسون در انتخابات قبلی هم با اختلاف کمتر از ۱۰۰ رای پیروز شده بود و تمام شورای شهر وان از او خواسته بودند استعفا دهد. چند نفر او را به چالش کشیدند ،اما این بویلاکوآ بود که موفق شد با پیروزی قاطع شهردار این شهر ایتالیایی‌نشینِ شمال تورنتو شود (نزدیک نیمی از مردم وان مثل شهردار جدیدشان ایتالیایی‌تبار هستند.) بویلاکوآ به چند صد نفر از حامیان مشتاقش که در تالار ریویرا پارک گرد آمده بودند گفت:«شما به تغییر رای داده‌اید، تغییر در رهبری، تغییر در مسیر شهر. صدای شما شنیده شده، پیغامتان شنیده شده. وقتش رسیده شیوه متفاوتی از سیاست را بر اساس احترام دوجانبه آغاز کنیم.» در وان در ضمن شاهد بودیم که اعضای پرسابقه شورای شهر مثل جویس فروستالیو، ماریو فری، برنی دیوونا و پیتر مفه نیز همگی شکست خوردند و کنار رفتند. دب شلوت، فعال محیط‌زیستی، و مایکل دی بیاسه، شهردار سابق، نیز به عنوان نمایندگان وان به شورای منطقه یورک راه یافتند. دو شهردار مهم در منطقه پیل نشان دادند که جایشان اینقدر محکم است که هر چقدر جنجال حول آنها راه بیافتد، کرسی شهرداری را از دست نمی‌دهند. منظورمان می سی ساگا و برامپتون است. در می سی ساگا، هیزل مک‌کالیون پس از این‌که ماه‌ها کارزاری علیه او، با شرکت فعال تورنتو استار، راه یافته بود بار دیگر به پیروزی خیره‌کننده‌ای دست یافت و بیش از ۷۶ درصد آرا(۹۱۲۱۴ رای) را به خود اختصاص داد تا برای ۱۲امین دوره پیاپی انتخاب شود. هیزل از سال ۱۹۷۸ شهردار می سی ساگا بوده است. نزدیک‌ترین رقیب او دیو کوک به تنها ۶/۷ درصد آرا دست یافت. این پیروزی بخصوص به دهان هیزلی که از خوشحالی بالا و پایین می‌پرید شیرین بود چون هم به قول خودش جواب «رسانه‌ها» را داد و هم همگام بود با شکست کارولین پریش، عضو شورای شهری که مقابل هیزل ایستاده بود. پریش، نماینده سابق منطقه ۶ به دست ران استار شکست خورد که هیزل از او پشتیبانی کرده بود. خلاصه این‌که پیغام رای‌دهندگان این است که هر که با هیزل درافتاد …در برامپتون نیز شهردار سوزان فنل علیرغم همه جنجال‌هایی که راجع به او درست شده بود سرجایش باقی ماند و دوباره به شهرداری انتخاب شد. فنل ۲۲ سال است که در شورای شهر بوده با ۳۸۵۶۱ رای، یعنی ۵۱ درصد آرا، انتخاب شد. اما شهردارهایی هم بودند که کنار رفتند و شکست خوردند. در منطقه هالتون، این برلینگتون بود که شهرداری جدید یافت. شهردار باسابقه این شهر، کم جکسون، به دست ریک گولدرینگ، که فقط یک دوره در شورای شهر بود، شکست خورد. گولدرینگ، مدیر سابق اتاق بازرگانی شهر است که با وعده افزایش مشارکت محلات در شهرداری و پایین نگاه‌داشتن مالیات‌های املاک کمپین کرده بود. در اوکویل راب برتون برای سومین بار پیاپی با آن مالویل که قبلا شش دوره شهردار بوده روبرو شد و برای دومین بار پیاپی او را شکست داد (در سال ۲۰۰۳ مالویل با کمتر از ۲۸ رای بیشتر پیروز شده بود.) منطقه دورهام را باید منطقه شکست شهردارها نامید. آن‌چه بیشتر تایید می‌کند مردم تغییر می‌خواهند، رای استوار آنها در رفراندوم است که باعث می‌شود از این به بعد رئیس شورای منطقه دورهام هم با رای مستقیم مردم انتخاب شود (کاری که امسال برای اولین بار در منطقه هالتون انجام شد.) گرچه استیو پریش در آژاکس، دیو رایان در پیکرینگ و پت پرکینز در ویتبی دوباره به شهردرای انتخاب شدند، اما جان گری، شهردار اشاوا، باب شپرد، شهردار آکسبریج و جیم ابهرنتی،شهردار کلارینگتون شکست خوردند. نتیجه بخصوص در اشاوا جالب توجه است که جان گری پیش از این دو بار بدون مشکل خاصی به شهرداری آن رسیده بود. جان هنری، که یک دوره عضو شورای شهر بوده و صاحب شرکت چاپ است، می‌گوید در بیش از ۴۰ هزار خانه شهر را زده و تعجبی ندارد که به شهرداری رسیده. این نتیجه از آن رو مهم است که اشاوا تغییرهای سرنوشت‌سازی را پیش رو دارد. بزرگترین شرکت کارفرمای این شهر، جنرال موتورز، روزهای سرنوشت‌سازی را پشت سر می‌گذارد، مرکز شهر دارد دوباره ساخته می‌شود و قرار است بندری جدید برای شهر ساخته شود.
منطقه یورک
و اما مهمتر از همه برای خوانندگان ما منطقه یورک است که بیشتر ایرانیان تورنتوی بزرگ در آن زندگی می‌کنند. منطقه یورک هم از آن مناطقی بود که مردمش مسلما به درجه‌ای از تغییر رای دادند. سه شهردار جدید در این منطقه به تالارهای شهرداری راه یافتند. در کینگ سیتی، استیو پلگرینی، شهردار سابق، مارگارت بلک، را شکست داد و در آرورا، جف داو به جای صاحب قبلی این سمت، فیلیس موریس، شهردار شد. در ایست گوئیلیمبری که جیمز یانگ، شهردار سابق آن، پس از سه دوره گفته بود دیگر نمی‌خواهد شهردار شود، ویرجینیا هکسون انتخاب شد. بعضی شهرهای این منطقه هم شهردارهای سابق خود را انتخاب کردند. از جمله ریچموند هیل که دیو بارو، شهردار پرسابقه آن، موفق شد با نزدیک هشتاد و نه و هشت دهم درصد آرا بر تنها رقیب خود فائق آید و وایت‌چرچ- استوفویل که پیروزی وین امرسون را برای پنجمین بار پیاپی شاهد بود. امرسون نیز سو شربان، که خود قبلا شهردار بوده، و سایر رقبا را شکست داد. فرانک اسکارپیتی در مارکهام و تونی فان باینن در نیومارکت نیز دوباره پیروز شدند. شگفت‌ترین کارها را شاید جف داو در آرورا انجام داد که فیلیس موریسی را شکست داد که پیش از شهرداری، سال‌ها عضو شورای شهر و معاون شهردار بوده. داو سال‌ها است در آرورا زندگی می‌کند، اما تازه قدم به سیاست گذاشته. پیروزی اسکارپیتی در مارکهام، که از ایرانی‌نشین ترین شهرها است، خیلی جای تعجب ندارد. او با وعده رشد و بهبود حمل‌نقل بر نزدیک‌ترین رقیب خود، استفن کوتیک، پیروز شد تا برای دومین بار پیاپی انتخاب شود.
هیزل مک کالیون برای دوازدهمین بار در سن ۸۹ سالگی شهردار می سی ساگا شد
و اما در ریچموند هیل، که ایرانی‌نشین ترین شهر تمام کانادا است، چنانکه گفتیم بارو با ۲۷۵۶۷ رای، یعنی هشتاد و نه و هشت دهم درصد آرا انتخاب شد. نکته جالب اما این بود که امسال بالاخره یک نفر پیدا شده بود که در مقابل او بایستد و آن کسی نبود به جز ابو علم، نامزد بنگلادشی‌تبار که موفق شد به رقم قابل توجه ۳۱۳۲ رای، یعنی ۲/۱۰ درصد آرا، دست پیدا کند. ابو علم در گفتگو با شهروند می‌گوید: «باید از جامعه ایرانی که از من حمایت کرد تشکر کنم.» علم، که ۱۶سال است در ریچموند هیل و قریب ۳۰ سال است در کانادا زندگی می‌کند، پیش از این در انتخابات شهرداری دیگر برای ریچموند هیل و اتوبیکو نامزد شده بود. جالب این‌جا است که علم در مصاحبه با شهروند گفت آن‌چه باعث شده به سیاست وارد شود اعتقادات عمیقش است که “کانادا، سرزمین مهاجرین است”. علم سپس مدتی در مورد جنایات کانادایی‌ها در کشتار بومیان و “دادن الکل و مواد مخدر به آنها که مبادا سراغ حقوق‌شان بیایند، گفت” و از این گفت که چطور امپراتوری بریتانیا پیش از کانادا نیز این جنایات را در کشور تولد او، بنگلادش، و سایر کشورهای آسیای جنوبی مرتکب شده بود. علم با این حساب می‌گفت وارد سیاست شده تا به همه مهاجران نشان دهد که آنها با بقیه برابر هستند. او قبلا نامزد راست‌گراترین حزب مطرح کانادایی، “ائتلاف کانادا” بوده است و در انتخابات فدرال ۲۰۰۰ که این حزب به رهبری استاکول دی (عضو شاخص کنونی کابینه هارپر) بود، در منطقه بیچز ـ ایست یورک نامزد شد و با کسب ۹ درصد آرا، چهارم شد. شهروندان ریچموند هیل نمایندگان شورای شهر خود را نیز انتخاب کردند و چنانکه در مقاله بعدی به تفصیل می‌خوانید هیچ یک از نامزدهای ایرانی موفق به راهیابی به شورای شهر نشدند، اما گادوین چن، از منطقه ۶، که مورد حمایت دکتر مریدی بود و از او لقب “خداداد” را گرفته بود با ۳۷۲۲ رای یعنی ۲۹/۷۲ درصد آرا به شورای شهر راه یافت. مردم ریچموند هیل در ضمن باید نمایندگان خود در شورای منطقه یورک را انتخاب می‌کردند و آنها از میان ۳ نامزد، ویتو اسپاتافورا را با ۱۶۷۳۴ رای، معادل ۰۱/۳۶ درصد آرا و برندا هاگ را با ۱۵۸۸۹ رای، معادل ۱۹/۳۴ درصد آرا انتخاب کردند. دیوید کوهن، که بیش از ۲۲ سال نماینده منطقه ۳ در شورای شهر بود، با دریافت ۱۳۸۴۵ رای، معادل ۷۹/۲۹ درصد، شکست خورد و از راه یافتن به شورای منطقه یورک باز ماند.
نامزدهای ایرانی‌تبار در انتخابات شهرداری
امسال برای اولین بار شاهد بودیم افرادی ایرانی‌تبار در تورنتوی بزرگ نامزد عضویت در شورای شهر شدند. این قدم موفق اما در پایان باعث نشد هیچ‌کدام از آنها بتوانند انتخاب شوند و یا حتی حمایت قابل توجه ایرانیان را به دست آورند.
بیشترین رای را بابک ناهیدی به دست آورد که در منطقه ۲۴ (یکی از دو منطقه ویلودیل) نامزد شده بود. او موفق شد با کسب ۹۰۳ رای، ۵/۰۱ درصد آرا را به دست بیاورد. در این منطقه دیوید شاینرِ محافظه‌کار با ۱۰۵۲۳ رای معادل ۵۸/۳۸ درصد آرا انتخاب شد و سانی چوی مورد حمایت لیبرال‌ها و یوجین لویی که مورد حمایت نامزد نیودموکراتِ ویلودیل در انتخابات فدرال، مهدی ملاحسنی، بود، دوم و سوم شدند.
و اما ریچموند هیلِ ایرانی‌نشین شهری بود که امسال نامزد شدن چندین ایرانی را در حوزه‌های مختلف دیده بود. ایرانیان در حوزه‌هایی به میدان آمده بودند که به اصطلاح «باز» بودند، یعنی نمایندگان قبلی آنها دوباره نامزد نشده بودند، اما این هم باعث پیروزی آنها نشد.
در منطقه ۲ مهدیه حاجی‌قاضی و احسان حقی نامزد شده بودند که هر دو با دریافت کمتر از ۴۰۰ رای آخر شدند. خانم حاجی‌قاضی ۳۶۹ یعنی ۸/۶۲ درصد آرا را کسب کرد و احسان حقی، ۳۳۰ یعنی ۷/۷۱ درصد. در این حوزه کارمینه پره‌لی با ۱۵۹۰ رای، معادل ۳۷/۱۵ درصد آرا به شورای شهر راه یافت.
مهرداد صبوحی، نامزد منطقه ۳، تنها با کسب ۴۷۱ رای معادل ۸/۷۵ درصد آرا یک نفر مانده به آخر شد. در این حوزه کاسترو لیوی چینی‌تبار با ۲۰۶۱ رای، معادل ۳۸/۳ درصد آرا، به شورای شهر راه یافت.
علیرغم این شکست‌ها ورود ایرانیان را باید به فال نیک گرفت. در سال‌های آینده باید امیدوار باشیم که حضور نامزدهای ایرانی باعث حضور بیشتر مردم در انتخابات شود. مردم کل ریچموند هیل هنوز شرکت چندانی در انتخابات ندارند. در این انتخابات میزان مشارکت با ۲/۵ درصد افزایش به ۲۸/۸ درصد رسید که هنوز از پایین‌ترین‌های کل استان است.
اولین واکنش‌ها به راب فورد
گفتیم و نوشتیم و خودتان بهتر می دانید که شهردار شدن جناب راب فورد واکنش‌های بسیاری در پی خواهد داشت. در آخرین ساعات به چاپ رفتن شهروند شاهد اولین واکنش‌ها بودیم. مهمترین این واکنش‌ها، که بسیاری منتظر آن بودند از سوی دالتون مک‌گینتی، نخست‌وزیر انتاریو، آمد. لیبرال‌ها در طول کمپین همه نیروی خود را در حمایت از اسمیترمن، که تا سال پیش از مهمترین اعضای کابینه استانی بود، به کار بردند. او روزِ سه‌شنبه گفت دولت لیبرال با تمام شهردارهای جدید همکاری می‌کند، حتی اگر افکارشان با سیاست کنونی لیبرال‌ها نخواند.
مک‌گینتی مشخصا گفت پیشنهاد راب فورد برای تغییر طرح حمل و نقل ۵/۱۷ میلیارد دلاری را بررسی خواهد کرد. فورد گفته است که مترو را به تراموا، که بخش مهمی از طرح کنونی لیبرال‌ها است، ترجیح می‌دهد. کاتلین وین، وزیر حمل و نقل، که در طول کمپین از فورد انتقادات بسیاری کرده بود گفت:”باید همه به یاد داشته باشیم که شهر تورنتو بخشی از یک منطقه است و طرح حمل و نقلی که روی آن کار می‌کنیم طرحی منطقه‌ای است و به این شیوه ساخته شده”.
وین افزود:”در نتیجه به همان درجه‌ای که من می‌خواهم با شورای شهر تورنتو همکاری کنم، می‌خواهم با تمام شوراهای منطقه تورنتوی بزرگ و همیلتون نیز همکاری کنم”.
مک‌گینتی، که شب دوشنبه تلفن کرد تا به فورد تبریک بگوید، نگفت که با طرح فورد برای نصف کردن شورای شهر موافق است یا نه. او در ضمن واکنشی به طرح تورنتو برای حذف مالیات انتقال زمین و مالیات ثبت‌نام ماشین نشان نداد. این مالیات‌ها پس از آن اعمال شدند که دولت لیبرال قدرت‌های مالیات‌گذاری جدید به دولت شهری تورنتو داده بود. فورد در اولین کنفرانس مطبوعاتی خود گفت اولین کاری که می‌کند حذف مالیات ۶۰ دلاری مربوط به ماشین است و ابراز امیدواری کرد “در اولین جلسه شورا” این کار انجام شود. او افزود:”بعد می‌روم سراغ مالیات انتقال زمین”. از سوی دیگر، ریک بارتولوچی، وزیر مسائل شهرداری‌های انتاریو، گفت، شهرداری برای حذف این مالیات‌ها اساسا نیازی به تایید انتاریو ندارد. در پارلمان هیل نیز پیروزی فورد صحبت اصلی روز بود، اما جان برد، رهبر دولت در مجلس که خود زمانی در کابینه انتاریو بوده حاضر نشد نتیجه سیاسی وسیعی از این پیروزی بگیرد و گفت این اتفاقات فقط ناراحتی مردم تورنتو از “وضع موجود” را نشان می‌دهد. برد که پیش از این ایگناتیف را متهم کرده بود بخشی از “نخبگان تورنتو” است دوباره از این واژه استفاده کرد و گفت:”یک حرف می‌شود زد و آن این است که راب فورد مسلما منتخب نخبگان تورنتو نیست”.
اما جیم فلاهرتی، وزیر دارایی، که او هم از کوئینز پارک آمده و البته از دوستان خانوادگی نزدیکِ خانواده‌ی فورد است در صحن مجلس به فورد تبریک گفت تا تمام محافظه‌کاران برایش دست بزنند.
جک لیتون، رهبر ان دی پیِ فدرال، که خود سابقه طویلی از عضویت در شورای شهر تورنتو دارد، در مورد پیروزی فورد گفت خواست مردم برای تغییر احتمالا به علت “زمان اقتصادی بسیار سخت در تورنتو” است. لیتون اضافه کرد که شهرداری‌ها الان باید در خدماتی مثل حمل و نقل عمومی بیشتر سرمایه‌گذاری کنند نه کمتر. موضوع دیگری که مک‌گینتی حرفی راجع به آن نزد این بود که پیروزی راب فورد چه تاثیری بر انتخابات سال آینده استانی در انتاریو می‌گذارد. مک‌گینتی گفت:”بگذارید بقیه هر نتیجه‌ای می‌خواهند از این نتایج بگیرند ما روی مسئولیت‌هایمان متمرکز می‌مانیم”. اما احزاب اپوزیسیون استان شکست اسمیترمن را نتیجه بدی برای لیبرال‌های حاکم دانستند. شبِ دوشنبه در ضمن شاهد تظاهراتی کوچک در میدان دانداس علیه فورد بودیم. دانیل سندو، از اعضای شورای دانشجویی دانشگاه تورنتو، به شهروند گفت:”معلوم است که بسیاری از مردم از این نتیجه خوشحال نیستند. این یکی از اولین اعتراضات خواهد بود”.یکی از اعضای میان‌رتبه حزب نیودموکرات که نمی‌خواست نامش افشا شود به شهروند گفت:”بروید کفش‌های خوب بخرید که چهار سال پیش رو، چهار سال جنگ طبقاتی در این شهر است”.
از راست دیو بارو با اکثریت آرا شهردار ریچموندهیل شد و موریسیو بویلاکوا که شهردار قبلی وان را شکست داد و شهردار این شهر خبرساز شد
