شهروند ۱۱۷۷ ـ ۱۵ می ۲۰۰۸
غیبت کبری به ظاهر کبری که آغاز می شود
دره ها را به حال خود رها می کنند
می گذرانند تمام آدمها و چیزها را از پوچی ای غریب
تصویرهای زنها را از کوههای سبز انگار به ظاهر سبز می آویزند
و بعد یک پیرزن را می آورند
و کوههای قلاّبی را از این دوربین تحویل می دهند به آن دیگری
دروازه های بایگانی دنیا را معطل و تا ابد مفتوح نگاه می دارند
زیرا یک پیرزن را می آورند
او را به یک پرنده ی بزرگ نزدیک می کنند
و نور می پاشند از هر طرف بر پوست های خشک چروکیده اش
و دور، دورتر از میکروفونها و سایرفونها، می گویند: “اینجا بشین، و جُم نخور!”
ـ “چرا؟”
زیرا که این نیز بخشی از تشریفات همین جلوه های ویژه بی مقدار است
و مرده در تابوت با شنیدن موسیقی از حال می رود
و تجزیه را با قدرت تمام آغاز می کند
و در دوردست بلندگویی فریاد می زند: Pull down that wall!
آری تمام مردگان جهان معصوم میشوند وقتی
وقتی که غیبت کبری به ظاهر کبری آغاز می شود
و یک پیرزن را می آورند
در میان کوهستانها مردی را سوار بر چیزی سفید
از نظرِ به ظاهر مبهوت عاشقانِ چیزهایی از این دست آهسته می گذرانند
از یالهای اسب برگهای قهوه ای میآویزند
سُمهای اسب خونیست یا که بر آن خون پاشیدهاند و بیضه های ورم کرده را انگار تازه باد کردهاند
و از کپلِ حالا بنفش و دَمی دیگر بیرنگ وَ تعریف ناپذیر خوابهای ما کودکان و پیران را عبور می دهند
به پیرزن اول آهسته و بعد که احساس میکنند یادش نیست شنیدن چیست بلند
ـ و باز هم آهسته میگویند: “حالا عینک بزن بلند شو و برو لمسش کن!”
زن عینکش را برمی دارد: “خواب بودم! چرا نمیبینید؟ مگر چه شده؟”
آری تمام مردگان جهان معصوم می شوند وقتی
وقتی که غیبتِ کبری به ظاهر کبری آغاز میشود
دست نحیف و نامریی غربال نامریی را از زیر حافظهی مرد آویخته
همه چیزِ همه یادهایِ جهان و هم این قارههای قطعه قطعه شده شنریزهوار فرو می ریزند
و او یادش میرود که میدانست و افتخار میکرد به این دانستن که
وقتی به پنج نفر خدمت میکرده به پنجاه میلیون نفر خیانت میکرده
و آفتاب که میتابد اسب یالهای حافظهای دیگر را بر کوههای سر به سر نگران گسترده است
و بیضههایش هنوز پر و پیمان است هر چند کم نورتر شده باشد
آری تمام مردگان جهان معصوم می شوند وقتی
وقتی که غیبت کبری به ظاهر کبری آغاز می شود
زن عینکش را برمی دارد
و گفته بودند: “عینک بزن! بلند شو! و برو لمسش کن!”
“چی را؟”
یک گیجی عجیب ناشی از این جلوههایِ ویژه ی بیمقدار
و دستی که ناگهان دستش را میقاپد
و ژنرال که بر چانهاش فشار نظامی میآورد وقتی که سیخ به آهنگ مارش جلو می رود
و کلیسای اعظم از آدم خالی می شود
وَ زن که لمس کرده و برگشته باز خواب می بیند و یادش نیست که خواب را یک بار دیده و تعریف کرده:
و بعد یک پیرزن را می آورند
او را به یک پرندهی بزرگ نزدیک میکنند
وَ همه همهی کوههای غربی و اقیانوس و کلیسای اعظم شرقی
جلوههای ویژهی بی مقداری هستند و آدمها هم
که یادشان رفته یا خواهد رفت که روزی بودند
و روزی دیگر انگار هرگز نبوده بودند
آری تمام مردگان جهان معصوم میشوند وقتی
وقتی که غیبت کبری به ظاهر کبری آغاز می شود
۱۱ ژوئن ۲۰۰۴ ـ تورنتو
