شماره ۱۱۹۵ ـ ۱۸ سپتامبر ۲۰۰۸
به‌هیئت دبیران انجمن قلم ایران ـ در تبعید
به‌هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران ـ در تبعید
دوستان و همکاران عزیز!
در تماس تلفنی با دوست و همکارمان آقای محمد ربوبی (عضو هیئت دبیران کنونی‌ی انجمن قلم) توضیح دادم و چون ایشان خواست که نظرم را مکتوب کنم، اکنون این چند سطر را می‌نویسم:
آن‌چه بیش از همه بر یکایک ما آشکار است و هیچ گونه بحثی لازم ندارد، وجود “انجمن قلم ایران ـ در تبعید” و “کانون نویسندگان ایران – در تبعید” است و بدیهی است همه‌ی ما، هر کدام به سهم خود متعهد در حفظ، استقلال و بالا بردن کارایی‌ی آن، به‌ویژه از نظر کیفی هستیم. این امر نیز روشن است که هویت کانون و موقعیت کیفی و کمی‌ی آن، در هر شرایطی و هر وضعیتی، نماد تک تک شاعران، نویسندگان، پژوهشگران، منتقدان و مترجمان ایرانی، بویژه ما تبعیدیان خواهد بود و همین وظیفه و تعهد ما را نسبت به هویت آن بیش‌تر و ضروری‌تر می‌کند.
بنابراین اگر من به‌سهم خود نمی‌توانم در مجمع عمومی یا جلسه‌های دیگر حضور عینی داشته باشم، جدا از شرایط ویژه (گرفتاری‌هایی که همه‌ی ما به نوعی با آن درگیر هستیم) ناممکن بودن حضورم در تشکیلات انجمن یا کانون در کنار اعضای هیئت دبیران، در شرایط کنونی است. چرا که بر این باورم که بدون نشست‌های منظم و مستمر هیئت دبیران و مشورت حضوری با همکاران، امکان تعالی و کارایی‌ی کانون در مسایل گوناگون صنفی/ سیاسی اگر ایستا نباشد، بسیار ناچیز خواهد بود.
آن‌چه بیش از هر صنفی، انجمن‌ها و کانون‌ها و اتحادیه‌های جامعه‌ی اهل قلم را شاخص می‌کند، توانایی آن برای بحث‌های اقناعی جهت دست‌یافتن به‌هدف‌هایی است که در منشورها و اساس‌نامه‌های آن‌ها گنجانیده شده و مهم‌ترین آن، آزادی‌ی بی‌حصر و استثنای بیان و نشر اندیشه برای همگان است.
چون جامعه‌ی اهل قلم، در قبال موقعیت‌های ویژه‌ای که به‌وجود می‌آید و بر سرنوشت جامعه‌های گوناگون، بویژه ایرانیان و نویسندگان تأثیر مستقیم می‌گذارد، وظیفه‌ای حساس‌تر از دیگر انجمن‌ها و کانون‌ها دارد، لازم است که “هیئت دبیران انجمن قلم ایران ـ در تبعید” و “هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران ـ در تبعید” پیش از گرفتن هر گونه موضعی و انتشار هر بیانیه‌ای، تحلیل‌های دقیق از وضعیت‌های پیش آمده ارائه دهند و اذهان عمومی را نسبت به کم و کیف آن‌ها آگاه گردانند. پس بر مبنای این ضرورت و چنین مسئولیتی، شایسته نیست که “هیئت دبیران” و به‌طبع جامعه‌ی اهل قلم تنها بر مبنای رأی اکثریت یا اقلیت به تصمیم‌های ویژه‌ی خود برسند. از این‌رو چون وجود نشست‌های “هیئت دبیران” برای اتخاذ تصمیم‌های سریع ضروری است و اسکان اعضای آن در کشورهای گوناگون این امکان را نمی‌دهد، به‌نظر می‌رسد یکی از راه‌های دست‌یابی به این امکان سکونت اعضای آن، در یک منطقه (ایالت، کشور و …) است. یعنی اگر اعضای هیئت دبیران نمی‌توانند از یک شهر یا استان باشند، دست‌کم ساکنین محل‌هایی داوطلب و منتخب شوند که فاصله‌ی چندانی با یک دیگر ندارند و می‌توانند سهل‌تر از دیگران جلسه‌های هیئت دبیران را برگزار کنند.
با توجه به‌این شرایط به هیئت دبیران کنونی و مجمع عمومی پیشنهاد می‌کنم این موضوع را در دستور جلسه بگذارند و چنان که به تصویب رسید، به شاعران و نویسندگان و پژوهشگران و منتقدان و مترجمان هر منطقه‌ای: اروپای مرکزی، اروپای جنوبی، اروپای شمالی، اروپای غربی، آمریکای شمالی، آمریکای جنوبی، کانادا، استرالیا و … (هر قاره یا منطقه بر اساس زندگی در یکی از ایالت‌های بزرگ یا کشورهای نزدیک به‌هم) پیشنهاد داده شود که پس از مشورت با یک‌دیگر و تفاهم و انتخاب نمایندگان، هیئت خود را کاندید هیئت دبیران انجمن قلم یا هیئت دبیران کانون نویسندگان کنند. آن‌گاه هیئت دبیران کنونی از طریق پست الکترونیکی و “سایت” کانون و انجمن، کاندیداهای هر منطقه را معرفی کنند تا تمام نویسندگان ایرانی بیرون از ایران بتوانند از همین طریق (پست الکترونی) به آن‌ها رأی بدهند.
طرح مورد نظر به صورت تفکیکی چنین پیشنهاد می‌شود:
۱- تصویب طرح در مجمع عمومی (انجمن قلم و کانون نویسندگان)
۲- انتشار طرح و ارسال آن به‌تمام نویسندگان تبعیدی و مهاجر در بیرون از ایران که عضو هستند.
۳- نشست عمومی‌ی نویسندگان هر کشور یا منطقه و انتخاب افراد واجد شرایط برای هیئت پیشنهادی و معرفی‌ی آن‌ها به‌انجمن و کانون.
۴- انتشار هیئت‌های کشوری یا منطقه‌ای به‌عنوان کاندیداهای هیئت دبیران کانون یا هیئت دبیران انجمن توسط هیئت دبیران کنونی انجمن و کانون و ارسال آن برای همه‌ی اعضا.
۵- ارسال رأی نویسندگان برای انجمن و کانون.
۶- شمارش آرا و معرفی‌ی هیئت دبیران جدید کانون یا هیئت دبیران جدید انجمن توسط هیئت دبیران کنونی و انتقال مسؤلیت به‌هیئت دبیران جدید و ابلاغ آن به‌کلیه‌ی اعضا و نویسندگان.
۷- مسؤلیت هیئت دبیران جدید انجمن یا کانون بر اساس منشور برای مدتی که اساس‌نامه تعیین می‌کند.
با آرزوی ایرانی آزاد و تحقق آزادی‌ی بیان و نشر و سربلندی برای تمام نویسندگان
منصور کوشان، استاوانگر، ۱۷ سپتامبر ۲۰۰۸
