چهارده سال پیش بود که من و دختر خردسالم پس از دو سال زندگی مشقت بار در ترکیه به کانادا آمدیم. زندگی در شهری بدون امکانات ابتدایی به نام “آغری” و گرفتن پی در پی جواب منفی از دفتر سازمان ملل در ترکیه آسان نبود، اما به حکم زن بودن و مادر بودن و به امید یافتن جایی امن برای خود و فرزندم در گوشه ای امن در این دنیا، آن روزها را نیز سپری کردم. پس از قبولی با خودم عهد کردم به عنوان داوطلب دیگر پناهندگان را یاری دهم