شهروند ـ فرح طاهری: سه شنبه بعدازظهر، با فراخوان “انجمن ایرانی حقوق بشر دانشگاه یورک”، تعدادی از دانشجویان و ایرانیانی که از طریق ایمیل و فیس بوک از این گردهمایی مطلع شده بودند، گرد آمدند تا به کشته شدن هاله سحابی و هدا صابر اعتراض کنند.
از نیلوفر گلکار، دانشجوی علوم سیاسی دانشگاه یورک و از اعضای انجمن ایرانی حقوق بشر دانشگاه یورک در مورد این گردهمایی پرسیدم. او گفت: انجمن ایرانی حقوق بشر دانشگاه یورک برای اتفاقاتی که این دو هفته پشت سر هم افتاد، اول کشته شدن هاله سحابی در مراسم تشییع پیکر پدرش (عزت الله سحابی) و بعد، مرگ هدا صابر زندانی سیاسی که در اعتراض به کشته شدن هاله سحابی دست به اعتصاب غذا زده بود و به دلیل سهل انگاری مسئولان زندان و تاخیر بیست و چهار ساعته در فرستادن او به بیمارستان جانسپرد، انجمن حقوق بشر لازم دید که اعتراضی به این حوادث بکند.
از نیلوفر گلکار می پرسم، با توجه به اینکه این فراخوان را دو روز پیش دادید و برایش زیاد تبلیغ نکردید، و افراد زیادی هم الان اینجا حضور ندارند، فکر می کنید چنین اجتماعاتی چه بازتابی خواهد داشت؟
او گفت: با توجه به روند برنامه های شهر فکر نمی کردیم افراد زیادی بیایند، ولی فکر کردیم این وظیفه ی ماست که چنین گردهمایی را داشته باشیم، حداقل با انتشار آن در رسانه ها، تلنگری باشد برای دیگران که آنها هم بیایند.
گلکار افزود: ما به عنوان یک جمع دانشجویی حقوق بشری، بیانیه ای صادر کردیم و در آن به اتفاقاتی که برای زندانیان سیاسی افتاده اعتراض کردیم و خواسته ی اصلی ما توجه به زندانیان سیاسی ست و هنوز چهار زندانی سیاسی در اعتصاب غذا هستند و وظیفه ی ماست که توجه دیگران را نسبت به وضعیت آنها جلب کنیم.
به گلکار می گویم: چگونه می شود توجه همه را جلب کرد وقتی تعداد زیادی به این چنین فراخوان هایی پاسخ نمی دهند؟ می بینی که روز به روز تعداد نفرات در چنین اجتماعاتی کم و کمتر می شود، پس باید راه دیگری برای مبارزه و بیان اعتراض پیدا کرد. گلکار ضمن تائید گفت: شاید باید جلسه ای بگذاریم و همه بیایند نظراتشان را بگویند و این سئوالی ست که برای خیلی ها پیش آمده. خیلی ها ناامید شده اند. خیلی ها خسته شده اند. ما با بچه های دانشگاه های دیگر شروع کرده ایم به گفت وگو و هر کس دغدغه های خودش را گفت ولی باید این در جمع بزرگتری و فقط به همین منظور ادامه پیدا کند تا مردم بیایند بگویند که چه برنامه هایی باید انجام شود که هدفمند باشد و به نتیجه برسد.
در قطعنامه ای که انجمن ایرانی حقوق بشر دانشگاه یورک به همین منظور تهیه کرده بود آمده است: سال هاست که زندانیان سیاسی را با حکم اعدام یا بی حکم اعدام می کشند. از زندانیان سال های اول پس از انقلاب و کشتار جمعی سال ۶۷ تا کشته شدن زهرا کاظمی، اکبر محمدی و تعداد بسیاری از زندانیان سیاسی دیگر همچون آنان که در کهریزک زیر شکنجه جان دادند تا هاله سحابی و هدا صابر در دو هفته ی اخیر، نشان از آن دارد که حاکمیت ایران هیچ بنی بشری که اجازه اعتراض به خود بدهد را زنده نمی خواهد چه برسد به رعایت حداقل حقوق بشر آنها.
در ادامه ی این قطعنامه به خطراتی که جان زندانیان سیاسی را تهدید می کند اشاره شده و خواسته های خود را از جمله آزادی بی قید و شرط زندانیان سیاسی و محاکمه عوامل این قتل ها در دادگاه های بین المللی و حضور هر چه سریع تر نماینده ی حقوق بشر سازمان ملل در ایران اعلام کرده اند.
گردهمایی اعتراضی در میدان مل لستمن تورنتو ـ نیلوفر گلکار نفر اول از چپ در عکس پایین از سوی انجمن ایرانی حقوق بشر دانشگاه یورک سخن گفت
