بی بی سی: محمد بهمن بیگی، بنیانگذار آموزش عشایر در ایران، صبح شنبه ۱۱ اردیبهشت ۱۳۸۹ (اول مه ۲۰۱۰) در سن ۹۰ سالگی در شهر شیراز درگذشت.
بهمن بیگی که از مدتها پیش بیمار بود، صبح شنبه و بر اثر عفونت ریوی در بیمارستان کوثر شیراز از دنیا رفت.
محمد بهمن بیگی در سال ۱۲۹۹ در ایل قشقایی و به گفته خودش “در چادری در فاصله لار و فیروزآباد” به دنیا آمد. پدر او از جمله سران عشایر بود که در پی سی
است تخته قاپو کردن (یک جا نشین کردن) عشایر در اوایل قرن خورشیدی حاضر به تهران تبعید شد و محمد بهمن بیگی نیز به همراه او به تهران آمد.
او در تهران به مدرسه رفت و سپس در رشته حقوق در دانشگاه تهران مدرک لیسانس گرفت.
بهمن بیگی در سال ۱۳۳۱ با تاسیس اولین مدرسه عشایری در داخل ایل برنامه آموزش عشایری را پایه گذاری کرد. بهمن بیگی از آن زمان به بعد شخصا این موضوع را پیگیری کرد و با سرکشی به مدارس مختلف عشایری در ایل های مختلف و تدریس در آنها، این برنامه را گسترده تر کرد. بهمن بیگی همچنین دانشسرایی مخصوص تربیت معلم برای مدارس عشایری تاسیس کرد.
با انقلاب سال ۱۳۵۷ در ایران، بهمن بیگی مدتی به دلیل آن که برنامه هایش پیش از انقلاب در قالب برنامه های دولتی اجرا می شد، به اتهام همکاری با رژیم پهلوی تحت تعقیب بود.
او مدتی در تهران زندگی مخفی داشت، اما بعد از مدتی این اتهامات از او رفع شد.
بهمن بیگی در دوره بازنشستگی عمدتا به تدوین تجربیاتش در قالب کتاب های خاطرات مشغول بود.
محمد بهمن بیگی کتاب “عرف و عادت در عشایر فارس” را در دهه ۱۳۲۰ شمسی و کتاب های “بخارای من، ایل من”، “اگر قره قاج نبود”، “به اجاقت قسم” و “طلای شهامت” را در دوره بازنشستگی اش بعد از انقلاب ایران منتشر کرد.
در دولت محمد خاتمی، چند مراسم برای تجلیل از بهمن بیگی برگزار شد.
بسیاری از کسانی که کودکی خود را در پنجاه سال گذشته در یکی از ایل های ایران گذرانده باشند، قاعدتا محمد بهمن بیگی را می شناسند و خاطرات خوشی از او دارند.
تعدادی از شاگردان بهمن بیگی هر سال روز معلم به دیدار معلم سابقشان می رفتند، اما امسال معلم قدیمی عشایر درست یک روز قبل از روز معلم شاگردانش را برای همیشه ترک کرد.
