حزب نیودموکرات مانیتوبا که حدود ۱۰ سال است قدرت را در این استان در اختیار دارد، هفته‌ی گذشته کنوانسیون رهبری خود را در وینیپگ برگزار کرد …
شهروند ۱۲۵۲ پنجشنبه ۲۲ اکتبر ۲۰۰۹
کنوانسیون حزب نیودموکراتِ مانیتوبا برگزار شد
حزب نیودموکرات مانیتوبا که حدود ۱۰ سال است قدرت را در این استان در اختیار دارد، هفته‌ی گذشته کنوانسیون رهبری خود را در وینیپگ برگزار کرد تا گرگ سلینجر، وزیر مالی سابق، به عنوان رهبر جدید این حزب و نخست‌وزیر مانیتوبا انتخاب شود.
انتخاب رهبری جدید برای ان.دی.پیِ مانیتوبا زمانی ضروری شده بود که گری دوئر، رهبر حزب و نخست‌وزیر استان، از سمت خود استعفا داد تا سمت جدیدی را در کابینه‌ی محافظه‌کار استفن هارپر بپذیرد. آقای دوئر توسط هارپر به سفارت کانادا در آمریکا منصوب شده است.
سلینجرِ ۵۸ ساله وعده‌ی ادامه‌ی راه و سیاست‌های گری دوئر را داده است. نیودموکرات‌ها به رهبری دوئر چرخش راست‌روانه‌ی واضح یا تلاش‌های بلریستی مثل تلاش برای کاهش روابط با اتحادیه‌های کارگری را تجربه نکردند، اما رویهمرفته پلاتفرم میانه‌روانه‌ای داشته‌اند.
سلینجر در سخنرانی خود در کنوانسیون با دفاع از کارنامه‌ی دوئر گفت: "دولت ما این استان را متحول کرده است". آقای سلینجر خود در هنگام وزارتش در اعمال معافیت‌های مالی برای بعضی شرکت‌ها نقش داشت، اما در عین حال مخارج دولت در زمینه‌هایی همچون بهداشت و آموزش و پرورش را نیز افزایش داد که نشان از گرایشات میانه‌روانه‌ی او می‌دهد.
سلینجر، که درس‌خوانده‌ی مدرسه‌ی اقتصاد لندن است و سابقه‌ی خدمت در شورای شهر وینیپگ را هم دارد، با حمایت اکثریت وزرای کابینه و رهبران اتحادیه‌های کارگری به میدان آمد و پیروزی‌اش قطعی به نظر می‌رسید. در عوض رقیب او، استیو آشتونِ ۵۳ ساله، نماینده‌ی حوزه‌ی تامپسون و وزیر مسائل بین دولتی در دولتِ دوئر، تنها با حمایت چند نفر از نمایندگان بیرون کابینه‌ی مجلس به میدان آمد، اما موفق شد کارزاری بسیار چشمگیر را رهبری کند. از جمله حامیان سرشناس آقای آشتون، دخترش، نیکی آشتون، نماینده‌ی حوزه‌ی چرچیل در مجلس فدرال، بود.
آقای آشتون با پلاتفرمی چپ‌گرایانه‌تر از سلینجر و دوئر به میدان آمده بود و خواهان ممنوعیت افزایش شهریه‌ی دانشگاه‌ها و ممنوعیت استفاده از کارگران جایگزین هنگام اعتصاب بود. هر دوی این طرح‌ها مدت‌هاست که با مخالفت دولت گری دوئر مواجه هستند. علیرغم حمایت همه‌جانبه‌ی دستگاه حزبی از سلینجر، آشتون موفق شد بخشی از چپ‌گرایان حزب را پشت خود بسیج کند و در نهایت به یک سوم آرا دست پیدا کرد. از ۱۹۹۴ نماینده‌ی صاحب رای در کنوانسیون، ۱۳۱۷ نفر به سلینجر و ۶۸۵ نفر به آشتون رای دادند. به گفته‌ی کارشناسان میزان بالای رای آشتون به این معنی است که سلینجر در دوره‌ی پیش‌رو باید منتظر جدال بیشتر با چپ‌گرایان حزبش باشد. کامیلو کاهیس، تحلیلگر سیاسی ساکن تورنتو که خود از فعالان ان.دی.پیِ انتاریو است، در مصاحبه با شهروند تاکید کرد: "نماینده‌ی چپ حزب با تاکید بر عدم افزایش شهریه‌ها و قوانین ضد اعتصاب‌شکنی یک سوم آرا را کسب کرد".
آقای کاهیس که از حامیان گروه "فایت‌بک"(Fightback) است، گفت: "در دوره‌ی پیش رو، این دولتِ "میانه‌گرا" تحت رهبری سلینجر بیشتر به کارگران حمله می‌کند و ما بیشتر شاهد تضعیف بخش چپ حزب خواهیم بود".
نخست‌وزیر سابق نیودموکرات، عضو کابینه‌ی محافظه‌کاران
همزمان با ایراد سوگند نخست‌وزیری توسط سلینجر، گری دوئر نیز سمت جدید خود در سفارت کانادا در واشنگتن را تحویل گرفت. دوئر به رسانه‌ها اطمینان خاطر داده است که "تفاوت‌های ایدئولوژیکش" با دولت محافظه‌کار هارپر باعث نمی‌شود نتوانند همکاری کنند. او در آستانه‌ی رفتن به واشنگتن در مصاحبه با تورنتو استار گفت: "دیدگاه من و نخست‌وزیر (هارپر) مشترک است ـ کانادا داستانی دارد که باید تعریف کند… من بخشی از تیمی خواهم بود که رهبر آن نخست‌وزیر است و ایشان است که لحن را معین می‌کند".
دوئر با این گفته‌ها می‌خواهد اطمینان خاطر دهد که سابقه‌ی چپ‌روانه‌ی او به معنی جدال‌های تند با دولت آمریکا بر سر قوانین "خرید از آمریکا" که به تجارت مشترک بین دو کشور ضربه زده است، نخواهد بود. گرچه به گفته‌ی کارشناسان، شیوه‌های پوپولیستی و مردم‌گرایانه‌ی دوئر باعث می‌شود او دوران بسیار متفاوتی از مایکل ویلسون، سفیر سابق که ۳سال و نیم این سمت را در اختیار داشت، داشته باشد.
