بیت العدل اعظم، مرجع اصلى تصمیم گیرى براى بهائیان ایران و جهان، در ماه‌هاى اخیر جامعه ی بهائى ایران را به مشارکت فعال تر در امور کشور
شهروند ۱۲۶۰ ـ پنجشنبه ۱۷ دسامبر ۲۰۰۹
بیت العدل اعظم، مرجع اصلى تصمیم گیرى براى بهائیان ایران و جهان، در ماه‌هاى اخیر جامعه ی بهائى ایران را به مشارکت فعال تر در امور کشور و بازسازى و بهبود اوضاع اجتماعى ایران فرا خوانده است.
در پیام‌هاى بیتالعدل با اشاره به اهمیت آینده ی ایران در آئین بهائى از بهائیان خواسته شده تا، علیرغم شرایط تهدیدآمیزى که علیه بزرگ‌ترین اقلیت دینى در ایران جریان دارد، فعالانه و مستقل از گرایش‌هاى گوناگون سیاسى با دیگر ایرانیانى که در زمینه‌هاى توسعه ی اجتماعى فعالیت دارند همکارى کنند.
تازه‌ترین پیام بیتالعدل خطاب به جامعۀ بهائى ایران با تأکید بر نقش خانواده در پرورش کودکان و نهادینه کردن مفهوم عدالت و خدمت به هم‌نوع در آنان، از بهائیان ایران خواسته است تا در مشاوره‌هاى خانوادگى و محله‌اى بستر مناسب براى تحول پایدار در شرایط اجتماعى و فرهنگى را بررسى کنند.
در این پیام از بهائیان ایران خواسته شده تا در مشارکت با سایر ایرانیان براى تحقق جامعه‌اى مبتنى بر عدالت و وحدت تلاش کنند. بیتالعدل اعظم پیش‌شرط تحقق چنین هدفى را اصلاح روابط در خانواده‌ها دانسته و مى نویسد: «از جمله نشانه‌های سقوط اخلاقی در نظام اجتماعی کنونی جهان، ضعف پیوند روحانی در روابط خانوادگی است. عدم رعایت کامل تساوی زن و مرد و بی‌توجهی به حقوق کودک در خانواده موجب رواج فرهنگی می‌گردد که از خصوصیات بارز آن تحقیر زن و فرزند، تحمیل اراده ی شخصی به دیگران و سرانجام اِعمال زور و خشونت، ابتدا در خانواده و سپس در مدارس و محل کار و نهایتاً در کوی و برزن و صحنه ی اجتماع، مى باشد.»
اما در عین حال به گفته بیتالعدل توجه بیش از اندازه به مصالح خانوادگى مى تواند در مواردى «موجب بروز تنگ نظرى اجتماعى» بشود و کسانى به تصور دفاع از «اتحاد خانواده» مفهوم «خودى و بیگانه» را به فرزندان‌شان بیاموزند و «با تلقین چنین افکار مسموم کننده» «دید تعصب آمیزى» را نسبت به گروه‌هاى دیگر اجتماعى در آنها ایجاد کنند.
به نظر بیتالعدل اعظم حاصل چنین آموزشى حساسیت هاى انسانى را در کودکان تقلیل مى دهد و جاى تعجب نخواهد بود که کودکانى که در چنین محیطى پرورش یافته اند بعدا «در برابر رنج و درد انسان‌ها بى‌تفاوت شوند» و حتى خودشان به رواج ظلم کمک کنند واگر هم در تجاوز به حقوق دیگران مشارکت شخصى ندارند «از آنجا که در جوامع سرکوب‌گر و خشن دفاع از این حقوق و حمایت از ستم‌دیدگان امر دشواری است این قبیل افراد به جای ترویج عدالت و حمایت از مظلومان راه آسان‌‌تر یعنی سکوت و یا سازش با ستم‌گر را برگزیده، نادانسته سد راه پیشرفت روحانی و معنوی خود و ترقی ملت خویش شوند.»
