شاید به خاطر داشته باشید که فیلم فارنهایت ۴۵۱ اولین بار در سال ۱۹۶۶ و تکرارش در سال ۲۰۱۸ ساخته شد تا پیام رسا و بلندی را به همه انسانها برساند که ارزش و مرتبه کتاب یا نوشتاری روی کاغذ تا چه جد می تواند مهم باشد.
البته در سالهای ۱۹۶۶ هنوز صنعت دیجیتال و کتابهای آنلاین به مظهر ظهور نرسیده بود ولی در همان سالها هم در فیلم یاد شده هر انسانی برای نجات کتاب ها از نابودی، آنها را از رو خوانده و همه متن را از حفظ می کردند و خود را به نام آن کتاب به همه معرفی می نمودند دقیقا به مانند یک لوح فشرده یا فلاش اطلاعاتی.
داستان فیلم از این قرار بود که سران دولت وقت در فیلم تخیلی یاد شده چون کتاب و اطلاعات آن را برای جامعه مضر می دانستند نسبت به سوختن همه کتاب ها دستور لازم را صادر کرده بودند و فارنهایت ۴۵۱ درجه احتراقی بود که کتابها در آن درجه از بین می رفت ولی جامعه به صورت خودجوش کتابها را یک به یک حفظ و فردی را برای حفاظتش مامور می کرد و به عبارتی خود یک کتاب می شد. امروزه همه ما خوشبختانه به ارزش و اهمیت کتاب و نوشتار کاغذی پی برده ولی برای حفظ درخت ها و محیط زیست تلاش داریم حتی المقدور اطلاعات را به نحو اقتصادی تر به دست مصرف کنندگان برسانیم از این رو روزنامه دیجیتال – کتابهای آنلاین و نرم افزار هایی چون ” کیندل ” و “کوبو” بسیار چاره ساز هستند.
و اما صنعت بیمه چگونه خود را با این تغییر هماهنگ نموده است. از ماه گذشته در انتاریو قانون شد که دارندگان و رانندگان اتومبیل ها قادرند کارت بیمه را به صورت دیجیتال در صورت لزوم به پلیس و مقامات ذیصلاح دیگر نشان دهند این مطلب در اکثر کشورهای اروپایی و ایالات متحده آمریکا یک – دو سالی است که متداول است و انتاریو هم در کانادا چندمین استانی است که به این قانون جدید ملحق شده است.
البته هنوز تعداد بسیار زیادی از خریداران بیمه توقع دارند که قرارداد بیمه را به صورت کاغذی دریافت نمایند و استدلال می کنند که بیمه خود یک قرارداد نامریی است و قول شرکت بیمه (اگر اتفاقی افتاد و مورد بیمه خسارت دید آن موقع خسارت بر اساس قرارداد محاسبه و تأمین می گردد) هم اگر نخواهد ملموس به دست بیمه گذار (خریدار بیمه) برسد که دیگر خیلی تخیلی و غیر واقعی به نظر خواهد رسید از این رو هنوز حدود ۳۵ درصد مردم توقع و انتظار داشتن نوشتار دارند، ولی ۶۰ درصد دیگر بنا به دلایل دیگری لزومی به داشتنش نمی بینند و حتی مدارک دیجیتال را مستحکم تر می دانند و آن مابقی تمرکزشان روی موارد دیگر است و ممتنع رای دادند.
البته تجربه نشان داده که در همه حالات نمی توان به مدارک دیجیتالی اعتماد کرد چرا که “هکرها” با اتکاء به “عدم فرمان شناسی کامپیوتر ها” یا همان “ریسک سایبر” قادرند وارد سیستمهای نرم و سخت افزاری شوند و از صاحبان آنها رقم های زیادی را به عنوان “خون بهاء اطلاعات” طلب نمایند.
به هر صورت در دوران انتقالی هستیم که برای حفظ درختان و محیط زیست همه تقریبا متفق القول حاضر شدند از دنیای کاغذی به جهان دیجیتالی منتقل شوند باید دید این تغییر به ذائقه خوانندگان کتاب سنتی هم خوش می آید یا ترجیحشان آن است که در زمان خواندن کتاب بایستی آن را در دستان خویش حس هم بکنند؟
شاد و سلامت و موفق باشید.
