در پی انتشار خبرهایی مبنی بر اینکه شرکت های هواپیمایی اروپایی قصد دارند از حریم هوایی ایران استفاده کنند انجمن خانواده‌های قربانیان هواپیمای اوکراینی که با شلیک دو موشک سپاه پاسداران ساقط شد کارزاری را به راه انداخته اند به نام «آسمان ایران امن نیست».
سخنگوی این انجمن، حامد اسماعیلیون، نویسنده و دندانپزشک ساکن تورنتو که در این حادثه همسر و دختر خردسالش را از دست داده می‌گوید به دو دلیل تصمیم گرفتند این کارزار را به راه بیاندازند:
اول آنکه جمهوری اسلامی هیچکدام از قوانین سازمان هوانوردی جهانی را در سقوط هواپیمای اوکراینی رعایت نکرده و در شرایط جنگی تردد هواپیماهای مسافری را ممنوع نکرده است و «دو یا سه بار» به هواپیما شلیک کرده و صحنه حادثه را به سرعت از بین برده است و در انجام تحقیقات اخلال ایجاد کرده است.
او در گفتگویی که روز ۱۳ ماه می با تلویزیون ایران اینترنشنال داشته اشاره می‌کند که این انجمن دلیلی نمی‌بیند تا زمانی که تحقیقات کامل انجام نشده و عدالت درباره مقصران اجرا نشده، شرکت های هوایی به آسمان ایران برگردند.
دلیل دوم این کارزار، جلوگیری از رخداد مشابه عنوان شده است. آنها این گونه استدلال می‌کنند که وقتی حکومتی می‌تواند به هواپیمای مسافربری شلیک کند و در روند تحقیقات اخلال ایجاد کند و به هیچ نهادی هم پاسخگو نباشد می‌تواند این اتفاق برای بار دیگر هم رخ دهذ.
این طومار به دو زبان فارسی و انگلیسی منتشر شده که متن آن به شرح زیر است:
«به اعضای اتحادیه اروپا، ایرلاین‌های اروپایی و فعالان صنعت هوانوردی
در اخباری که جمهوری اسلامی ایران منتشر می‌کند آمده بود که در صدد بازگشت به کریدور هوایی ایران هستید. جمهوری اسلامی ایران ادعا می‌کند که گروهی از ایرلاین‌ها با مدیریت شرکت لوفتانزا در مذاکرات متعددی شرکت کرده است.
سئوال ما از شما این است: چگونه پرواز پی اس هفتصد و پنجاه و دو و مسافرانی را که هر گز به مقصد نرسیدند فراموش کرده‌اید؟
تنها چهار ماه گذشته است و همه طبق اعتراف جمهوری اسلامی می‌دانند که سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به انسان‌های بی‌دفاع حمله‌ی موشکی کرده است. چه کسی می تواند تضمین کند ایران {جمهوری اسلامی} دوباره به چنین کاری دست نخواهد زد وقتی خبری از همکاری در تحقیقات نیست و ایران {جمهوری اسلامی} از عوامل جنایت تقدیر می کند؟ چه تضمینی وجود دارد؟
اعضای اتحادیه‌ی اروپا نباید با پرواز ایرلاین‌های خود بر فراز خاک ایران موافقت کنند تا وقتی که حکومت ایران با نهادهای بین‌المللی در انجام تحقیقاتی دقیق و منصفانه همکاری کند و همه بدانند چرا پرواز پی اس هفتصد و پنجاه و دو را سرنگون کردند. معرفی آمران و عاملان بخش اصلی این تحقیقات است.
انجمن خانواده‌های جان‌باختگان پرواز پی اس هفتصد و پنجاه و دو»
طومار آسمان ایران امن نیست به سرعت گسترش پیدا کرد و در ۳ روز اولیه آن بالغ بر ۳۰ هزار نفر آن را امضا کردند که این آمار همچنان در حال افزایش است.
اما حاشیه های این طومار هم کم نبود، برخی از کاربران فضای مجازی که معمولا جزو حامیان سیاست های جمهوری اسلامی بودند واکنش نشان دادند.
اما رضا حقیقت‌نژاد روزنامه نگار و عضو تحریریه رادیو فردا در حساب توئیترش اینگونه نوشت:
«خطاب به مخالفان حامد اسماعیلیون
فروردین۶۷، خانواده‌های زندانیان سیاسی به سازمان ملل نامه نوشتند که صدها زندانی دوران زندانشان تمام شده ولی آزاد نمی‌شوند، شورای عالی قضایی نیز کاری نمی‌کند. سازمان ملل نخواست/نتوانست و کاری نکرد، چند ماه بعد بسیاری که در زندان بودند، اعدام شدند.
این مثال را می‌توان به اندازه تاریخ جمهوری اسلامی بسط داد و صدها نمونه یافت که نشان می‌دهد الگوی رفتاری همین بوده است. آن خانواده‌ها که نامه نوشتند به سازمان ملل، نه خارجی‌پسند بودند، نه ضد ایران و نه دشمن مردم ایران. آنها دنبال دادخواهی بودند.
مصاحبه اخیر پدر “مهربان بدیعی اردستانی” را خوانده‌اید؟ او گفته برای رسیدگی مسئولان نظام به جنایت سرنگونی هواپیما توسط سپاه «کلا امیدی نداریم». وقتی دادخواهی میل به فشار خارجی پیدا می‌کند که «کلا امیدی» به رسیدگی داخلی نیست. در اظهارنظر درباره حامد اسماعیلیون و درخواستش از اتحادیه اروپا، یک‌سوی این معادله یعنی نومیدی از داخل را حذف نکنید، چون پروپاگاندای نظام را تکرار می‌کنید.»
***
اما آنچه در پس و پشت حمله به حامد اسماعیلیون نهفته، این است که اسماعیلیون کشته های هواپیمای اوکراینی را از اعدام های دهه ۶۰ و کشته‌های اعتراض های ۴۱ سال گذشته جدا نمی‌بیند. موضع‌گیری که شاید در تاریخ سیاسی ایران کم سابقه باشد. منوچهر بختیاری پدر پویا که در اعتراض های خونین آبان ۹۸ کشته شد نیز از همین جنس موضع‌گیری هاست. گویی درد مشترکی است که درمان آن به تنهایی حاصل نمی‌شود. این نگاه به ظلم، آنها را در مقابله با آن محکم‌تر می‌کند، پیوندشان را قوی تر می‌سازد و هرچه این پیوند محکم‌تر می‌شود حامیان جمهوری اسلامی در خارج از کشور مجبورند نقاب هایشان را بردارند و در دفاع از نظام مطلوب و متبوعشان از هیچ تلاشی فروگذارنکنند.
