شهروند ـ فرح طاهری: روز شنبه ۵ فوریه ۲۰۱۱، به دعوت بنیاد پریا تعدادی از حامیان این بنیاد در محل جدید آن حضور یافتند تا مراح
ل پیشرفت عملیات ساختمانی را شاهد باشند.
گزارش پیشرفت کار از سوی آقای احمد تبریزی رئیس بنیاد پریا ارائه شد. او گفت، در جشن جمع آوری کمک مالی در ماه جون ۲۰۱۰ ما توانستیم حدود ۴۰۰هزار دلار جمع کنیم. قرارداد خرید این ملک در ماه اکتبر به قیمت دو میلیون و هفتاد هزار دلار با هزینه های انتقالش امضا شد. این زمین بیش از ۵۰۰۰ مترمربع مساحت دارد. ۱۰هزار فوت زیربنای ساختمان در دو طبقه است. برای خرید یک میلیون و دویست هزار دلار از رویال بانک وام گرفتیم. ۱۵۰هزار دلار وام بدون بهره اعضای هیئت مدیره بنیاد کمک کردند و …
آقای تبریزی پس از برشمردن سایر دارایی های بنیاد، گرفتن مجوزهای شهرداری برای تغییرات و ساخت و ساز در داخل ساختمان را به دلیل حساسیت برای رعایت موارد ایمنی در ساختمان های عمومی کامیونیتی، زمان بر خواند که تا ژانویه به درازا کشیده شد.
او گفت: برای اولین بار در تاریخ مهاجرت ایرانیان در خارج کشور، چنین جایی با کمک کامیونیتی، از ۵۰ دلار و ۱۰۰ دلار تا رقم های با
لا ساخته شده. نمی گویم عالیست، شأن کامیونیتی ما بیش از این است، اما بالاخره بعد از ۹ سال توانستیم به اینجا برسیم.
رئیس بنیاد پریا، ضمن تقدیر از خدمات داوطلبانه و تخفیف های بسیاری که روی خرید مصالح ساختمانی و کالاهای موردنیاز ساختمان داده شده، و در مواردی اهدای این مصالح و کالاها، گفت: باید از شرکت لیبرتی به عنوان حامی مالی اصلی بنیاد پریا تشکر ویژه کنم، بویژه اینکه در عملیات ساختمانی با کمک مهندس مجیدی ـ رئیس قراردادهای شرکت لیبرتی ـ سنگ تمام گذاشتند.
مهندس تبریزی ضمن تشکر از آقای سعید سلطانپور گفت: آقای سلطانپور در سه ماهه گذشته، هفت روز هفته، شنبه و یکشنبه، ژانویه و تعطیلات با تیمشان اینجا بودند و کار کردند و خدماتی را که باید سه برابر برایش پرداخت می کردیم با یک سوم هزینه انجام دادند.
رئیس بنیاد پریا با اشاره به کمبود بودجه برای ادامه ی کار، تأکید کرد که تنها نمی توان به کار داوطلبانه اتکا کرد و در بسیاری از موارد ناچار به هزینه کردن هستیم. اگر این کمک های مالی برسد، ما می توانیم برای ماه مارچ فعالیت هایمان را در ساختمان جدید از سر بگیریم.
مهندس تبریزی به این هم اشاره کرد که به دنبال گرفتن کمک های دولتی برای تعمیر و اسفالت چهار هزار متر پارکینگ ساختمان هستند.
مهندس تبریزی، نیکوکاران جامعه ی ایرانی را فراخواند تا با مشارکت در به سامان رساندن ساختمان، فضاهای ساختمان را بخرند به این معنی که اسم خود را بر سالن ها، اتاق های مختلف، آجرها و حتی کل ساختمان بنیاد پریا حک کنند. این مبالغ متغیر است از یک میلیون دلار که نام اهداکننده بر کل ساختمان گذارده می شود تا هزار دلار که نام نیکوکاران بر صندلی ها و آجرهای دیوار حامیان بنیاد حک می شود.
مهندس احمد تبریزی گزارش پیشرفت کار را برای حاضران می خواند
این امر در کشورهای اروپایی و آمریکایی، مرسوم است و ممکن است در سالن ها و مکان های عمومی چشمتان به پلاکاردی که مثلا به یک نیمکت یا صندلی یا بر سر در یک اتاق و سالن نصب شده و نام شخصی بر آن نوشته شده، افتاده باشد. اینگونه اعضای جامعه در ساخت مکان هایی که متعلق به همه است، مشارکت می کنند.
در پایان خانم نسرین جوانفر، مشاور جوانان از مشکلات گردهمایی با جوانان پس از بسته شدن محل قبلی بنیاد گفت و اشاره کرد جوانان به چنین مکان هایی نیاز دارند. او گفت: نوجوانان دنبال هویت فرهنگی شان هستند. ما پنج شنبه ها در بنیاد دور هم جمع می شدیم چون اعتقاد داریم که با داشتن برنامه های مناسب می توانیم به جوانان بفهمانیم که در کنار ما می توانند تفریح داشته باشند. چون خودشان بخشی از برنامه هستند و اینگونه هویت پیدا می کنند. برخی از بچه های ما مشکلات بسیار عمده ی رفتاری دارند. به دلیل نداشتن شیوه ی درست نگرش به اینترنت، بچه هایی داریم که قربانی قمارهای پوکر اینترنتی هستند، قربانی سایت های پورنو هستند، و … ما چنین بچه هایی را در اینجا داشتیم که کم کم شروع کردند با اعضای خانواده ارتباط برقرار کردن. به همین خاطر ما به یک جای ثابت احتیاج داریم. از شما تقاضا می کنم هر چه که می توانید برای راه اندازی زودتر اینجا انجام دهید و قول می دهم جشن نوروزی با همین بچه ها در اینجا برایتان برگزار کنیم.
در پایان مهندس تبریزی از حاضران دعوت کرد تا از قسمت های مختلف ساختمان دیدن کنند.
تا افتتاح ساختمان جدید فاصله ی کمی مانده، ولی همین فاصله نیز باید با همت اعضای جامعه ی ایرانی طی شود. با اهدای مبالغ مشخصی شما نیز می توانید نام خود را به این مجموعه بیافزایید و مفتخر باشید که سهمی هرچند اندک در به سامان رسیدن مرکز ایرانیان تورنتو داشته اید.
