جمعی از خانواده‌های جانباختگان دهه‌ی شصت طی بیانیه ای یاد آنان را گرامی داشتند. در این بیانیه آمده است: سی و یک سال از مصادره‌ی انقلاب می‌گذرد.
شهروند ۱۲۴۴ پنجشنبه ۲۷ آگوست ۲۰۰۹
جمعی از خانواده‌های جانباختگان دهه‌ی شصت طی بیانیه ای یاد آنان را گرامی داشتند. در این بیانیه آمده است: سی و یک سال از مصادره‌ی انقلاب می‌گذرد. نظام اسلامی حاکم در تمامی این سی و یک سال بدون وقفه به سرکوب، زندان، شکنجه و اعدام مخالفان مشغول بوده و هست. دستگاه سرکوب ضد انقلابی حاکمیت بدون تاثیرپذیری از اختلافات «خانوادگی» جناح‌های حاکم که گاه بسیار هم پرسروصدا شده، در مسیر ضد انقلابی و ضد مردمی راه خود را رفته و ابزاری فراجناحی در جهت حفظ نظام و سرکوب مخالفان بوده است، اما در روند این سی و یک سال دو نوبت در کشتار و شکنجه‌ی مخالفان روی اسلاف خود را سفید کرد. یکی در دهه‌ی۶۰ که با بهانه‌ی جنگ توانست در یورشی ده ساله، و نقطه اوج آن سال ۶۷، مخالفان را قتل عام و قلع و قمع کند و یکی در دو ماه اخیر: زمانی که مردم به خاطر عمیق شدن شکاف جناح‌ها، پس از سی سال توانستند فریادهای فروخورده‌ی خود را به خیابان‌ها و پشت‌بام‌ها ببرند و خواستار بازپس‌گیری انقلابشان شوند.
سی سال پس از حاکمیت اسلامی به رغم تعمیق شکاف‌های جناحی، دستگاه سرکوب باز هم همان کاری را با مخالفان می‌کند که سی‌سال پیش با آنها کرد: سرکوب، زندان، شکنجه، تجاوز جنسی، اعدام، مضحکه‌های اعتراف‌گیری و پرونده سازی… اما این بار به واسطه‌ی اینکه هدف حاکمیت بیشتر ارعاب مخالفان بود، در وحشیگری و شکنجه‌های قرون وسطایی گوی سبقت از تمامی اسلاف فاشیستش ربود.
اگر خبر کشتارهای دهه‌ی شصت و به ویژه کشتار جمعی زندانیان در سال ۶۷ کمتر به گوش جهانیان رسید و بسیاری از سازمان‌های «مدافع حقوق بشر» و دولت‌های «مدافع دموکراسی» خفقان گرفته بودند، این بار به واسطه ی فریادهای رسای مردم، خبررسانی مردمی، فشار افکار عمومی و نیروهای مترقی در اقصا نقاط جهان، هیچ قدرتی قادر نیست فریاد مردم را نادیده بگیرد، حتی عناصری از خود حاکمیت اسلامی. اما جدا از اینکه چه کسانی از این فریادها حمایت می‌کنند، ماهیت این فریادها با فریادهای بریده شده‌ی دهه‌ی شصت تفاوتی ندارد: همه‌ی آنان خواستار آزادی و عدالتند، اما به رغم تمامی این فریادها و فشارِ افکار عمومی، ماشین سرکوب نظام اسلامی همان کاری را با مردم معترض می‌کند که دهه‌ی شصت با مخالفان کرد. بنابراین نظام اسلامی و ماشین سرکوبش در مقابل تمامی ما ایستاده است، ما همه از یک خانواده ایم. دردها و آرزوهایمان مشترک است و همه فریادی مشترک برآورده ایم.
در ادامه ی این بیانیه خانواده‌های کشته‌شدگان دهه‌ی شصت از شرایط سختی که طی این سال‌ها بر آنها گذشت نوشته اند "عزیزانمان را ربودند، شکنجه دادند و اعدام کردند. نه از زمان محاکمه‌ی آنها اطلاع داشتیم و نه کسانی که آنها را محاکمه کردند دیدیم و نه جرم آنها را فهمیدیم. بعد از اعدامشان نه وصیت‌نامه‌یی از آنها دریافت کردیم و نه جنازه اشان را، و نه محل دفن‌شان را می‌دانستیم. پس از مدت‌ها جستجو گفتند که عزیزانمان را در گورهای فردی و یا دسته‌جمعی در خاوران و یا قبرستان‌های مشابه در شهرستان‌ها، دفن کرده‌اند. امروز مخالفان توی تظاهرات با باتوم وگلوله کشته می‌شوند و یا در زندان‌های رسمی و غیررسمی با وحشیانه‌ترین شکنجه‌ها و تجاوز جنسی روبرو هستند و اگر شانس بیاوریم شاید بتوانیم جنازه‌های آنان را تحویل بگیریم."
در پایان این بیانیه از مردم آزاده و آزادی طلب ایران دعوت شده برای همدلی و همدردی با بازماندگان کشتارهای دهه‌ی شصت و بازماندگان کشتارهای وقایع اخیر روز ششم شهریور ساعت ۹ صبح در سالگرد بیست و یکمین سال کشتارِ جمعی زندانیان، در خاوران گردهم آیند. این گردهم‌آیی برای طرح خواست‌های زیر است:
ـ پیگرد و محاکمه‌ی مسببین کشتارهای دهه‌ی شصت، بویژه اعدام‌های دسته‌جمعی سال ۶۷ و سرکوب، کشتار، شکنجه و تجاوزات حوادث اخیر
ـ اعلام اسامی دفن شدگان دهه‌ی شصت در گورستان خاوران و اعلام اسامی کشته‌شدگان و زندانیان وقایع اخیر
ـ آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی
ـ الغای اعدام برای هر جرمی و شکنجه تحت هرعنوانی
ـ دریافت کیفرخواست محکومین سیاسی و اعدام شدگان در طی این سی سال و افشا‌ی علت اعدام آنان
ـ دریافت وصیت‌نامه اعدام شدگان
ـ به رسمیت شناختن محل دفن اعدام شدگان سی‌سال حاکمیت اسلامی در تهران و شهرستان‌ها و تحویل بدون قید و شرط کشته شدگان حوادث اخیر به خانواده‌ها و اجازه‌ی برگزاری مراسم در منازل و یا سر خاک این کشته شدگان
ـ اجازه‌ی گذاشتن سنگ بر قبر کشته شدگان
ـ پیگرد و محاکمه‌ی آمران و عاملان کسانی که اقدام به تخریب خاوران و گورستان‌های مشابه در سایر نقاط ایران کرده و به آزار خانواده‌ها درطی این سال‌ها پرداخته اند،
ـ بازگرداندن حقوق شهروندی خانواده‌ها و متوقف کردن هرگونه محدودیت و محرومیت اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی در مورد آنان… و
ـ پذیرش و حفظ گورستان خاوران و گورستان‌ها و یا قبرهای مشابه در سایر نقاط کشور به عنوان سندی تاریخی از جانب نهادهای محلی و بین المللی
