شهروند ـ روز چهارشنبه ۲۳ سپتامبر ۲۰۰۹ خیابان های اطراف سازمان ملل برای نخستین بار هزاران هزار مردمی را در خود جای داد که نه آمریکایی، بلکه ایرانی بودند.
شهروند ۱۲۴۸ پنجشنبه ۲۴ سپتامبر ۲۰۰۹
روز چهارشنبه ۲۳ سپتامبر ۲۰۰۹ خیابان های اطراف سازمان ملل برای نخستین بار هزاران هزار مردمی را در خود جای داد که نه آمریکایی، بلکه ایرانی بودند. آنان به انگلیسی و فارسی فریاد می زدند:
What do we want – Democracy, When do we want it – Now
Stop Violence, Stop Torture
Ho,Ho Ahmadinejad has to go
احمدی نژاد رئیس جمهور ما نیست/ یا حسین، میرحسین/ مرگ بر جمهوری اسلامی
این گردهمایی اعتراضی به دلیل حضور احمدی نژاد در اجلاس سالانه سازمان ملل بود.
پس از سرکوب وحشیانه معترضان به تقلب انتخاباتی ۲۲ خرداد ۱۳۸۸ از سوی رژیم جمهوری اسلامی، ایرانیان خارج کشور در هر گوشه ی جهان که بودند، صدای اعتراض خود به رژیم جمهوری اسلامی را بلند کردند و به حمایت از جنبش آزادیخواهانه ی مردم ایران به پا خاستند.
در همین پیوند، سه اتوبوس از تورنتوی کانادا روز سه شنبه عازم نیویورک شد و پیش از آن نیز روز شنبه ۱۹ سپتامبر پنجاه نفر از دوچرخهسواران برای حقوق بشر در ایران، در میان بدرقه ی پرشور ایرانیان تورنتو عازم نیویورک شده بودند که روز سه شنبه در میان استقبال گرم ایرانیان تجمع کننده در نیویورک به آنان پیوستند.
علی رضوی، یکی از دوچرخهسواران گروه، در روز اعزام در گفت وگو با خبرنگار شهروند، آرش عزیزی از انگیزه ی خود برای طی ۸۰۰ کیلومتر راه گفت: "من این کار را میکنم چون به نظرم مردم ایران (در مبارزاتشان) به همان چیزی نیاز دارند که ما دوچرخه سواران در طول سفر به آن نیازمندیم: استقامت و بردباری". علی تاکید کرد که این یک دوی ۱۰۰ متر نیست که به راحتی تمام شود. "باید انرژی را تقسیم کنیم و خسته نشویم و دورنمای خط پایان را در نظر داشته باشیم".
لی لی پورزند، از فعالان حقوق بشر و یکی از مسافران تورنتو به نیویورک، روز چهارشنبه ظهر طی تماس تلفنی با شهروند از مقابل سازمان ملل گفت، جمعیت ایرانیان آنقدر زیاد است که نمی توانم تخمین بزنم، بویژه حضور تورنتویی ها و مونتریالی ها چشمگیر است.
البته او تاکید کرد تا آنجا که چهره ها را می شناسد می تواند نظر دهد. پورزند افزود، ما اکنون نزدیک سازمان ملل قرار داریم و قرار است تا دقایقی دیگر به طرف سازمان ملل راهپیمایی کنیم.
حسن زرهی، سردبیر شهروند نیز که در مقابل سازمان ملل حضور داشت، طی تماس تلفنی گفت، تا اینجا که دیده می شود بیشتر گروه های سیاسی با پرچم ها و شعارهایشان حضور دارند از جمله گروه سبزها، مشروطه خواهان، سلطنت طلب ها، مجاهدین خلق ایران، حزب کمونیست کارگری و سایر احزاب چپ که هرکدام در محل مجوزهایی که گرفته اند حضور دارند.
در این تماس تلفنی صدای شعارها آنچنان بلند بود که به سختی می شد تبادل اطلاعات کرد.
حضور ایرانیان از همه جای جهان در نیویورک
به گزارش خبرگزاری ها، ایرانیان از گوشه و کنار جهان به نیویورک آمده اند. در این میان حضور ایرانیان اروپا، کانادا و سایر ایالات آمریکا چشمگیرتر بوده است. گروه های حامی حقوق بشر در ایران از روزهای قبل اقدامات مبتکرانه ای انجام داده بودند. آنها روی کامیون های بزرگ پوسترهایی از موارد نقض حقوق بشر و سرکوب مردم را در معرض دید مردم گذارده بودند و با حرکت این کامیون ها در خیابان ها، تعداد بیشتری با این پیام ها مواجه میشدند.
روزبه میرابراهیمی گزارشگر رادیو فردا نیز در گزارشی نوشته است: در ساعات آغازین سهشنبه شب به وقت محلی، جمعی از ایرانیان به دعوت گروه «صداها برای ایران» در پارکی نزدیک سازمان ملل گردهم آمده بودند تا «کلیپی» از صداهای مردم ایران را برای عموم به نمایش بگذارند. اما ابتکار جالب این «اکران» صفحه انسانی پروژکتور پخش فیلم بود. جمعی از ایرانیان داوطلب با لباسهای سفید در کنار هم دیوار انسانی را ساخته بودند تا نقش صفحه سفید پروژکتورهای پخش فیلم را بازی کنند.
فیلم کوتاه نمایش داده شده مروری بر اتفاقات پس از انتخابات ریاست جمهوری اخیر در ایران بود که با صدای شهروندان داخل ایران که اعلام میکردند «احمدینژاد رئیس جمهور من نیست» همراه بود.
همچنین قرار است در همین پیوند جلسه سخنرانی عبدالکریم سروش، حمید دباشی، رضا براهنی و اکبر گنجی روز شنبه از ساعت ۹ صبح تا چهار بعدازظهر در کلیسای "ریورساید" نیویورک برگزار شود.
گفتنی ست در این روز ایرانیانی که امکان آمدن به نیویورک را نداشتند در شهرهای خود تجمع های اعتراضی برگزار کردند از جمله در پاریس در برابر برج ایفل، در آلمان، لس آنجلس، استکهلم سوئد و …
مصاحبه ی مطبوعاتی احمدی نژاد
احمدی نژاد در نخستین روز ورود خود به نیویورک در یک کنفرانس خبری با خبرگزاری آسوشیتدپرس و شبکه تلویزیونی ایپیتیان شرکت کرد.
او در پاسخ به سوال یکی از خبرنگاران که از وی درباره کشته شدن عده ای در حوادث پس از انتخابات پرسید گفت : ما مخالف هرنوع خونریزی هستیم، آنها که کشته شدند هموطنان ما بودند و مقصر نبودند بلکه مقصر اصلی برخی سیاسیون هستند و من از دستگاه قضائی خواستهام این موضوع را پیگیری کند.
احمدینژاد تاکید کرد: متاسفانه حدود سی نفر در این حوادث کشته شدند، که البته در امریکا روزانه بیش از این تعداد به دست پلیس کشته میشوند که ما برای همه متاسفیم و آرزو می کنیم روزی اسلحهها به قلم تبدیل شوند.
خبرنگار محترم از احمدی نژاد نپرسید که این آمار را از کجا آورده، و یا اینکه تعداد جمعیت آمریکا و ایران را میداند یا نه، و یا اینکه از تفاوت بین جرم و جنایت با اعتراض مدنی مسالمت آمیز چیزی به گوشش خورده است یا نه؟
خبرنگاری که این سئوال را پرسیده بود، گویا صرفا می خواست انجام وظیفه کرده و پرسشی مطرح کرده باشد. در حالی که با اتکا به تمام اسناد و مدارکی که در شبکه های مختلف اجتماعی همچون یوتیوب و توئیتر و … قرار دارد و نشانگر موارد نقض حقوق بشر و سرکوب بی رحمانه ی مردمی ست که جز تلفن های دستی اسلحه ای ندارند، می توانست ریاکاری رژیم جمهوری اسلامی را به نمایش بگذارد و بگوید، شما که در خیابان ها با باتوم و اسلحه با مردم مواجه می شوید، چگونه در برابر دوربین های تلویزیونی و در برابر دیدگان سیصد میلیون آمریکایی از تبدیل اسلحه به قلم سخن می گویید؟
فیلم های مربوط به این تظاهرات را در بخش تازه ترین ویدیوهای شهروند ببینید.