پیروزی تازه برای مددکاران و پرستاران خانگی

 هفته‌ی گذشته پس از مدت‌ها فشار و اعتراض دولت کانادا قانونی تصویب کرد که کارِ کارفرمایان در استثمار این پرستاران و مددکاران خانگی را که از خارج به این

شهروند ۱۲۶۰ ـ پنجشنبه ۱۷ دسامبر ۲۰۰۹

برای هر کس که مثل نگارنده‌ی این سطور اوقات بسیاری را در مترو و اتوبوس بگذراند،‌ صحنه‌ای هست که حتما تا به حال به آن برخورده: فیلیپینی‌هایی که کالسکه‌ی بچه‌هایی را اینطرف و آنطرف می‌برند که، با نگاهی به صورت بچه‌ها، با حدسی قریب به یقین می‌توان گفت کالسکه‌ی بچه‌های خودشان نیست. این‌ها جمعی از هزاران مددکار خانگی و مستخدمین و پرستاران خصوصی هستند که در تورنتو کار می‌کنند و وظیفه‌ی مهم نگهداری از بعضی از آسیب‌پذیرترین هم‌شهری‌های ما را بر دوش دارند.

شرایط زندگی و کار آن‌ها، حتی در قیاس با بقیه، باورنکردنی است. سرکوب و شرایط سخت آن‌ها مدت‌ها پیش از آمدن به کانادا آغاز می‌شود‌ (گرچه قوانین مهاجرتی همین کشور باعث همان‌ها هم هست). آن‌ها که معمولا از فقیرترین قشرهای جوامع هستند باید سال‌ها را در بدترین شرایط در کشورهای "راه" مثل هنگ کنگ (که احساسات ضدفیلیپینی در آن بخصوص زیاد است) بگذرانند و همیشه مورد تجاوز گروه‌های مختلف قرار بگیرند. یکی از مهمترین مجرمان در این زمینه آژانس‌های کاریابی هستند که با گرفتن پول‌های کلان و گاهی ضبط اسناد شخصی این کارگران برای مدت‌های طولانی به آن‌ها وعده‌ی یافتن شغلی در کانادا می‌دهند. البته استثمار پس از آن تازه شروع می‌شود و دولت کانادا شرایطی تعیین می‌کند که کسب اقامت برای این کارگران دشوار باشد.

هفته‌ی گذشته پس از مدت‌ها فشار و اعتراض دولت کانادا قانونی تصویب کرد که کارِ کارفرمایان در استثمار این پرستاران و مددکاران خانگی را که از خارج به این کشور می‌آیند دشوارتر می‌سازد و کسب اقامت برای آن‌ها را ساده‌تر می‌کند.

جیسون کنی، وزیر مهاجرت، هفته‌ی گذشته در مرکز تجمعات کابابایان در تورنتو، که از مراکز مهم جامعه‌ی فیلیپینی‌ها است، ظاهر شد و ضمن اعلام قوانین جدید گفت: "دولت کانادا اقداماتی را پیشنهاد داده که کسب اقامت برای مددکاران خانگی را راحت‌تر می‌سازد، برنامه‌‌ی مهاجرتی را برای آن‌ها منعطف‌تر می‌کند و بهتر از حقوق‌شان حفاظت می‌کند". مرکز کابابایان، که در زبان فیلیپینی به معنای "همشهری" است، مدت‌هاست از طرف جامعه‌ی فیلیپینی‌های کانادا برای این حقوق مبارزه می‌کند.

این قانون جدید به این معنا است که پرستاران خانگی برای اتمام دو سال کاری که لازمه‌ی اقدام برای کسب اقامت دائم است، چهار سال وقت خواهند داشت. در ضمن هنگام اقدام دیگر نباید امتحان دوم پزشکی را از سر بگذرانند. به اضافه کارفرمایانی که می‌خواهند پرستاران را استخدام کنند باید هزینه‌های سفر را تقبل کنند و در ضمن پوشش پزشکی کارگر را تا زمانی که به یکی از طرح‌های بهداشت استانی بپیوندد به عهده بگیرند.

"قانون خوآنا تجادا"

قانون جدید را بسیاری به نام یکی از قهرمانان جامعه‌ی فیلیپینی کانادا، "قانون خوآنا تجادا" می‌نامند. خوآنان پرستار خانگی بود که هنگام کار در این کشور به سرطان مبتلا شد. از آن‌جا که طبق قانون پرستاران برای کسب اقامت دائم باید امتحان پزشکی دومی می‌دادند (علاوه بر امتحانی که قبل از ورود به کشور داشتند)، دولت کانادا از اعطای اقامت دائم به این فیلیپینی-کانادایی که در حال پرستاری از کانادایی‌ها سرطان گرفته بود، خودداری کرد. جوآنا از همان هنگام به مبارزه علیه این قانون ارتجاعی پرداخت اما خود نبود تا پیروزی اقداماتش را ببیند چرا که عدم دریافت کمک دولتی به این معنا بود که به زودی از سرطان جان سپرد.

دیگر جزئیات قانون از کارفرمایان می‌خواهد وظایف شغلی، ساعات کار، اضافه‌کاری، تعطیلات، مرخصی استعلاجی، شرایط پایان کار و استعفا را به روشنی تدقیق کنند. در ضمن کارفرمایانی که حقوق غیرقانونی یا شرایط کاری بد ارائه دهند و یا از مددکاران کارهایی را بخواهند که در شرح وظیفه‌ی آن‌ها نیست در لیست سیاه قرار می‌گیرند و اجازه‌ی فعالیت نخواهند داشت.

به گفته‌ی کنی تغییرات از سال آینده عملی می‌شوند.