شهروند ـ آرش عزیزی: در این دوره و زمانه، انتخابات‌ِ سیاسی هم مثل بسیاری چیزهای دیگر تا حدود زیادی با جادوی رسانه و تصویر مشخص می‌شود. از مارشال مک‌لوهان به بعد، رهبران سیاسی آموخته‌اند اشتباهی بزرگ‌تر از این نیست که به حریفان خود اجازه دهند تصویر آن‌ها در ذهن مردم را ترسیم کنند.
دالتون مک‌گینتی، نخست‌وزیر لیبرال انتاریو، که به زودی باید عازم چهارمین انتخابات در طول ۱۵ سال رهبری‌اش بر حزبِ لیبرال شود، این درس را خوب فرا گرفته. از تبلیغات تاکنونی حزبِ لیبرال و بخصوص پلاتفرم انتخاباتی که این حزب روزِ دوشنبه‌ی این هفته منتشر کرد معلوم است که مک‌گینتی آمده برای دستاوردی معجزه‌وار، یعنی سومین پیروزی پیاپی، بجنگد. دستاوردی که حداقل نیم قرن از انجام آن در این استان (توسط لزلی فراست، نخست‌وزیر افسانه‌ای محافظه‌کار) می‌گذرد.
دالتون مک گینتی در سخنرانی برای هواداران حزب لیبرال انتاریو
او که از حال و هوا و جوِ “تغییر” در کشور خوب باخبر است قرار نیست چهره‌ای دفاعی به خود بگیرد و بگذارد اپوزیسیون بر خطاها و تصمیماتِ نامحبوبِ ۸ سال دولتش دست بگذارد و او را با آن‌ها تعریف کند.
نه! مک‌گینتی که بالاخره دوشنبه با کنفرانسی در هتل ماریوتِ ایتون سنتر، پلاتفرم انتخاباتی حزبش را اعلام کرد جوری عمل می‌کند که انگار برای اولین بار است که به سوی قدرت گام بر می‌دارد. این است که از زبان او شنیدیم: “ما باید یا زندانیِ گذشته‌ی خود باشیم و یا سازنده‌ی آینده‌ی خود.” یعنی نخست‌وزیر در فراخوان به مردم به جای صحبت از سرنوشتِ خود از آینده‌ی استان گفت.
از طرف دیگر لیبرال‌ها قصد ندارند به قول معروف “از آن طرفی، بیافتند” و نمی‌خواهند به آن‌چه دستاوردهای هشت سال دولت خود می‌دانندپشت کنند. پیغام محوری پلاتفرم ۵۶ صفحه‌ای آن‌ها، که کسی آن‌را صفحه به صفحه نخواهد خواند اما نکات اصلی‌اش صدها و هزاران بار پخش و شنیده خواهد شد، ادامه‌ی جسورانه‌ی سرمایه‌گذاری‌های دولت در بهداشت و آموزش و پرورش است، یعنی دو زمینه‌ای که حزب حاکم در دو انتخابات قبلی هم بر آن‌ها تاکید کرده است… و پربیراه نیست آن‌ها را از مهمترین و پایه‌ای‌ترینِ وظایف و کارکردهای دولت در جامعه‌ی مدرن بدانیم.
دالتون مک گینتی و همسرش در کنفرانس هتل ماریوت ایتون سنتر
یعنی کمپین لیبرال‌ها قرار است ملغمه‌ای باشد از آن جسارتِ اوبامایی که وصفش همه‌جا را فرا گرفته و آن انضباط و اعتماد به نفسِ هارپری که در بهارِ امسال دولتی اکثریتی به محافظه‌کاران اعطا کرد. بیخود نیست که نام پلاتفرم‌شان هست: “به پیش. در کنار همدیگر.”
کمک‌های پر سر و صدا به دانشجویان و سالمندان می‌رود تا در صدر کمپینِ لیبرال‌ها جای بگیرد. دو گروهی که یکی‌شان خیلی پررای است و دیگری می‌تواند رای افراد بسیاری (خانواده‌های دانشجویان) را جمع کند.
مک‌گینتی در طول هشت سال گذشته سخت کوشیده خود را به عنوان “نخست‌وزیر آموزش و پرورش” معرفی کند. چهار سال پیش او نبرد علیه جان توری، رهبر وقت محافظه‌کاران، را بیشتر از همه از طریق مخالفت با مدارس مجزای مذهبی برای یهودیان و مسلمانان و با تاکید بر ارزشِ نظام آموزش و پرورش عمومی فتح کرد. در یکی دو سال گذشته مهمترین ابتکارِ دولت لیبرال که مدام بر آن تاکید می‌شود آغاز مهدکودکِ تمام‌روز بوده است.
پلاتفرمی که نخست‌وزیر لیبرال روزِ دوشنبه منتشر کرد نشان می‌دهد که او می‌خواهد قدمِ آخر را نیز بردارد و به وضعیت آموزش عالی بپردازد.
آن‌چه تیتر تورنتو استار در سه‌شنبه‌ی این هفته “محورِ برنامه‌ی لیبرال‌ها” خواند وعده‌ی دولت به تخفیف ۳۰ درصدی برای اکثریت عظیمِ دانشجویان استان است. طبق این وعده، که قرار است از همین اولِ ژانویه اعمال شود، دانشجویانی که خانواده‌هایشان درآمدی کمتر از ۱۶۰ هزار دلار در سال دارند (یعنی حدود ۸۶ درصد کلِ ۳۶۰ هزار دانشجوی موجود) سالی ۳۰ درصد تخفیف می‌گیرند. یعنی دانشجویانِ دانشگاه‌ها سالی ۱۶۰۰ دلار و دانشجویانِ کالج‌ها سالی ۷۳۰ دلار کمتر پرداخت خواهند کرد.
مک‌گینتی در دفاع از برنامه‌ی خود گفت: “هیچ سرمایه‌گذاری در جامعه یا اقتصاد بهتر از سرمایه‌گذاری روی جوان‌ترین نسل و مجهز کردن آن‌ها به بهترین مهارت‌های ممکن نیست.”
فدراسیون دانشجویان کانادا علیرغم تاکید بر این‌که از این تخفیف “به کلی، استقبال” می‌کند، اعلام کرد ترجیح می‌دهد شاهد کاهش خودِ شهریه‌های روزافزون باشد. نورا لورتو از این گروه به تورنتو استار گفت: “سئوال ما این است که چرا شهریه‌ها را کاهش نمی‌دهند؟”
انتاریو امروز بالاترین شهریه‌ها در سراسر کانادا و کمترین بودجه‌ی سرانه در کلِ کانادا را دارد.
پیش از این لیبرال‌ها اعلام کرده بودند دولتِ آن‌ها با ساختن سه دانشگاه جدید امکان تحصیل به ۶۰ هزار دانشجوی دیگر را نیز می‌دهد. این سه فضای جدید البته قرار است پردیس‌های جدیدی برای دانشگاه‌های موجود باشند. یعنی شعبه‌ای از دانشگاه لرنشینِ سادبری در شهرِ بری، شعبه‌ای از دانشگاه ویلفرد لوریرِ واترلو در شهرِ میلتون و شعبه‌ی یکی از سه دانشگاهِ تورنتو در شهرِ برمپتون.
دیگر وعده‌ی لیبرال‌ها در زمینه‌ی آموزش و پرورش وعده‌ای شاید زیادی جسورانه برای کاهش ۲۰ درصدی چاقی مفرطِ کودکان در طول پنج سال است. برای رسیدن به این هدف لیبرال‌ها دو برنامه را پیاده خواهند کرد: برنامه‌ی فوق‌العاده‌ی ورزشی برای فعال نگاه داشتن محصلینِ ۶ تا ۱۲ ساله و برنامه‌ی سالیانه‌ی “تغذیه‌ی سالم” به خرجِ ۶۳ میلیون دلار. در ضمن قرار است اعتبار مالیاتی برای فعالیت‌های کودکان که در حال حاضر ۵۰ دلار است، دو برابر شده و به ۱۰۰ دلار افزایش یابد.
وعده‌ی پر سر و صدای دیگری که در شهروندِ هفته‌ی پیش به آن اشاره کردیم اختصاص ۶۰ میلیون دلار برای فرستادن پزشکان به خانه‌ی بیماران و سالمندان است است. لیبرال‌ها علاوه بر آن گفته‌اند به خانوارها تا سقف ۱۵۰۰ دلار اعتبار مالیاتی می‌دهند تا مشخصا تعمیراتی در منازل خود انجام دهند که آن‌ها را برای نگهداری از سالمندان مناسب‌تر می‌سازد.
اما ما حدس می‌زنیم وعده‌ی دیگری هست که بیشتر توجه خوانندگانِ “شهروند” را جلب خواهد کرد.
در پلاتفرمِ لیبرال‌ها می‌خوانیم که دولتِ آن‌ها ۱۰ هزار دلار اعتبار مالیاتی به شرکت‌هایی اعطا خواهد کرد که مهاجرینِ “بسیار ماهر” را استخدام کنند تا آن‌ها تجربه‌ی کارِ کانادایی بیابند. منظور از “بسیار ماهر” مشاغلی مثل معمارین، حسابداران و وکلا است. ۱۲۰۰ تازه‌وارد در کمتر از پنج سال شانس استفاده از این منبع را خواهند داشت.
طبیعی است که اولین واکنش اپوزیسیون به این وعده‌ها اشاره به غیر قابل اعتماد بودن دولت لیبرال و وعده‌هایش باشد.
نکته‌ای که هم محافظه‌کارانِ راست‌گرا و هم ان دی پیِ چپ‌گرا به آن اشاره می‌کنند این واقعیت است که مک‌گینتی قبلا وعده‌ی خود برای عدم افزایش مالیات‌ها را زیر پا گذاشته است.
پلاتفرم ۵۶ صفحه‌ای او شامل ۴۵ وعده‌ی جدید است که حدود ۵/۱ میلیارد دلار خرج برخواهد داشت در حالی که انتظار می‌رود دولت لیبرال کسری ۱۵ میلیارد دلاری داشته باشد.
مک‌گینتی البته تاکید کرد دوباره مالیات‌ها را افزایش نخواهد داد. اما او که حتما بارها تبلیغات محافظه‌کاران را تماشا کرده که سخنان او پیش از انتخابات سال ۲۰۰۳ را (“ما مالیات‌ها را افزایش نخواهیم داد”) بارها و بارها پخش می‌کنند، حاضر به ادای جمله‌ای مشابه نبود. یعنی “نه”و “نخواهیم کرد” را می‌گفت اما جمله‌ی کامل را نمی‌گفت. این بود که تورنتو استار این حرکتِ نخست‌وزیر را “تقریبا کمدی‌وار” خواند.
پل فریرا، نماینده‌ی سابق مجلس و نامزد کنونی ان دی پی در حوزه‌ی “جنوبِ یورک-وستون”، گفت مردم به هیچ حرفِ لیبرال‌ها اعتماد نمی‌کنند.
چند خیابان آن‌طرف‌تر از هتلی که لیبرال‌ها در آن وعده‌هایشان را بر می‌شمردند، محافظه‌کاران در گردهمایی خود بادکنکی به شکلِ فیل هوا کرده بودند تا به این ضرب‌المثل انگلیسی اشاره کنند که لیبرال‌ها به “فیلِ وسط اتاق” (افزایش مالیات‌ها) بی‌توجهند.
آخرین نظرسنجی مربوط به سیاستِ استان دوشنبه‌ی این هفته منتشر شد.
در این نظرسنجی که محصول مشترک سی تی وی و نانوس ریسرچ است محافظه‌کاران با ۴/۳۵ درصد در صدر قرار دارند اما، بر خلاف چند هفته گذشته، لیبرال‌ها با ۹/۳۱ درصد با فاصله‌ای بسیار نزدیک تعقیب‌شان می‌کنند و ان دی پی با ۸/۲۲ درصد فاصله‌ی چندانی ندارد. یعنی هر کدام از سه حزب اصلی اقبال خوبی برای پیروزی در انتخابات دارد. حزب سبز به رهبری مایک شراینر ۱/۴ درصد حمایت دارد. این نظرسنجی تلفنی از ۱۰۰۵ نفر از سه‌شنبه تا پنجشنبه‌ی هفته‌ی گذشته انجام شده و تا ۱/۳ درصد، ۱۹ از ۲۰ بار، دقیق است.
