ترجمه: فرنگیس زاهد
گالری کوچک و باریکی که با آجرهای قهوه ای بازسازی شده است، ساختمانی متداول در شرق تورنتو.
طراحی داخلی گالری تلفیقی ست از دیوارهای آجری و پله های چوبی باریک زیبا، سقف بلند و پنجره های بزرگ رو به خیابان که فضای دلبازی برای گالری فراهم کرده اند.
شب هنگام، در دل خیابان تاریک، گالری با درخشش خود ـ تمایزش را با فروشگاه های دور وبرش به رخ می کشد ـ و با حضور مشتریان و بازدیدکنندگانی که مشتاق دیدن آثار هنرمندان نوظهور هستند حیاتی دوباره می یابد.
کوئین گالری، چند ساختمان دورتر از District lleryDisti،نمایانگر گسترش صحنه هنری شهر در ناحیه شرقی آن است.
گالری با برگزاری دومین سالگرد تاًسیس خود نشان داد که دیگر کودکی نوپا در عرصه هنری جامعه ایرانی – کانادایی نیست.
ماهرخ آهنخواه مدیر گالری کوئین ـ عکس از سمکو صالحی
در طی این دو سال، کوئین گالری به پایگاه طرفداران و دوستداران هنر معاصر که توسط هنرمندان ایرانی در سراسر جهان خلق می شود، بدل شده است.
ماهرخ آهنخواه مدیر گالری، با سابقه فعالیت در رشته معماری، موسس و گرداننده ی این پایگاه هنری ست.
آهنخواه در تشریح دیدگاه خود پیرامون این پروژه می گوید:”هدف اصلی من داشتن یک گالری بین المللی بود”، و در ادامه می افزاید،” قدم اول سفر به دور دنیا و جمع آوری آثار هنرمندان نوظهور بود و سپس صرف وقت و انرژی لازم برای معرفی آنان به مخاطبان جدید.”
با کمک هیئت ژوری، متشکل از غلامحسین نامی استاد پیشین آهنخواه و والری کیلین، گالری کوئین توانست هنرمندان بسیاری را به دوستداران آثار هنری در تورنتو معرفی کند، هنرمندانی که شاید پیش از این فرصتی برای عرضه هنر خود نیافته بودند.
هفته گذشته، گالری میزبان سی و هشتمین نمایشگاه آثار هنرمند عکاس اسکار ولفمن با عنوان Art Degenrate بود.
اگر چه از ابتدای بازگشایی، فعالیت گالری کویین با موفقیت همراه بوده، اما با مشکلاتی نیز دست وپنجه نرم کرده است.
آهنخواه با یادآوری دوران بازگشایی نمایشگاه می گوید،” قرار بود نمایشگاه را در ماه می سال ۲۰۰۹ افتتاح کنیم، اما از آنجا که کار تعمیرات و بازسازی به پایان نرسیده بود افتتاحیه تا جولای به تعویق افتاد – که با حوادث پس از انتخابات ایران همزمان شد.”
او اقرار می کند،”نمی دانستم که چطور با وجود اتفاقات و حوادثی که در ایران رخ می داد و کشته شدن مردم به افتتاحیه ای با شکوه فکر کنم.”
آهنخواه پس از مشورت با نسرین الماسی، مدیر هیئت تحریریه نشریه شهروند، با گروه پرواز با قفس در تورنتو آشنا شد.
او توضیح می دهد،”پرواز با قفس فراخوان هنرمندان سراسر جهان در واکنش به جنبش سبز ایران بود. این موضوع برگرفته از ضرب المثلی عارفانه است،” اگر نمی توانی به بیرون از قفس پرواز کنی، با قفس پرواز کن.”
“من با پیمان سهیلی یکی از سازمان دهندگان این برنامه تماس گرفتم و برنامه افتتاحیه در شب ۱۳ آگوست ۲۰۰۹ با آثار هنرمندان گروه پرواز با قفس آغاز شد.”
آهنخواه در رابطه با دستاوردهای گالری در طی دو سال گذشته اذعان داشت تا کنون بیش از ۱۲۰ هنرمند آثار خود را در گالری کوئین به نمایش گذاشته اند. و در ادامه توضیح داد که به طور تقریبی حدود ۷۰% این هنرمندان ایرانیانی هستند که یا در ایران زندگی می کنند یا در دیگر کشورها بسر می برند. و ۳۰% دیگر شامل هنرمندان کانادایی و بین المللی می باشد.
گالری کوئین از آگوست ۲۰۰۹ تا به امروز در بسیاری از جشنواره های فرهنگی تورنتو حضور داشته است از جمله نوئی بلانش ۲۰۱۰ و جشنواره عکس CONTACT در سالهای ۲۰۱۰ و۲۰۱۱.
اولین فیلم ها، که بخشی از برنامه جشنواره نوئی بلانش ۲۰۱۰ بودند، شامل ۳ فیلم کوتاه از فیلمسازان نوظهور ایرانی بود.” دانه سرگردان تنها” از آرش رئیسیان، ” خوشبختی بدون مواد مخدر” از اسفندیار ترکمن راد، و “محبت سرباز ایران” از حسن قهرمانی از جمله آثاری بودند که به نمایش درآمدند.
در جشنواره ۲۰۱۰CONTACT، گالری کوئین نمایشگاهی گروهی از مجموعه عکس های علی کامران، کاملیا پزشکی، افرا پورداد، و لیدا شانه چیان با عنوان قدم بر روی میوه ممنوعه برپا کرد. این نمایشگاه، با الهام از شعر “ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد” از شاعر پرآوازه ایرانی فروغ فرخزاد، بر موضوع زنان از دیدگاه های متفاوت متمرکز بود.
در جشنواره عکس ۲۰۱۱ CONTACT، گالری دو نمایشگاه جداگانه برپا نمود که یکی شامل آثار عکاسی علی کامران، گوهر دشتی، و آیدین مطلبی با عنوان زمین، انقلاب و انسان بود و دیگری نمایشگاه “غرب از نگاه شرق” از شادی قدیریان. مرکز توجه هر دو نمایشگاه بر مسائل سیاسی ـ اجتماعی حاکم بر ایران استوار بود.
آهنخواه می گوید،”ما هرگز برای پیدا کردن هنرمندان با مشکل مواجه نبودیم. و همواره پیشنهادهایی در دست بررسی داشتیم. تا امروز فقط برای دو یا سه نمایشگاه بود که ما به دنبال هنرمندان رفتیم. از جمله نمایشگاه نقاشی هنرمند ایرانی بهرام دبیری و دیگری نمایشگاه نقاشی علی سلطانی با عنوان کاوشگر هنر بود.”
گالری کوئین هم چنین با برگزاری نمایشگاه سالانه نوروز و نمایشگاه پنجاه در پنجاه توجه گروه های متعددی از هنرمندان و رسانه ها را به خود جلب کرده است.
آهنخواه اظهار داشت،” هدف ما برای سال آینده جذب تعداد بیشتری از هنرمندان بین المللی به گالری ست.”
او ادامه داد،” بیشتر آثاری که در طی دو سال گذشته در گالری ما به نمایش درآمدند شامل نقاشی و عکاسی بودند. در واقع ۷۰% به نقاشی و ۲۰% به عکاسی اختصاص داشت.”
آهنخواه توضیح می دهد،” از آنجا که گالری فضای محدودی دارد، جایی برای نصب آثار بزرگ نداریم. ما در اینجا تعدادی مجسمه هم داریم، اما به خاطر کوچکی محل نمی توانیم قطعات بزرگ را به نمایش بگذاریم.”
در حال حاضر هدف آنها انتقال گالری کوئین به مکانی بزرگتر در آن سوی خیابان است.
یکی از دلایل جابجایی از بعد مالی ست. آهنخواه اذعان داشت،” گالری در طی دو سال گذشته نتوانسته هزینه های خود را بپوشاند.”
او در ادامه افزود،” بسیاری از هنرمندان نمی توانند نمایشگاهی از آثار خود برپا دارند، زیرا قادر به تأمین هزینه های چاپ و تهیه قاب نیستند.”
در گذشته گالری برای تأمین هزینه های نمایشگاه فقط به کمک مالی حامیان متکی بود.
آهنخواه با تاًسف می گوید،” مردم نمی دانند چرا حمایت کردن از هنر اهمیت دارد.”
او اظهار داشت،” بعضی از دوستان ما فقط با مشاوران املاکی کار می کنند که از هنرمندان حمایت می کنند.”
آهنخواه در ادامه می گوید،” کمک های مالی حامیان می تواند حداقل هزینه های پذیرایی افتتاحیه و آگهی ها را بپوشاند. و اگر مقدار قابل توجهی باشد شامل مخارج قاب، چاپ عکس ها و دیگر هزینه هایی می شود که در واقع خود هنرمندان مسئول تأمین آن هستند.”
آهنخواه امیدوار است با درآمد حاصل از اجاره فضای بزرگتر بتواند توازنی در هزینه های پروژه های آتی برقرار کند.
او در توصیف محل جدید می گوید،”محل جدید دو طبقه کامل دارد و طبقه سوم آن در آینده نزدیکی آماده می شود. طبقه اول به برگزاری نمایشگاه اختصاص دارد و به هنرمندان منتخب هیئت ژوری اجاره داده می شود. طبقه دوم محل نمایشگاه دائمی ما خواهد بود و زیرزمین نیز برای کارگاه های آموزشی، کلاس ها و نمایش آثار ویدئویی ست. برای طبقه سوم هدف دیگری داریم ـ و آن برگزاری حراج آثار هنری ست.”
