شماره ۱۱۸۹

فرزانه کابلی یکی از معدود هنرمندان ارزشمند رقص ایران است که به همت موسسه موسیقی شارک و یکی از شاگردان سابقش آیدا مفتاحی، به تورنتو آمده تا با آموزش رقصهای ملی و محلی ایران به هنرجویان رقصنده کانادایی و اجرای عمومی آن، نشان دهنده ابعاد زیبایی از هنر رقص سرزمینمان باشد.
در خارج از ایران هنرمندان مهمی را داشته ایم که با نگرش های متفاوت در جهت حفظ، اشاعه و حتی تحول رقصهای ملی و محلی ایران کوشیده اند و معرف آنها در کشورهای میزبان و سطوح بین المللی بوده اند. در این عرصه می توان از شاهرخ مشکین قلم در فرانسه و ساشار ظریف در کانادا نام برد.
اما فرزانه کابلی، با تمام چالش ها و موانعی که در راه هنر رقص در نظام اسلامی ایران وجود دارد، انتخاب کرده که در آنجا بماند و هنرش را در سرزمین مادریش خلق کند؛ انتخابی که از ضرورت و مسئولیت فردی، اجتماعی و هنری او سرچشمه می گیرد. انتخاب هنر رقص در کشوری که متولیانش رقص را هنری نمیدانند و آن را نمادی از لهو و لعب می بینند، انتخابی ست بس دشوار. رقص خود خط قرمزی ست در آن نظام و حضور زنی در این عرصه خطی به مراتب قرمزتر. با این همه فرزانه، خستگی ناپذیر با تمامی چالش ها، دشواریها و بی حرمتی ها به رقصنده و هنر رقص، انتخاب کرده که آنجا بماند، بیاموزد، خلق کند و در حد توان خود حافظ و اشاعه دهنده رقص های ملی و محلی ما باشد.
اگر در بسیاری از فرهنگها و ادیان شرقی هنر رقص هنریست متعالی و آمیخته ای ست جدایی ناپذیر از مذهب تا با آن به ستایش هستی و خدایان بپردازند، اگر در کشورهای غربی رقص به عنوان یکی از مهمترین فرمهای هنری شناخته شده که می تواند بیانگر پیچیده ترین امیال، عواطف و احساسات انسانی باشد و برای آموزشش مدارس و دانشکده ها حتی سطح دکترا ایجاد کرده اند، در نظام اسلامی ایران هنوز جنگ بر سر “بود و نبود” رقص و “صلاحیتش” به عنوان هنر است. تا آن حد که حتی نامش را برنمی تابند و به آن اسمی غریب همچون حرکات موزون می دهند. در چنین شرایطی حضور و دوام فرزانه کابلی به عنوان هنرمند رقص در ایران ستایش آمیز است.
تاریخ ۳۰ ساله فعالیتهای فرزانه کابلی، به استثنای معدودی، تاریخ طرحهای نیمه تمام و یا هرگز به اجرا نرسیده است. بسیار سخت است که طرحی را با عشق و ایمان شروع کنی و بدانی که تضمین برای اجرایش بسیار کم و شاید اصلا وجود نداشته باشد. با این همه او لحظه ای توقف نکرده و از پا نیفتاده است، چرا که رقص برای او نشان زندگیست و عدمش حضور مرگ: “اگر نرقصم می میرم”. او همچنین می داند که منفعل بودن و کار نکردنش خواب هزاران ساله اربابان فرهنگ را آشفته نمی کند.

فرزانه کابلی، همچون بسیاری از هنرمندان ارزشمندی که هنوز در ایران ساکنند، لحظه به لحظه حضورش را در عرصه هنری، خود کسب کرده، دری به رویش باز نشده، صحنه ای برای اجراهای کارهایش به او تقدیم نگردیده، او از در بسته ای به دری دیگر رفته، تک تک آنها را گشوده و یا شکسته تا زنده بماند. تا به پای دارنده ی آتش ها باشد.
حضور فرزانه کابلی در میان ما غنیمتی است و اتفاقی نادر. ارجش نهیم. “رقصی چنین” و کار هنرمندی این چنین را باید دید.

رقصی چنین: رقصهای ملی و محلی ایران

طراح و کارگردان: فرزانه کابلی
تولیدی از موسسه موسیقی شارک با همکاری گروه رقص وشتون
زمان، ساعات اجرا و بهای بلیت:
جمعه ۸ و شنبه ۹ آگوست ساعت ۸ شب، ۲۵$ ـ ۴۰$
یکشنبه ۱۰ آگوست ساعت ۶ بعدازظهر ۲۰$ ـ ۳۰$
مکان: سالن ایزابل بیدر

۹۱ Charles St. West,
Toronto

رزرو بلیت در گیشه تئاتر بین ساعات ۱۱ صبح تا ۵ بعدازظهر
تهیه بلیت از محل های دیگر:
مرکز موسیقی شارک:
۱۲ Center Ave,
Toronto
۴۱۶-۷۳۹-۷۷۰۱
پارس ویدیو:
۶۰۳۳ Yonge St.
۴۱۶-۵۱۲-۲۴۱۴
سرای بامداد:
۱۰۷۲۰ Yonge St.
Richmond Hill
۹۰۵-۷۸۰-۵۹۴۷