شهروند ۱۲۶۷ ـ پنجشنبه ۴ فوریه ۲۰۱۰
مصاحبه با آرام بیات، مدیر هنری گروه رقص “خورشید خانوم”

دیگر همه می­دانند که در تورنتوی بزرگ می­توان طعم هر ملتی و کشوری را چشید و تعجبی نیست که ریچموند هیل این هفته میزبان رقص سنتی بختیاری است؛ رقصی که به جرات می­توان گفت دیدن اجرای آن در ایران به شکل کامل احتمالا ممکن نیست. داستان زنی که چهره اصلی این رقص است همانقدر که رقص او دیدنی است، شنیدنی است.

انقلاب بهمن که روی داد، آرام بیات چند ماه بود که از رشته رقص­های ملی و محلی ایران فارغ­التحصیل شده بود. بقیه داستان زندگی او را می توان حدس زد. امروز که ۳۰ سال از آن سال­ها گذشته است. او، که امروز طراح رقص و مدیر هنری گروهی بسیار موفق است، هرگز نتوانسته رقص هایش را در ایران اجرا کند.

اما این آرام را متوقف نکرد.

پس از سال­های زندگی سخت در ایران او نیز مثل بسیاری دیگر عازم خارج کشور شد. او در می ۱۹۸۸ پس از حدود یک سال اقامت در اروپا به مونترالِ کبک رسید و از آن زمان تا کنون در این شهر زندگی می­کند.

آرام هنوز در مونترال جاگیر نشده بود که دنبال شروع کلاس­های رقص رفت و در سپتامبر همان سال کار را آغاز کرد. او در مصاحبه با شهروند می­گوید: “از پیش از خارج آمدن در ذهن داشتم که به بچه ­های ایرانی رقص یاد بدهم تا این رقص­ها که ۳۰ سال است در ایران ممنوع شده از بین نرود”.

آرام تعریف می­کند که نه تنها به بچه ­های ایرانی رقص یاد داده، بلکه بسیاری از رقاصان حرفه­ ای کانادایی با پیشینه ­های مختلف هم وصف کار او را می ­شنوند و به گروه او اضافه می­ شوند. آرام به شوخی آن­ها را “شرق­ زده” می ­نامد و می­گوید که امروز بیشتر اعضای گروه او کانادایی­هایی با زمینه­ های قومی مختلف از “مکزیکی تا هندی” هستند. “ایرانی­ها در اینجا هنوز کمتر به رقص به عنوان رشته ­ای حرفه ­ای نگاه می­کنند”.

این احساسی دوگانه در او ایجاد کرده. آرام هم خوشحال است که “هنر مرز ندارد” و همگان از رقص ­های محلی ایرانی لذت می­برند و هم از طرف دیگر دوست دارد ایرانی­های بیشتری با این رقص­ها آشنا شوند و به اجرای آن­ها بپردازند. او می­گوید: “این­روزها خیلی صحبت از یکپارچگی ملی و وحدت اقوام و … می­شود. اما اگر ما قرار است هدف مشترک داشته باشیم و همدیگر را دوست داشته باشیم باید اول همدیگر را بشناسیم و برای این کار باید فرهنگ، شیوه زندگی و هنر همدیگر را بشناسیم. این هنر است که می­تواند بین آدم­ها ارتباط به وجود بیاورد”.

گروه رقص خورشید خانم

رقصی که شنبه ­ی این هفته به سالن هنرهای نمایشی ریچموند هیل می آید “بی بی باف” نام دارد و روی قالی بختیاری انجام می­شود. سابقه این رقص به وقتی برمی­گردد که در سال ۲۰۰۶ دانشکده مردم شناسیِ دانشگاه راچستر نیویورک از خانم بیات خواست رقصی مرتبط با فرش­های بختیاری طراحی کند. آرام می­گوید:”من گفتم بهتر است روند بافتن فرش هم در این رقص باشد و آن­ها هم بسیار خوشحال شدند و استقبال کردند”. “بی بی باف” قبلا علاوه بر راچسترِ نیویورک در مونترال هم اجرا شده است و این هفته برای اولین بار به تورنتو می ­آید.

آرام می­گوید دوست دارد ایرانیان بسیاری را در سالن ببیند و بخصوص بختیاری ­ها را.

او البته خواسته خاصی هم از آن­ها دارد: “امیدوارم بختیاری­ها سالن ما را پر کنند و لباس محلی­شان را بپوشند و لباس­های محلی دیگر را هم ببینیم. این سنت­هایی است که جا انداختنشان خوب است. چون ایران باغی است پر از گل­های زیبای رنگین”.

برای رنگین کردن سالن هنرهای نمایشی ریچموند هیل، روز شنبه ۶ فوریه ساعت ۷:۳۰ بعدازظهر می­توانید به تماشای “بی بی باف” بروید. علاوه بر رقص، فیلم مستندی از شاهین منشی­پور در مورد هنر و صنعت فرش­های دست­باف ایلات بختیاری هم نمایش داده می­شود.

سالن هنرهای نمایشی ریچموند هیل واقع در شماره ۱۰۲۶۸ خیابان یانگ است. بلیت­های نمایش را می­توانید از کتابفروشی پگاه یا سرای بامداد تهیه کنید. بلیت پیش­فروش ۳۳ دلار (۲۵ دلار برای سالمندان و دانشجویان) است و بلیت دم در، ۳۵ دلار.