شهروند ۱۲۳۳ پنجشنبه ۱۱ جون ۲۰۰۹
گزیده ای از کتاب “چهل نامه کوتاه به همسرم”
در این راه طولانی ـ که ما از پایان آن بی خبریم ولی میدانیم که چون برق و باد شتابان می گذرد ـ بگذار تا خرده اختلافهائی که با هم داریم سر جای خود باقی بماند.
از تو خواهش می کنم مخواه که مطلقاً یکی شویم. مخواه که هر چه تو دوست داری من هم همان را به همان شدت دوست داشته باشم و هر چه من دوست دارم، به همان گونه مورد علاقه تو نیز باشد.
مخواه که هر دو یک آواز را، یک ساز را، یک کتاب را، یک طعم را، یک رنگ را، و یک شیوه نگاه کردن را بپسندیم.
مخواه که انتخابمان یکی باشد، سلیقه مان یکی و رویاهامان هم یکی.
هم سفر بودن و هم هدف بودن، ابداً به معنی شبیه بودن و شبیه شدن نیست، و شبیه شدن دال بر کمال نیست، بلکه دلیل توقف است.
عزیز من:
دو نفر که عاشق اند و عشق آنان را به وحدتی عاطفی رسانده، واجب نیست که هر دو صدای کبک، درخت نارون، حجاب برفی قله علم کوه، رنگ سرخ، و بشقاب سفالین را دوست داشته باشند. اگر چنین حالتی پیش آید، باید گفت که یا عاشق زائد است یا معشوق و یکی کافیست.
عشق، گذشتن از خودخواهی ها و خودپرستی هاست، اما این سخن به معنای تبدیل شدن به دیگری نیست. من از عشق زمینی حرف می زنم که ارزش آن در “حضور” است و نه در محو و نابود شدن در وجود دیگری.
عزیز من:
اگر زاویه دیدمان نسبت به چیزی یکی نیست، بگذار یکی نباشد. بگذار در عین وحدت مستقل باشیم. بخواه که در عین یکی بودن، یکی نباشیم.
بخواه که همدیگر را کامل کنیم نه ناپدید.
بگذار با شکیبائی و مهربانی پیرامون هر چیز که مورد اختلاف ماست با هم بحث کنیم، اما نخواهیم که این بحث ما را به نقطه مطلقاً واحدی برساند. بحث باید ما را به ادراک متقابل رهنمون شود نه فنای متقابل.
اینجا سخن از رابطه ی عارف با خدای او نیست، بلکه سخن از ذره ذره واقعیتها و حقیقتهای عینی و جاری زندگیست.
بیا بحث کنیم. بیا معلوماتمان را تاخت بزنیم. بیا کلنجار برویم، اما نخواهیم که سرانجام غلبه کنیم. بیا حتی اختلافهای اساسی و اصولی زندگیمان را، در بسیاری از زمینه ها و تا جائی که حس می کنیم این دوگانگی، به ما شور و حال و زندگی می بخشد و نه پژمردگی و افسردگی و مرگ، حفظ کنیم.
من و تو حق داریم در برابر هم قد علم کنیم، و حق داریم بسیاری از نظرات و عقاید یکدیگر را نپذیریم بی آنکه قصد تحقیر طرف مقابل را داشته باشیم.
عزیز من! بیا با هم متفاوت باشیم.
