شهروند ـ آرش عزیزی: انتاریو در یک قدمی امضای قراردادی تاریخی با ملت آلگونکین به سر می‌برد که به دعوی تاریخی این ملت بر بیش از ۳۶ هزار کیلومتر مربع زمین (از درست همان زمینی که پارلمان کانادا در آن واقع شده تا پارک آلگونکین تا پایگاه ارتش در پتاواوا) پایان می‌دهد.
کاتلین وین، وزیر مسائل بومیان دولت لیبرال انتاریو، با تاکید بر اهمیت این قرارداد آن‌را «اولین معاهده‌ی دوران معاصر انتاریو که حفاظت قانون اساسی را با خود دارد» خواند.
تظاهرات اعتراضی برای بی حقوقی بومیان کانادا
این قرارداد بر بیش از ۳۰ شهر و کانتی اثر می‌گذارد و شامل پرداخت مبلغ «قابل توجهی» پول به ملت آلگونکین خواهد شد. مرزهای «پارک استانی آلگونکین»، که قدیمی‌ترین پارک استانی انتاریو است و در مرکز این استان واقع شده، به هیچ وجه تغییر نخواهند کرد. در ضمن، قرارداد فقط بر زمین‌های دولتی اثر می‌گذارد و هیچ زمین خصوصی مصادره نخواهد شد.
پس از ۲۱ سال مذاکره انتظار می‌رود مجلس در اوایل سال آینده قرارداد حاصل از مذاکرات را به رای بگذارد تا نهایتا بعضی حقوق مردمی که هزاران سال است در مناطق شرق انتاریو زندگی می‌کنند وارد قانون شود.
در این معامله علاوه بر پرداخت بیش از ۱۰۰ میلیون دلار به آلگونکین ها، بخش‌هایی از زمین‌های دولتی به ملت آلگونکین تحویل داده می‌شود. منطقه اختصاصی (reserve) جدیدی تشکیل نخواهد شد.
وین تاکید کرد که پارک آلگونکین، زمین‌های خصوصی و خانه‌ها و شرکت‌های موجود در زمین سنتی آلگونکین ها (از جمله بسیاری از املاک موجود در شهر اتاوا) بخشی از این قرارداد نخواهد بود.
ستیز ملت‌های بومی با دولت‌ها و شرکت‌ها بر سر حقوق مالکیت منابع زمینی و طبیعی در چند سال اخیر در بسیاری نقاط کشور مطرح بوده است و بارها به پادرمیانی دادگاه‌ها انجامیده.
از قراردادهای تاریخی مشابه می‌توان به مورد سال ۱۹۹۳ اشاره کرد که به تشکیل منطقه‌ی «نانوات» انجامید و قرارداد تاریخی ملت نیسگا در دره‌ی ناس (در مناطق دوردست شمال غرب بریتیش کلمبیا).
معاهده‌ی ملت نیسگا در سال ۱۹۹۹ شامل پرداخت ۱۹۶/۱ میلیون دلار، ۲۰۱۹ کیلومتر مربع زمین و حفاظت سالیانه‌ی انواع مختلفی از ماهی سالمون بود.
وین تاکید کرد این «صحبتی» است که انتاریو باید «به عنوان یک استان» داشته باشد. وزیر سابق آموزش و پرورش و از پرسابقه‌ترین‌های دولت مک‌گینتی گفت: «مثلا به نظر من ما در مدارس‌مان کاری نکرده‌ایم که به جامعه خدمت کرده باشیم چرا که تمام تاریخ‌مان را تعریف نکرده‌ایم.»
ملت آلگونکین در تمام تاریخ خود هرگز نه با اتاوا و نه با دولت استانی انتاریو قراردادی امضا نکرده. کربی وایت‌داک، رئیس ملت نخستینِ پیکواکاناگان در کانتیِ رنفریو، گفت آلگونکین‌ها دویست سال است که برای امضای قرارداد تلاش می‌کنند.
وین تاکید کرد که قرارداد کنونی بالاخره تکلیف همه‌ی اطراف را در مورد قانون روشن می‌کند و آن‌را به نفع مردم آلگونکین، که در انتاریو بین ۶ تا ۱۱هزار نفر تخمین زده می‌شوند، خواند.
علاوه بر حق مالکیت زمین و پرداخت پول، که دو بال اصلی قرارداد خواهد بود، حقوق شکار و بهره‌برداری (از جمله ماهی‌گیری) نیز در آن مطرح می‌شود.
آلگونکین‌ها در سراسر آمریکای شمالی حضور دارند اما بیشترین حضور آن‌ها در استان کبک است که این قرارداد بر آن‌ها تاثیری نخواهد گذاشت.
