مهدی شمس ـ با اینکه بسیارند تعداد بی گناهانی که تحت ظلم و ستم و بی عدالتی حکومت استبدادی جمهوری اسلامی قرار گرفته اند می بینیم که گهگاه یکی از آنان به صورت نشان و سمبلی در می آید تا که فریاد همه قربانیان گمنام بی عدالتی را به دورترین نقاط دنیا برساند و حتی کسانی را که به دلایل مختلف، به اختیار و یا به جبر زمان و مکان فرسنگها
خود را از این وقایع شوم و ناهنجار به دور داشته، آگاه و یا از خواب بیدار کند. نسرین ستوده که امروزه عکس هایش مزین گر صفحه های اینترنت، رادیو و تلویزیون های تمام دنیا شده آنقدر نامش بر سر زبان ها می باشد که انگار یکی از دوستان نزدیک و یا عضوی از خانواده هر کدام از ما می باشد. نسرین، وکیل دادگستری که تنها جرمش آزادی خواهی و آزادگی ست وظیفه انسانی و حرفه ای خود را آنچنان با قدرت و زیبا به انجام رسانده که بر دل سنگ شیطان نیز اثر گذاشته و او را به خشم آورده است. نه تنها در حبس نگاهداشتن نسرین او را از تلاش باز نگرداند بلکه باعث آن گردید صدایش بلندتر به گوش همگان برسد. رژیم با تصور غلط همیشگی خود بر آن باور است که با زیر فشار گذاشتن عاطفی و خانوادگی نسرین، از جمله ممانعت دیدار او با خانواده بخصوص فرزندان خردسالش، بتواند این اراده مصمم را تضعیف کرده و به تسلیم خود در بیاورد. غافل از آنکه این بار نه فقط به ستیز و مقابله با خرد برخاسته بلکه حریفش یک شیر زن و یک مادر است با چنان روحی پاک که هر نفسش موجی به پا می کند.
کمتر کسی در تورنتو با نام گلوریا یزدانی آشنائی ندارد. او هنرمندی است هفته پیش نمایش عمیق و زیبای “آفتاب از سیاهی نمی هراسد” را که در مورد حقوق از دست رفته اقلیت ها می باشد بر صحنه آورد. گلوریا بر این باور است که دیوارها و جدائی ها فقط در فکر ما انسانها وجود دارند وگرنه ما همه بنی آدم و اعضای یک پیکریم. گلوریا به اتفاق نسرین خاتم مدافع حقوق زنان، یاسر شفیعی فعال حقوق بشر و کاووس صوفی از فعالان مبارزه با دیپورت ایرانیان، دست به دست هم داده و به تدارک کمپین “۷۲ ساعت با نسرین” برای حمایت از نسرین ستوده و به وجود آوردن آگاهی و اتحاد در بین ایرانیان تورنتو برخاسته اند. آنها تصمیم گرفتند که از تاریخ شنبه ۲۷ اکتبر ساعت ۲ بعد از ظهر تا ساعت ۲ بعد از ظهر روز سه شنبه دست به اعتصاب غذا زده و با برقراری یک مرکز تجمع در میدان مل لستمن به سهم خود تورنتو را در این حرکت جهانی سهیم کنند.
از همان ساعت ۲ بعدازظهر در میدان مل لستمن جنب و جوش خاصی آغاز شد. نه تنها گلوریا، نسرین، کاووس و یاسر که زودتر از ساعت مقرر آنجا حضور داشتند ایرانیان دیگری هم آمدند و شروع به کمک کردند. میز و چادری برپا شد که بنا بود محل گذران و خواب برای سه شب و روز این چهار مبارز باشد. چند صندلی تاشو پارچه ای، چندین کیسه خواب و پتو، مقداری تابلو و آگهی که عکسهای نسرین بر آنها چاپ شده بود و یک کامپیوتر دیگر لوازماتی بودند که با خود همراه داشتند.
از همان دقایق اول عکس ها و پیام هایی بود که از طریق ایمیل و فیس بوک توسط خود بچه ها و یا کسانی که برای پیوستن و مشارکت در این حرکت به آنجا آمده بودند فرستاده میشد.
کمتر زمانی را میشد دید که کمتر از ده نفر آنجا حضور داشته باشند. این تعداد در روز یکشنبه به حداکثر خود رسید طوری که بچه ها اصلا انتظارش را نداشتند و از همین رو به فکر این افتاده اند که به نحوی این حرکت را ادامه دهند و ایرانیان را در شهرهای دیگر دنیا تشویق و کمک نمایند که این چنین کمپین هائی را تدارک ببینند تا که شاید بتوان از این طریق به حمایت از نسرین ادامه داده و از دیگر زندانیانی که تحت ظلم و بی عدالتی قرار گرفته و یا آنکه جانشان در خطر می باشد حمایت کنند. نکته جالب دیگر اینکه می توان گفت از تمام اقشار و گروه ها در این حرکت انسانی بدون در نظر گرفتن عقاید و اعتقادات شرکت کرده بودند که این هم خود باعث امیدواری ست که شاید بتوان از طریق موضوع های حقوق بشری و انسانی فرق ها را از میان برداشته و به تشکل و اتحاد جامعه ایرانی در تورنتو اقدام نمود. از جمله افراد سرشناس ایرانی که با آمدنشان نه فقط از نسرین حمایت کرده بلکه باعث دلگرمی این عزیزان و دیگر ایرانیان می باشند می توان از رضا مریدی، نماینده ریچموند هیل، فرخ زندی، صمد اسدپور و مهسا پزشکی از کنگره ایرانیان، علی احساسی و حسین رئیسی، وکلا و فعالان حقوق بشر و بسیاری افراد دیگر از جمله سعید سلطانپور، یاسمین گائینی و بخصوص مهوش علاسوندی و بیژن فتحی مادر و پدر عبدالله و محمد فتحی، دو جوانی که سال گذشته اعدام شدند، نام برد که پیام های بعضی از آنان ضبط شده و از طریق صفحه فیس بوک ” ۷۲ Hours with Nasrin” و یا در قسمت ویدیوی سایت www.ndti.ca می توان به آنها دسترسی داشت.
کاووس صوفی، یکی از سازماندهندگان این برنامه می گوید، اگر ما ایرانیان مقیم خارج در این حرکت های اجتماعی شرکت کرده و فعالتر باشیم اولا می توانیم صدای مظلومان و مبارزان داخل ایران را به گوش جهانیان برسانیم و در ثانی به حکومت های کشورهای مختلف این پیام را بدهیم که ما بیشتر معتقد به مبارزات اجتماعی بوده تا راه حل های نظامی و تحریم های غیر انسانی.
روز دوشنبه به علت توفانی که پیش بینی شده بود بچه ها صلاح دیدند که چادر خود را جمع کرده و در هوای آزاد و در پناه و زیر سقف ساختمان شهرداری نورت یورک تا دقیقه آخر یعنی ساعت ۲ بعد از ظهر روز سه شنبه به مبارزه خود ادامه دهند.
*مهدی شمس از فعالان حقوق بشر و مسئولان کمپین No Deportation to Iran است.
