نگاهی مختصر به تاریخِ آن
شهروند – آرش عزیزی: خیابان کوئین غربی را احتمالا باید «کول»ترین جای تورنتو دانست. لابد هر وقت شما هم مهمان یا مسافر «کولی» داشته اید اولین جایی که فکر کردید ببریدش همین‌جا بوده.
اما سر تقاطع اسپاداینا و کوئین که می ایستی، کلاب-باری به نام «هورس شو تاورن» (Horseshoe Tavern) به معنی تحت اللفظی «میکده ی نعل اسب» جلب توجه می‌کند. با آن تابلوی سیاه و ظاهرِ معمولی در نگاه اول شاید چندان به چشم نیاید. اما کمتر مکانی در کل تورنتو تاریخی به این غنا داشته است.
هورس شوی در سال های اولیه کارش
«هورس شو تاورن» این هفته ۶۵ ساله شد و از همین رو داستان و تاریخ آن در رسانه های مختلف بازگو شد.
این کلاب اولین بار در ۹ دسامبر ۱۹۴۷ به دست جک استار گشوده شد. پیش از آن در این نقطه اصطبل پررونقی وجود داشت که سابقه اش به ۱۸۶۱ بازمی‌گشت. استار خودش در مزرعه ای در شرق تورنتو بزرگ شده بود و اهل موسیقی «کانتری» بود. او خودش را بسیار متفاوت از جو حاکم بر موسیقی شهر در آن روزها می دانست. به غیر از «سیلور ریل» در خیابان یانگ، «هورس شو» تنها کلابی در تورنتو بود که در آن می‌شد کوکتیل نوشید.
هر چقدر تورنتو اهل جاز و موسیقی لاس وگاسی و آر اند بی بود، «هورس شو» آمده بود موسیقی «کانتری» راه بیاندازد و شده بود ایستگاه شمالی ستاره های قلب موسیقی کانتری در آن زمان: نشویلِ تنسی. بزرگ‌ترین ستاره های نشویلی، همچون دالی پارتونِ افسانه ای با ترانه ی مشهور «تا همیشه دوستت خواهم داشت» (I Will Always Love You) با «هورس‌شو» بود که به تورنتو معرفی شدند.
هورس شو در همان مکان همچنان کار می کند ولی دیگر “سیاه و سفید” نیست و “رنگی” شده است
طبیعتا «کانتری» در جاهای دیگری هم پیدا می شد. مثل هتل ادیسون در خیابان یانگ یا کلاب موسوم به «اتاقِ نشویلِ عمه بی» (Aunt Bea’s Nashville Room) اما این نوع موسیقی روستایی در دهه های ۶۰ و ۷۰ که اوج راک اند رول بود بسیار متفاوت به حساب می آمد.
اما آن‌چه باعث شد «هورس شو» واقعا به تاریخ بپیوندند در سال ۱۹۷۸ صورت گرفت که گری تاپ و گری کارمیر آن را نه ماه کرایه کردند تا باندهای مختلفی را در آن عرضه کنند. دو گری پیش از آن با تئاتر نیویورکر در خیابان یانگ کار می کردند و از آن چهره های عجیب و غریب دنیای موسیقی در آمریکای شمالی به حساب می آمدند.
آن‌ها بودند که ستاره های بزرگی همچون تاکینگ هدز، سیسیل تیلور و بهترین گروه های پانک آن روزگار را با خود آوردند.
این بود که «هورس شو» شد جایی که رولینگ استونز شبی در آن اجرا کرد و رابی رابرتسون همان‌جا به «دِ بند» (The Band) بازپیوست.
«هورس شو» در تمام این سال‌ها در قلب خیابان کوئین غربی بوده و با تحول آن، متحول شده است. این خیابان زمانی خیلی کارگری و به اصطلاح «یقه آبی» بود تا این‌که در دهه ی ۸۰ شد جای هیپی ها و اهل دوچرخه ها و بعدها هوی متال ها و پانک ها و موج نویی ها و بالاخره هم مهد «مستقل ها» و «کول ها» و همان چیزی که امروز هست، هر چه اسمش را می خواهید بگذارید. «هورس شو» هم پا به پای این تحولات پیش آمده تا شمایلی واقعی برای فرهنگ تورنتو باشد.
تمرکز «هورس‌شو» در حال حاضر بیشتر در معرفی گروه های مستقل تورنتویی است که در میان‌شان موارد خوب هم کم پیدا نمی‌شود. حتما این روزها سری به آن بزنید!
