بیانیه شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران
فرارسیدن اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت)، روز جهانی کارگر را به کارگران و زحمتکشان جهان تبریک می گوییم. این روز تاریخی که در بیشتر کشورهای جهان به عنوان تعطیل رسمی پذیرفته شده است، بیانگر همبستگی بین المللی نیروهای کار و کارگری است. در روز اول ماه مه، تشکل های کارگری در حین ابراز همبستگی بین المللی با یکدیگر با تاکید بر مطالبات دمکراتیک و حق طلبانه خود و در مبارزه با قدرتهای بازدارنده محلی و جهانی، همگام و متحد در همایش های سراسری شرکت می کنند.
امسال، اول ماه مه در حالی برگزار می شود که بحران کم نظیر اقتصادی در سطح جهان ادامه دارد. بحرانی که بیش از هرچیز مولود فعالیت های سودجویانه و غیر کنترل شده از جانب سرمایه های مالی در سه دهه گذشته بوده و تاثیرات خانمان براندازی در زندگی اکثریت مردم، به ویژه زحمتکشان و محرومان گذاشته است.
بیکاری گسترده، کاهش میزان تولید، افزایش قیمت کالاها، عدم امنیت شغلی، اتخاذ سیاست های صرفه جویانه دولتی و لغو بسیاری از برنامه های رفاهی، بالا رفتن مالیات ها و پائین آوردن سطح دستمزدها، نتایج مستقیم این بحران جهانی سرمایه داری بوده است. آثار این بحران عمیق اقتصادی و سیاست های محافظه کارانهِ (و نه توسعه گرایانهِ) مالی در زندگی طبقات محروم جامعه، به مراتب مخرب تر بوده و از جمله به افزایش شدید فقر و فاصله عظیم طبقاتی در سطح دنیا منجر شده است. آنچه امروز در کشورهای اسپانیا، پرتغال، ایرلند، یونان، قبرس….، نمونه های بارزی از نتایج سیاست های نئولیبرالیسم در قبال تداوم بحران جهانی در چند سال گذشته است.
متاسفانه مبارزات آزادیخواهی (بهار عربی) مردم که از دو سال پیش در کشورهای شمال آفریقا و خاورمیانه آغاز شد و با سقوط حکومت های خودکامه، رسیدن به تحولات دمکراتیک و پیشرفته را نوید می داد، به خاطر نبود سازماندهی لازم در میان افراد و گروه های دمکرات، سکولار و مترقی، قدرت یافتن جریانات اسلامیِ قشری ـ افراطی در عرصه سیاسی و حکومتی، و دخالت مستقیم و غیر مستقیم نیروهای خارجی، امکان برون رفت از بحران سیاسی و اقتصادی در این جوامع نیز در هاله ای از ابهام قرار گرفته است.
در کشورمان ایران، به دلیل اتخاذ سیاست های اقتصادی نادرست و غیر مردمی از طرف حکومتگران و سیستم رانت خواری، به رغم وجود منابع عظیم طبیعی و انسانی، ناعدالتی های اقتصادی، محرومیت و فقر بیش از گذشته افزایش یافته است. فقدان یک برنامه اقتصادی در راستای افزایش تولید داخلی و تحریم های اقتصادی که از طرف بخش عمده ای از جامعه جهانی برای مقابله با سیاست های ماجراجویانهِ هسته ای از طرف جمهوری اسلامی، اعمال شده اند، باعث سقوط ارزش پول در کشور و گرانی های طاقت فرسا و غیر قابل کنترل و کاهش در قدرت خرید و تهیه معاش روزانه برای اکثریت قاطع مردم، به ویژه کارگران و طبقات محروم گشته اند.
تعویق در پرداخت طولانی مدت حقوق به کارگران در بخش های دولتی و خصوصی و حداقل دستمزد آنان که هیچ رابطه معقولی با نرخ تورم ندارد، باعث گسترش فقر شدید و گرسنگی واقعی، به ویژه در بین طبقات زحمتکش و حقوق بگیر جامعه گردیده است. روزی نیست که در مقابل مجلس و مراکز کار و نهادهای اجتماعی شاهد اعتراضات کارگرانی که خواستار پرداخت حقوق عقب افتاده شان هستند نباشیم. متاسفانه، برخورد مسئولان جمهوری اسلامی به مطالبات بر حق کارگران و گروه های مدافع آنها، همواره همان ادامه سیاست سرکوب و توسل به دستگیری و شکنجه فعالان مستقل کارگری و سندیکایی می باشد.
همچنین عدم پایبندی حکومت به امضاء میثاق بین المللی منع بهره کشی از کودکان و رعایت نکردن موازین قانونی، باعث بهره کشی از کودکان در وسیع ترین و دردناکترین شکلش در ایران شده است.
اقتصاد ایران بیش از پیش در انحصار بخش های نظامی قرار گرفته و سپاه پاسداران در جایگاه یکی از عمده ترین کارفرماها، بخش های سودآور اقتصادی را تحت کنترل خود درآورده است. بسیاری از سران سپاه به سرمایه داران بزرگی تبدیل گشته اند و از طریق غارت و چپاول دارایی ملی، ثروت عظیم چندین میلیاردی به جیب زده اند. اقتصاد کشور توسط مجموعه ای از حکومتگران، وابستگان آنها و مسئولان رده بالای سپاه کنترل می شود. اتخاذ سیاست های اقتصادی ضد ملی در راستای منفعت جویی برای خودی ها، باعث ایجاد یک سیستم رانتی (غیر مولد) و فاسد گشته است. سلطه روابط انگلی و انحصاری در صنایع و موسسات بزرگ، همراه با ادامه تحریم های فلج کننده از خارج، کشور را در آستانه ورشکستگی کامل اقتصادی قرار داده است که وجود تورم ۳۱ درصدی یکی از نشانه های آشکار آن است.
کارگران ایران در طول سی و چهار سال حکومت استبدادی- مذهبی جمهوری اسلامی همواره از یکی از اولیه ترین حقوق دمکراتیک خود، یعنی حق تشکیل سندیکاهای مستقل کارگری محروم بوده اند و فعالان کارگری همواره بازداشت، شکنجه و به زندان محکوم شده اند. ادامه سیاست های سرکوبگرانه جمهوری اسلامی و پاسخ ندادن به خواسته های حق طلبانه کارگران و زحمتکشان، هرگونه توهمی را درباره ماهیت ضد مردمی این نظام زدوده است. حکومتگران در ایران از پیوند خوردن اعتراضات صنفی ـ سیاسی کارگری با حرکت های مطالباتی دیگر طبقات و اقشار جامعه هراس دارند و برای مقابله با وسعت یافتن جبهه مبارزات مردم برای آزادی و دمکراسی، همواره به تشدید موازین امنیتی و سرکوبگرانه متوسل می شوند.
شبکه «همبستگی برای حقوق بشر در ایران» همگام با کارگران و زحمتکشان ایران خواستار موارد زیر می باشد:
پرداخت دستمزدهای عقب افتاده و افزایش حقوق حداقل و متناسب با نرخ تورم در کشور؛ امنیت شغلی؛ لغو قراردادهای موقت؛ رفع تبعیض جنسی، قومی و مذهبی در محیط کار؛ بهره مندی زنان از مرخصی زایمان با حقوق و حق برخورداری از مهد کودک رایگان؛ برای کار مساوی، دستمزد مساوی با مردان برای زنان؛ به رسمیت شناختن حق تشکل های مستقل کارگری و حق اعتصاب؛ پذیرش قوانین و استانداردهای بین المللی و تدوین و تصویب قانون کار جدید با شرکت مستقیم نمایندگان واقعی کارگران و اجرای آن؛ حقوق انسانی برای کارگران مهاجر و خانواده هایشان؛ تعطیل رسمی اول ماه مه و برداشتن محدویت برای برگزاری مراسم در این روز ارزشمندِ تاریخی برای کارگران.
همچنین، ما همراه با کارگران ایران، خواستار آزادی فوری و بدون قید و شرطِ تمامی زندانیان سیاسی، لغو مجازات اعدام، حق اعتراض و تجمع، آزادی بیان و مطبوعات، رفع هرگونه تبعیض جنسی، قومی و مذهبی، ممنوعیت کار کودکان و حمایت از حقوق آنان و بهره مندیشان از آموزش رایگان هستیم. مطالباتی که در طی ۳۴ سال حاکمیت جمهوری اسلامی پاسخی به آنان داده نشده است.
ما از نهادها و انجمن های حقوق بشری، مدنی ـ سیاسی دعوت می کنیم تا همگام و هماهنگ با تشکل های کارگری در جهان، با شرکت در همایش های بین المللی به مناسبت بزرگداشت روز کارگر و از طریق برگزاری کنفرانس، سمینار، راهپیمایی و هر اقدام ابتکاری دیگر، این روز مهم را گرامی داشته و در تماس و ارتباط با مراکز و ارگانهای دمکراتیک کارگری در سطح جهان، اعتراض فعالان کارگری و مدنی ایران را در مورد نقض حقوق کارگران، زحمتکشان و دیگر اقشار جامعه، هرچه رساتر در سطح جهان منعکس کنند.
همبستگی برای حقوق بشر در ایران
اگربه عنوان یک نهاد می خواهید این فراخوان را امضاء کنید، با ایمیل زیر تماس بگیرید:
free.iran.for.all.iranians@gmail.com
امضاء کنندگان:
۱ـ اتحاد برای ایران ـ بلژیک
۲ـ-اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ امریکای شمالی
۳ـ اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ نیویورک
۴ـ -اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ شیکاگو
۵ـ اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ لوس انجلس
۶ـ بنیاد اسماعیل خویی ـ اتلانتا
۷ـ کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی ـ پاریس
۸ـ فدراسیون اروپرس ـ بلژیک
۹ـ کانون ایران آزاد
۱۰ـ مادران پارک لاله ایران
۱۱ـ حامیان مادران پارک لاله ـ ایتالیا
۱۲ـ حامیان مادران پارک لاله ـ دورتموند
۱۳ـ حامیان مادران پارک لاله ـ ژنو
۱۴ـ حامیان مادران پارک لاله ـ هامبورگ
۱۵ـ حامیان مادران پارک لاله ـ اسلو/ نروژ
۱۶ـ حامیان مادران پارک لاله ـ لوس انجلس/ ولی
۱۷ـ جنبش سبز کاردیف
۱۸ـ صدای موج سبز ـ لندن
۱۹ـ انجمن همبستگی ایرانیان ـ دالاس
۲۰ـ کمیته دفاع از مبارزات مردم ایران ـ شیکاگو
۲۱ـ اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ مونترال
۲۲ـ مادران صلح ـ مونترال
۲۳ـ اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ تورانتو
۲۴ـ انجمن فرهنگی ایران و سوئیس
۲۵ـ جمعیت دفاع از حقوق مردم ایران ـ اتریش
۲۶ـ جامعه مدافعان حقوق بشرو دموکراسی ـ هامبورگ
۲۷ – شورای مدافعان حقوق بشر بدون مرز- سوئد
۲۸ – خانه همبستگی مهر- کلن
اول ماه مه ۲۰۱۳
