فرح طاهری
در واکنش به اعدام پنج زندانی سیاسی در ایران
یکشنبه ۹ می ۲۰۱۰ (۱۹ اردیبهشت ۱۳۸۹)برای ایرانیان داخل و خارج ایران، روز سوگ همگانی بود. روزی که پنج زندانی سیاسی، بعد از ماه ها و سالها زندانی بودن، در حالی که پرونده هایشان در مرحله ی بازبینی قرار داشت، بدون اطلاع خانواده ها و وکلای مدافعشان، به دار آویخته شدند.
فرزاد کمانگر، ۳۵ ساله، فعال حقوق بشر، فعال محیط زیست، روزنامه‌نگار و فعال صنفی، و معلم کرد ایرانی به اتهام عضویت و همکاری با پژاک به اعدام محکوم شد، در حالی که خلیل بهرامیان وکیل او و دو تن دیگر از اعدام شدگان (شیرین علم هولی و مهدی اسلامیان) موکلانش را بی گناه خواند و گفت قاضی حاضر نشد در دادگاه دفاعیات مرا بشنود.
شیرین علم هولی، متولد سال ۱۳۶۰ در روستای دیم قشلاق در حوالی ماکو، پس از گذراندن دو سال حبس در زندان اوین تهران در تاریخ بدون اطلاع خانواده و وکلایش در زندان اوین اعدام شد. او نیز به جرم خروج غیرقانونی از مرز و عضویت در گروه پژاک به اعدام محکوم شد.
مهدی اسلامیان که برادر ۲۱ ساله اش محسن، فروردین ۸۸ به جرم بمب گذاری در حسینیه شیراز همراه دو تن دیگر اعدام شد، بیش از دو سال در زندان به سر برد در نامه ای که ۶ اردیبهشت یعنی ۱۳ روز پیش از اعدامش نوشته، می نویسد:”… من هم یکی از جوانان این مرز و بوم ام که متهم به انسانیتم و فدای یک سناریو و پازل کثیف بعضی اشخاص سیاه دل و کریه هستند که می خواهند بدون هیچ دلیل و مدرکی با کشتن من دشمنی دیرینه خود را با مردم این مرز و بوم و دنیا بیشتر کنند و دشمنی خود را به پای ایران عزیز بگذارند. آیا کمک مالی ۲۰۰ هزارتومانی به برادر کوچکتر از خودم محاربه است؟ اگر قرار است هر کس به برادر خود کمک مالی ناچیز کرده باشد پس تمام مردم ایران محاربند.”
علی حیدریان، روز اول آبان ماه سال ۱۳۵۸، در شهر سنه متولد شد. حیدریان مرداد ماه سال ۱۳۸۵ به منظور مداوای بیماری خود و انجام عمل جراحی به تهران رفته بود که توسط چند مامور لباس شخصی دستگیر و به مکان نامعلومی برده شد. علی حیدریان در رنج نامه ی خود از شکنجه های اعمال شده بر خود نوشته و اینکه به باور بازجویان و شکنجه گرها، کرد بودن جرم است و کردها همگی جدایی طلب و سبب ناآرامی کشور هستند. حیدریان در طول مدت زندان خود، به زندانهای مختلف ایران انتقال داده می شود. پس از ۱۸ ماه تحمل زندان و شکنجه‌های مداوم، در دادگاهی ۱۰ دقیقه‌ای، به اتهام عضویت در حزب کارگران کردستان، به اعدام محکوم می شود. علی حیدریان گفته بود: هنگامی که درخواست کردم قاضی دادگاه اسناد و مدارک علت این حکم را نشان من هم بدهد، قاضی در جواب گفت، حکم پرونده های سیاسی، از طرف ارگانهای امنیتی صادر می شود و من تنها، حکم را به شما ابلاغ کردم.
فرهاد وکیلی دیگر زندانی سیاسی کرد است که از سال ۱۳۸۵ در زندان بود و در یک دادگاه هفت دقیقه ای به اعدام و ده سال زندان محکوم شده بود. او پس از تحمل انفرادی، و انتقال های پی درپی از این زندان به زندانی دیگر، در سحرگاه ۱۹ اردیبهشت ۸۹ به دار آویخته شد. او پیش از اعدام از بند ۲۰۹ اوین می گوید: “ما کاری نکردیم که درخور عذرخواهی و عفو باشد. ملت من بسیار بزرگتر از آن است که مورد عفو واقع شود. این حاکمیت است که با نادیده گرفتن ابتدایی ترین حقوق انسانی ملت کُرد، باید از ما عذرخواهی کند.”
هورام، فرزند هشت ساله ی فرهاد وکیلی طی پیامی به زبان فارسی پدرش را مبارز راه آزادی خواند و شهادت او را مایه سرفرازی خود و خانواده اش دانست.
واکنش به این اعدام ها، بویژه که پرونده ها در مرحله ی بازنگری قرار داشت و خانواده ها و وکلای مدافع نیز بی خبر گذاشته شده بودند، از سوی ایرانیان داخل و خارج ایران بسیار شدید بود.
در کردستان که چهار اعدامی از نقاط مختلف این استان بودند، اعتصاب عمومی اعلام شد. مردم در تعداد پرشمار با خانواده های جانباختگان همدردی و سوگواری کردند.
در شیراز نیز در مراسمی که برای مهدی اسلامیان برگزار شد، مردم بسیاری شرکت و با خانواده ی عزادارش همدردی کردند.
میرحسین موسوی، زهرا رهنورد و مهدی کروبی اعدام ها را در آستانه ی سالگرد ۲۲ خرداد، عملی برای ارعاب مردم خواندند و به نوعی محکوم کردند.
در خارج از ایران اما امکان گردهمایی مردم خشمگین و معترض فراهم بود. عده ای از اعضای حزب حکمتیست در لندن، شیشه های سفارت ایران را شکستند و به در و دیوار ساختمان سفارت رنگ پاشیدند. در پاریس و چند شهر دیگر اروپایی نیز چنین اقداماتی انجام شد. گردهمایی هایی در شهرهای بزرگ اروپایی از سوی ایرانیان ترتیب داده شد که فیلم و عکس آنها در اینترنت موجود است.
تظاهرات در تورنتو
در تورنتو از همان یکشنبه که مانیتور کامپیوترها این خبر شوم را نمایش داد، شبکه های اجتماعی به راه افتادند و از طریق فیس بوک خبر یک گردهمایی در همان روز در میدان مل لستمن نورت یورک اعلام شد. اما از آنجایی که بسیاری در فیس بوک نیستند، تعداد زیادی از این موضوع مطلع نشدند، ولی با این حال بیش از صد و پنجاه تن از گروه های مختلف در این میدان گرد آمدند.
حزب کمونیست کارگری، چریک های فدایی خلق ایران، حزب اتحاد کمونیسم کارگری، انجمن سکولارهای سبز تورنتو، گروه همبستگی با ایران، سازمان زنان هشت مارس (ایران ـ افغانستان)، شورای پشتیبانی از مبارزات مردم در ایران (تورنتو) ـ سلطنت طلب ها و دیگرانی که با پلاکارد مشخصی نیامده بودند، و سبزهای تورنتو در اجتماعات متعدد که طی هفته ی گذشته در تورنتو برپا شد، شرکت کردند.
روز سه شنبه، ۱۱ می، تعدادی از اعضا و هواداران سازمان های چپ به مقابل ساختمان مرکز مطالعات ایرانشناسی در خیابان شپرد رفتند و با آویختن شعارهای “مرگ بر دیکتاتور” و شعارنویسی بر در و دیوار این ساختمان، آن را خانه تروریست های جمهوری اسلامی نامیدند و با شعار دادن علیه رژیم جمهوری اسلامی، خشم و اعتراض خود را به اعدام ها نشان دادند و خواستار برچیدن این مرکز شدند.
روز پنجشنبه ۱۳ می نیز با فراخوان شورای پشتیبانی از مبارزات مردم در ایران، و پیوستن احزاب و سازمان های چپ دیگر از جمله کومله، سازمان کردستان حزب کمونیست ایران، با وجود هوای بارانی و نامساعد ساعت ۶ بعدازظهر حدود ۲۰۰ تن در تقاطع خیابان های یانگ و بلور گرد آمدند. این افراد در یکی از شلوغ ترین مراکز تورنتو با فریاد شعارهایی مبنی بر محکومیت اعدام و شکنجه و کشتار و سنگسار، و درخواست آزادی زندانیان سیاسی و تاکید بر ضرورت سرنگونی جمهوری اسلامی و حمایت و همبستگی مردم کانادا از مبارزات حق طلبانه مردم ایران را جلب می کردند. تظاهرکنندگان سپس در صفی طولانی در خیابان یانگ به سمت ایتون سنتر راهپیمایی کردند.
در روز جمعه ۱۴ می نیز تعدادی از ایرانیان مقیم تورنتو با همراهی گروه های چپ به اتاوا رفتند و در آنجا همراه با فعالان سیاسی شهرهای مونترال و اتاوا از ساعت ۱۲ ظهر در مقابل سفارت جمهوری اسلامی تجمع کرده و به تظاهرات پرداختند. آنها خشم و اعتراض خود را با شعار علیه جمهوری اسلامی و پرتاب سنگ به سمت ساختمان سفارت نشان دادند.
یکشنبه ۱۶ می، خانه ی کرد در تورنتو فراخوان گردهمایی در میدان مل لستمن را داده بود. از این فراخوان بسیاری استقبال کرده بودند.
در این مراسم، آقای جیم کریجیانیس Jim Karygiannis، نماینده پارلمان فدرال از اسکاربورو ـ ایجن کورت، که از جون گذشته که گردهمایی های اعتراضی ایرانیان در تورنتو آغاز شد، بارها در آنها شرکت و سخنرانی کرده است، این بار نیز طی سخنانی، اعدام این پنج تن را به شدت محکوم کرد و از ایرانیان تورنتو خواست به نخست وزیر نامه بنویسند و از نقض حقوق بشر در ایران بگویند و خواستار محکوم نمودن آن شوند.
او افزود، به زودی نشست سران گروه هشت و گروه ۲۰ در تورنتو و موسکوکا خواهد بود، از این فرصت باید استفاده کنید و صدای مردم ایران را به گوش سران کشورها برسانید.
آقای کرجیانیس با اشاره به اینکه دموکراسی و آزادی، یک شبه حاصل نمی شود گفت، در راه مطالبه ی دموکراسی همچون مسابقه ی دوی ماراتن باید با تداوم و پیگیری عمل کرد.
او در پایان به افرادی که گرد آمده بودند، نوید داد که این روزها می گذرد و پیروزی ازآن مردم ایران است.
سخنان آقای کرجیانیس با تشویق های شرکت کنندگان همراه شد.
در ادامه دکتر مریدی نیز که در اکثر گردهمایی های اعتراضی ایرانیان تورنتو در طی این مدت شرکت داشته، طی سخنانی با خانواده های افراد اعدام شده ابراز همدردی کرد و اتهام تجزیه طلبی به آنان را مردود شمرد و کردها را همانقدر ایرانی دانست که مردم سایر استان ها و شهرهای ایران.
در این مراسم نمایندگان کومله، انجمن سکولارهای سبز تورنتو، همبستگی با مردم ایران، بنیاد زبان و فرهنگ آذربایجان ـ ایران، جنبش فدرال دمکرات آذربایجان، کردهای عراق، و تعدادی دیگر پیام های سازمان های خود را خواندند یا به کوتاهی همبستگی خود را با ملت کرد اعلام داشتند.
در پیامی که علیرضا جوانبخت نماینده انجمن دفاع از زندانیان سیاسی آذربایجان در ایران (آداپ) خواند، ضمن محکومیت اعدام ها آمده است:”انجمن دفاع از زندانیان سیاسی آذربایجان در ایران (آداپ) سیستم قضایی ایران را که بر پایه پرونده سازی و اعتراف گیری تحت شکنجه و فشار روحی حکم صادر می کنند، ناعادلانه و احکام صادره توسط آن سیستم را مشکوک و غیرقابل اعتماد می داند. این انجمن ضمن ابراز مخالفت شدید با اعدام انسانها به هر جرم و اتهامی که داشته باشند، خواهان پایان دادن به مجازات اعدام در ایران می باشد. آداپ همچنین حمایت خود را از مبارزات مدنی تمام گروه های اتنیکی و مذهبی اعلام داشته و تمامی این گروهها را به اجتناب از فعالیت های خشونت آمیز و مخالفت با عملیات مسلحانه دعوت می کند. مبارزه علیه تبعیض و نژادپرستی، و فعالیت برای احقاق حقوق ملی، زبانی، فرهنگی و اقتصادی حق مسلم تمام اتنیک های ساکن ایران است.”
در ادامه دو هنرمند ترانه هایی کردی خواندند و گردهمایی با شعارهای “مرگ بر جمهوری اسلامی” و “زندانی سیاسی آزاد باید گردد” در ساعت ۸ شب به پایان رسید.
گفتنی ست جمعه ۲۱ ماه می آکسیونی اعتراضی در مقابل سفارت جمهوری اسلامی در اتاوا از طرف شورای پشتیبانی و نیز دیگر جریانات چپ فراخوان داده شده است که مورد حمایت جریانات کارگری و مترقی کانادایی نیز قرار گرفته است. برای شرکت در این تظاهرات با شماره ۴۱۲۰- ۴۴۹-۶۴۷ و ۲۹۴۵-۹۹۷-۴۱۶ تماس بگیرید.
