جایزه بین المللی حقوق بشر ایتالیا جمعه شب، ۲۲ خرداد، بدون حضور نسرین ستوده، وکیل ایرانی که نخستین برنده این جایزه و در حال حاضر ممنوع الخروج است…
شماره ۱۲۰۸ ـ پنجشنبه ۱۸ دسامبر ۲۰۰۸
جایزه بین المللی حقوق بشر ایتالیا جمعه شب، ۲۲ خرداد، بدون حضور نسرین ستوده، وکیل ایرانی که نخستین برنده این جایزه و در حال حاضر ممنوع الخروج است، به همسر و دختر وی اهدا شد.
نسرین ستوده درتهران از پدر و مادری شمالی به دنیا آمد. خودش در این باره می گوید:" درخانواده ای مذهبی به دنیا آمدم. تا جایی که به خاطر دارم در آن زمان در خانواده ما مذهب، شامل قشری نگری و رعایت آدابی خالی از محتوا نبود، بلکه مفهوم و ارزشی انسانی مثل راستگویی و صداقت داشت. پدر و مادرم ارزشهای انسانی را در رفتار اجتماعی و خانوادگی به عنوان معیارهای زندگی رعایت می کردند و به ما نیز آموزش می دادند."
نوجوانی نسرین، با انقلاب همزمان بود. چند سال پس از انقلاب او در رشته حقوق دانشگاه شهید بهشتی قبول شد و سپس فوق لیسانسش را نیز در همان دانشگاه در رشته حقوق بین الملل دریافت کرد. وی در دوران وکالت، از بسیاری از کودکانی که در خانواده مورد تجاوز و خشونت خانگی قرار گرفته اند و نیز از کودکان محکوم به اعدام دفاع کرده است. او همچنین وکیل بسیاری از مدافعان حقوق زن و فعالان اجتماعی بوده است. او، چهارشنبه گذشته در حالی که قصد خروج از کشور و حضور در مراسم اهدای جایزه اش را داشت، در فرودگاه با ممانعت از خروج مواجه شد.
او در مورد پرونده های کودکان می گوید: در مورد خاص پرونده های کودکان، باید بگویم جامعه ما جامعه ای مذهبی است و مساله تجاوزهای خانگی، یک تابو در ذهن مردم است. از سویی در دادگاه ها هم به طور غیر رسمی اشاره می شد که این موضوع، جزء حریم خصوصی افراد است و بهتر است کوتاه بیاییم. با وجود اینکه مدارک زیادی وجود دارد که نشان می دهد به این بچه ها در خانه تجاوز شده است، ولی حدود ۹۹ درصد این پرونده ها با برائت پدر یا فرد خاطی روبرو می شود.
فراموش نکنیم که ریاست همه ی دادگاه های ما با قاضیان مرد است. این مقاومت هم خاص جامعه ما نیست. در اغلب جاهای دنیا در برابر تجاوزهای خانگی، وقتی ریاست دادگاه ها فقط با مردان است با مقاومت در برابر چنین پرونده هایی روبرو می شویم. به همین دلیل است که ما اصرار داریم که در دادگاه هایی که اطفال چه به عنوان بزهکار و چه بزه دیده حضور دارند، حتما باید قاضی زن نیز حضور داشته باشد.
صادقانه بگویم که در هنگام شروع کارم روی این نوع پرونده ها، از حجم پرونده های با موضوع تجاوز خانگی دچار وحشت شده بودم. دو راه در پیش داشتم. یکی اینکه سرم را برگردانم و به بهانه اینکه از دست من به تنهایی کاری بر نمی آید، راه خودم را بروم. و دیگر اینکه چاره بیندیشم و کمک بگیرم از افراد دیگر برای مبارزه با این پدیده اجتماعی. من راه دوم را انتخاب کردم و به گمانم در چهار سال اخیر توانسته ایم با کمک رسانه ها بویژه روزنامه ها، توجه زیادی را جلب کنیم. اگر چه هنوز در ذات قضیه، اتفاقی رخ نداده، اما تلاشها کمترین دستاوردش این است که توجه زیادی گرفته و جرم یاد شده حریم امنش به هم ریخته است.
نسرین ستوده درباره ی مهمترین پرونده هایی که داشته گفت: پرونده وبلاگ نویسان، پرونده فعالان کرد مثل طلوعی و کبودوند، پرونده فعالان زن و … در مورد اعدام زیر ۱۸ ساله ها نیز از نظر موضوعی، این مساله حائز اهمیت است. مثلا در پرونده صغری نجف پور برای جرمی که واقعا محل شک و تردید است، این دختر مجازاتی معادل اعدام متحمل شده (۱۸ سال زندان) و حالا نیز با وجود درخواست ۳۰۰ میلیون تومان بابت دیه، باز او در معرض خطر اعدام قرار دارد.
نسرین ستوده از مراسم اهدای جایزه که بدون حضور او برگزار شد گفت: من به همسرم نمایندگی کتبی دادم که از سوی من در این مراسم که جمعه ساعت ۱۰.۳۰ شب برگزار شد، شرکت کرده و جایزه را دریافت کنند.
