شهروند ـ باب داف پناهگاه مردان سنت سیمون در خیابان بلور را سرپرستی می کند. کارکنان این مرکز تا جایی که ممکن است آن را تمیز نگه می دارند. این مرکز هر شب بسیار شلوغ است و جا برای هیچ چیز اضافه ای نیست. باب می گوید که در سال ۲۰۱۳ شورای شهر قطعنامه ای را تصویب کرد که بر اساس آن ۹۰ درصد ظرفیت تکمیل در نظر گرفته شد.
به نظر باب این قطعنامه در آن زمان منطقی و انسانی بود و قرار شد که پیشرفت هایی برای بهبود شرایط صورت بگیرد، اما آمارهای اخیر نشان می دهد که ظرفیت برای مردان ۹۵ درصد و برای زنان ۹۸ درصد و برای خانواده ها ۱۰۰درصد تکمیل است. این اتفاق در نتیجه ی فشاری است که به پناه گاه ها تحمیل می شود تا شرایط خود را بهبود دهند و از استانداردهایی تبعیت کنند که شرایط پناهگاه را بهتر می کند، اما زندگی را برای افراد بی خانمان سخت تر می کند.
بر اساس استانداردهای جدید پناهگاه های شهری، فاصله تخت تا سقف باید سه و نیم پا باشد و این باعث می شود که مراکزی مانند سنت سیمون تخت خواب های بیشتری را از دست بدهند و به تبع آن افراد زیادی آواره خیابان ها شوند. همچنین باب اضافه کرد که بودجه ی کافی برای ارائه خدمات لازم وجود ندارد.
اکنون شرایط پناهگاهها بسیار در خطر است و اگر وضعیت به همین منوال پیش برود آینده تیره ای پیش رو خواهند داشت.
متوسط سن افراد خیابانی در حال افزایش است و اکنون ۶۱ سال می باشد. برخی از آنها نمی توانند زمان زیادی را در خیابان ها بگذرانند و نیاز به دسترسی به سرویس های بهداشتی دارند و در آینده ای نزدیک موج کشنده ای در انتظار ماست.
هم اکنون ۴۰۰۰ انسان برای گذران زندگی به این پناهگاه ها وابسته اند و ظرفیت برای پذیرش آنها بسیار محدود است. به اعتقاد باب سیستم پناهگاه، خانه ای در آتش است که شعله هایش دیده نمی شود، ولی بوی سوختنش به مشام می رسد.
