سفر به نیویورک برای گفتن “نه” به احمدی نژاد

فرح طاهری

از مدت ها پیش، گروه ندای صلح و آزادی و انجمن سکولارهای سبز تورنتو، طی آگهی های متعدد خبر داده بودند که برای اعتراض به حضور احمدی نژاد در سازمان ملل، امکانات سفر به نیویورک را فراهم کرده اند. هر کسی می توانست برای سفر نام نویسی کند. ما شهروندیان هم، آنهایی که پاسپورت داشتند و امکان سفر، ثبت نام کردیم و چهارشنبه ۲۲ سپتامبر ساعت ۹ شب با کمی تأخیر برای دیررسیدگان به اتوبوس از مرکز تجاری Hillcrest حرکت کردیم.

با کمی گیر کردن در ترافیک و یکی دو توقف کمی از ساعت ۱۲ شب گذشته به مرز رسیدیم. راننده گفته بود که ساعت ۶ صبح به نیویورک می رسیم و وقت داریم که پس از تعویض لباس و خوردن صبحانه به محل تظاهرات برویم. ولی با گفتن این جمله که برای تظاهرات به نیویورک می رویم، تا ساعت چهار و نیم صبح در مرز معطل شدیم. در این مدت اجازه نداشتیم از اتوبوس پیاده شویم و همین مسئله همه را کلافه کرده بود. بعضی ها گفتند اینها کاری می کنند که ما نرسیم، پس بهتر است برگردیم، و بعضی دیگر دعوت به صبر می کردند و می گفتند به هموطنانمان بیندیشید که در سلول های انفرادی برای ماه ها به سر می برند، چند ساعت داخل اتوبوس که قابل تحمل است و وقتی هم بالاخره لطف کردند و ما را صدا کردند، این ما بودیم که به همدیگر توصیه می کردیم کسی شکایتی نکند، و حتی لبخند هم بزنید که گیر ندهند و بگذارند برویم. بگذریم از اینکه من که خودم چنین پیشنهادی می دادم، برایم بسیار سخت بود که نگاه خشمناکم را به آنها نیندازم.

به هر حال برادران و خواهران مرزبان آمریکایی پس از گشتن وسایل و انگشت نگاری و سئوال و جواب جداندرجد ما، رهایمان کردند تا خسته و عصبی به سوی نیویورک راه بیفتیم، ولی خوشبختانه افراد داخل اتوبوس که بسیاری از آنها را شخصا نمی شناختم، بسیار با روحیه بودند و همکاری داشتند و در تمام طول راه که ۱۵ ساعت به درازا کشید، با تعریف خاطرات و خواندن ترانه و سرودهای خاطره انگیز نگذاشتند کسی خسته و کسل شود.

به هر حال به جای ساعت شش صبح ساعت دوازده ظهر رسیدیم و یکسره به محل تظاهرات رفتیم.

محلی که پلیس برای تظاهرکنندگان تدارک دیده بود، خیابانی در مقابل سازمان ملل بود. در شروع خیابان پلاکاردهای احزاب کمونیستی قرار داشت. بابک آزاد همشهری تورنتویی مان از سازمان چریک های فدائی خلق با شعارها و بنرهای این سازمان در کنار دوستانش بود. ستار و یدی و دوستانشان (از حزب کمونیست ایران) که همگی از تورنتو بودند با پوسترهای سکینه آشتیانی و اعتراض به سنگسار و اعدام او در همان محوطه بودند.

جلوتر که می رفتی، چترهای پرچم ایران با شیروخورشید، نشانگر گروه های سلطنت طلب بود که پرچم بزرگ ایران را در دست داشتند و شعار “ما هستیم” می دادند.

اما چشمگیرترین گروه، مجاهدین خلق بودند که امسال رنگ بنفش را برای خود انتخاب کرده بودند و با پرچم های بنفش و کلاه های بنفش بر سر، چند هزار نفر می شدند. آنها پرده های نمایش بزرگی را بر روی صحنه و در میانه ی خیابان به پا کرده بودند که همزمان فیلم سخنرانان را نمایش می داد و چهار فیلمبردار غیرایرانی با دوربین های بسیار حرفه ای امر فیلمبرداری از مراسم را برعهده داشتند.

چندین سیاستمدار کانادایی و آمریکایی از جمله جان بولتون و یک کشیش در میان سخنرانان آنان بودند. زمانی که ما رسیدیم سخنرانی مریم رجوی به طور مستقیم از پاریس در حال پخش بود.

در میان تظاهرکنندگان مجاهدین غیرایرانیان بسیاری دیده می شدند. یکی از رهگذران در مورد این سئوال که آیا این غیرایرانی ها چنین گروه سیاسی ایرانی را می شناسند؟ گفت: نمی دانم، ولی چون رنگ مورد نظر همجنس گراها بنفش است، شاید آنها فکر کرده اند اینها از طرفداران حقوق همجنس گراها هستند.

از دیگر گروه هایی که در این تظاهرات گویا در ساعات اولیه صبح حضور داشتند، نیروهای چپ و دمکرات آمریکای شمالی بودند و از گروه هایی که غیبت شان برای من سئوال برانگیز بود، جوانان”اتحاد برای ایران” بود که سال گذشته با نام “رای من کجاست” حضور پرشوری داشتند.

ساعت سه بعدازظهر برنامه ای که از سوی “اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران” تدارک دیده شده بود، آغاز شد.

گزارش این برنامه را خود گروه برایمان ارسال کرده است، که با تغییراتی اندک در زیر آمده است. تنها با ذکر چند نکته گزارش زیر را تکمیل می کنم.

 اکثر همراهان ما از تورنتو، در برنامه ی این گروه حضور داشتند و همکاران شهروند با گرفتن عکس و فیلم در ثبت و ضبط آن می کوشیدند.

در بخشی که مربوط به سکینه محمدی آشتیانی می شد، یدی محمودی از فعالان سیاسی تورنتو ، امکان تماس با فرزند سکینه، سجاد، را میسر کرد. او خود در سخنانی خواهان اتحاد برای نجات سکینه و برچیده شدن مجازات سنگسار شد.

موقع بازگشت در اتوبوس از یدی پرسیدم، “کمپین مبارزه با سنگسار” در نیویورک چه اقداماتی کرد؟ او گفت: ما عکس های زیادی از سکینه را در میان مردم پخش کردیم و بنرهای زیادی با شعارهای Free Sakine Now و Stop Stoning گذاشته بودیم که خبرنگاران زیادی از آنها عکس و فیلم گرفتند. نامه های بچه های سکینه به مردم دنیا، و همچنین نامه ی چهل تن از سیاستمداران دنیا به بان کی مون مبنی بر اعتراض به حضور احمدی نژاد را بین مردم پخش کردیم. خبرگزاری های زیادی با ما مصاحبه کردند و گزارش تهیه کردند. بخصوص وقتی که صدای پسر سکینه پخش شد، یک خبرگزاری از برازیلا آمد پیش من و گفت من همین الان دارم خبر پسر سکینه را می فرستم برای کانالمان و کانال ما ده میلیون بیننده دارد.

یدی همچنین در مورد همکاری با خانم ماریا رالی که کمپین مبارزه با سنگسار سکینه را در آمریکا به پیش می برد، و یکی از سخنرانان همین برنامه هم بود، گفت و اینکه چقدر این کوشنده ی آمریکایی در این امر فعال است.

یدی همچنین در مورد “کمیته بین المللی علیه سنگسار” گفت: این دریچه ای ست که ما می خواهیم از این دریچه به جمهوری اسلامی فشار بیاوریم که مجازات سنگسار را لغو کند. الان یک زن دیگر از پانزده سالگی در همان زندانی ست که سکینه هست و به سنگسار محکوم است. ما می خواهیم تمام این احکام لغو شود.

او در پایان مردم را فراخواند تا به این کمپین بپیوندند زیرا که لغو احکام سنگسار در ایران موفقیت بزرگی می شود برای مبارزه مردم ایران.

در تظاهراتی که از سوی “اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران” سازماندهی شده بود، حضور سکولارهای سبز شهرهای مختلف آمریکا و کانادا به خوبی دیده می شد. اسماعیل نوری علا از دنور، آرام حسامی از واشنگتن، و سکولارهای سبز تورنتو از جمله سعید چوبک، آرشاک شجاعی، نسترن علیی، خسرو بیات، مهدی امین و بسیاری دیگر، نشان از آن داشت که وقتی پای ایران و مردم آن در میان است، اتحاد در عمل در عین اختلاف در عقیده کمترین کار است.

امیر زاهدی، فعال کمونیست از تورنتو، از همراهان اتوبوس ما، چند سرودترانه ی زیبا در این مراسم خواند. او در اتوبوس نیز با ترانه های خاطره انگیز یاد جوانی و ایران را در ما زنده کرد.

نگین دختر جوانی بود که بسیار پر شور از تهیه کارت پستال ها گفت و ویدیوی سخنرانی او در لینک های زیر موجود است. نگین و خاطره همان دو نفری بودند که ویدیوی بحث و جدل آنها با رحیم مشائی خیلی زود در یوتیوب پخش شد. در فاصله بین پایان این گردهمایی تا رفتن به جلوی هتل احمدی نژاد فرصت کوتاهی برای گپ زدن پیش آمد که خاطره برایمان از گفت وگویش با رحیم مشائی گفت و البته آن زمان ما نمی دانستیم که چنین ویدیویی گرفته شده و روز بعد در یوتیوب خواهد آمد.

جلوی هتل هیلتون هم تجمعی برگزار شد و شعارهایی علیه احمدی نژاد و جمهوری اسلامی و خواست آزادی زندانیان سیاسی داده شد.

برای من البته جلوی هتل احمدی نژاد خاطره انگیز شد، زیرا زنی را دیدم که به نظرم آشنا آمد، رفتم جلو و از او پرسیدم شما دبیر ریاضی دبیرستان مهرباختر نبودید؟ گفت، چرا و همینطور مشخص شد او دبیر خوب ما در کلاس دهم بود و حالا پس از ۳۷ سال او را در این گردهمایی می بینم؛ کسی که در زمان شاه هم روسری به سر داشت، و حالا هم در نیویورک روسری به سر دارد، اصلا برای همین هم شناختمش.

پنجشنبه روز تظاهرات و بحث های سیاسی بود و جمعه روز دیدار جمعی از نیویورک. با همراهان خوبمان اول به دیدار محل برج های دوقلوی تجارت جهانی رفتیم که حالا گودال عظیمی برپا شده بود تا به جای آن دو برج چندین برج سر به فلک بساید. از موزه ی ۱۱ سپتامبر در نزدیکی همان محل دیدن کردیم. به پارک مشهور Central  رفتیم. تایمزاسکوئر را دیدیم. با دوستان وقت گذراندیم و با خاطره ای خوش از نیویورک راهی تورنتو شدیم.

دوستان خوبمان تمام راه برگشت از تجارب و دستاوردهای خود از سفر گفتند.

برنامه ریزی و سازماندهی این سفر بسیار عالی بود و جا دارد از دوستان خوبمان سعید چوبک، نسترن علیی، آرشاک شجاعی و مهدی امین و دیگر دوستان برای زحماتی که کشیدند سپاسگزاری کنیم.

ما به شوخی اسم تور خود را “تور سیاسی ـ سیاحتی” گذاشته بودیم، ولی همه مان آرزو کردیم، سال دیگر موردی برای سفر به نیویورک پیش نیاید، در عوض یک تور در داخل ایران به راه بیندازیم.

این را هم بگویم که وقتی به گمرک کانادا رسیدیم، انگار به خانه رسیدیم، احساس خودی بودن داشتیم. واقعا احساس خوبی ست در خانه بودن.

گزارش”اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران”(UASDI) 

 در اعتراض به حضور احمدی نژاد در سازمان ملل 

 

اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران توانست اکسیون های موفقی را در روز ۲۳ سپتامبر ۲۰۱۰  سازمان دهد و صدای اعتراض ایرانیان  را به گوش جهانیان برساند.

 پوستر متحرک

ازساعت ۹ صبح تا ۷ بعدازظهر کامیونی که اطرافش با شعارهای “احمدی نژاد نماینده مردمان ایران نیست”و “تمامی زندانیان سیاسی آزاد باید گردند” تزیین شده بود، خیابانهای اطراف سازمان ملل را دور زد و توجه بسیاری از عابران منطقه را جلب کرد.   

 گردهم آیی اعتراضی در مقابل سازمان ملل

از ساعت ۹ صبح ایرانیان مقیم آمریکا و کانادا دسته دسته به محوطه روبروی سازمان ملل(خیابان های چهل و هفت ـ اول و دوم ) رسیدند و در جایگاه های معینی که با اجازه پلیس مشخص شده بود مستقر شدند. گروه ها به طور مشترک و یا منفرد برنامه هایی تهیه دیده بودند که در ساعات بین ۱۰ صبح تا  ۵ بعد از ظهر  اجرا گردید.

“اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران  و کمیته همبستگی برای پیشبرد دمکراسی  در ایران” با همیاری، برنامه اعتراضی با شرکت حدود  پانصد نفر  از ایرانیا ن نیویورک  ـ حومه و  شهرهای مونترال، تورنتو، واشنگتن، آتلانتا، بوستن، شیکاگو، سانفرانسیسکو، دالاس و هوستن از ساعت  دو نیم تا پنج بعد از ظهر به شرح زیر اجرا کردند:

 

مدیران برنامه خانم مرمر میر و آقای حمید نیک آور بودند که مسئولیت تنظیم برنامه و معرفی مجریان را به عهده داشتند. جایگاه برنامه با شعارهای آزادی خواهانه، که خواست مردم ایران است، تزیین شده بود و در روبروی جایگاه برروی زمین نقاشی زیبایی که در محل به وسیله آقای سهیل توکلی کشیده می شد به چشم می خورد.

 برنامه با پیش گفتار آغاز شد و سپس خانم مینا زند(سیگل) معرفی گردید. خانم سیگل ضمن اعتراض به اینکه چگونه احمدی نژاد با چنین رکورد نقض حقوق بشر اجازه دارد که  در سازمان ملل حضور یابد در مورد زندانیان سیاسی، زندان و شکنجه و سیستم قضایی در ایران صحبت کرد و مشخصا توجه همگان را به خانم ستوده(وکیل مدافع بسیاری از زندانیان)  که سه هفته پیش دستگیر شد، جلب کرد.

 

سپس آقای مهدی امین پیام کوتاهی را ازطرف انجمن سکولار‌های سبز شهر تورنتو خواند:

به نام مردم ستمدیده ایران

سی‌ و یک سال از عمر حکومت حکومت جهل و جنون و جنایت جمهوری اسلامی می‌گذرد.

یک سال و اندی پیش، جمهوری خونریز اسلامی دست به تقلبی دیگر زد و چهره کریه خود را بار دیگر به نمایش گذاشت. به طوری که میهن به خون نشسته مان شاهد تلاش حق طلبانه دختران و پسران جوانی بود که برای حقوق شهروندی و استقلال و آزادی ایران خیابان‌های تهران را گلگون کردند. ما سکولار‌های سبز پا به پای مردم ایران برای برقراری حکومتی دمکرات و سکولار بر محوریت اعلامیه حقوق بشر و دموکراسی تلاش می‌کنیم. تنها اختلاف در نظر و اتحاد در عمل ماست که این قافله  آزادی خواهی‌ و حق طلبی را به مقصد خواهد رساند.

زنده باد ایرانی‌ آباد، آزاد و بی‌ تبعیض و سکولار/ انجمن سکولار‌های سبز ایران – تورنتو

 سخنران بعدی خانم ماریا رالی از طرف نهادهای “به سوی آزادی ایران”، همبستگی ایران” و  “کمپین بین المللی ضد سنگسار” در مورد نجات سکینه از سنگسار – اعدام و نقض حقوق بشر سخن گفت و سپس پسر خانم سکینه محمدی، آقای سجاد قدرزاده از طریق خط تلفن نامه سرگشاده ای را که خطاب  به  بانکی مون  نوشته بودند خواند  و از سازمان  ملل و مردم جهان خواست که شرایطی فراهم آورند که سنگسار از ایران ریشه کن شود و مادرش نیز فورا آزاد شود.  ویدیوی سخنرانی خانم ماریا را اینجا ببینید.

 پس از این پیام، آقای دکتر گنج بخش سخنرانی کوتاهی در مورد اهمیت انتخابات آزاد و آزادی مطبوعات ایراد کرد.

سپس خانم فریبا داوودی مهاجر معرفی شد.

خانم داوودی با اعتراض به حضور احمدی نژاد در سازمان ملل، در مورد نقض حقوق بشر در ایران، تمامیت خواهی رژیم و اهمیت سکولار دموکراسی در ایران سخن گفت. ویدیوی سخنرانی او را اینجا ببینید .

آقای تقوایی آخرین سخنران برنامه بود و درباره اهمیت و رعایت حقوق انسانی در شکوفایی جامعه بشری سخن گفت و از سازمان ملل و نهادهای حقوق بشری و تمامی انسان های جهان درخواست کرد تا جمهوری اسلامی را ملزم گردانند که حقوق بشر را در ایران رعایت کند تا زمینه های سکولار دموکراسی در ایران فراهم گردد.

 در این بخش گروه رعنا فرحان موسیقی اجرا کردند که بسیار مورد استقبال قرار گرفت.

در بین سخنرانی ها شعارهایی که بیانگر خواسته های مردم ایران است داده شد که به وسیله حاضران تکرار گردید.

برنامه با ذکر پیام همبستگی و حمایت خانم پرتو نوری علا، نویسنده، شاعر و حامی مادران عزادار، در ساعت پنج بعد از ظهر به پایان رسید.

 تظاهرات در مقابل هتل  محل اقامت احمدی نژاد

از ساعت هفت تا هشت شب در مقابل هتل محل اقامت احمدی نژاد تظاهراتی به وسیله  “اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران” سامان داده شد که مورد استقبال قرار گرفت و اکسیون اعتراضی موفقی را به سرانجام رساند. ویدیوی این تظاهرات را اینجا ببینید.

کلاژ کارت پستال به سازمان ملل

سه هزار کارت پستال زیبا که یک طرف آن نقاشی های نقض حقوق بشر و طرف دیگر آن خواسته های بررسی زندان، شکنجه و موقعیت زندانیان سیاسی درج شده بود بوسیله نهاد  “متخصصان امور پزشکی مدافع حقوق بشر”  تهیه گردید و با همکاری “اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران” به انجمن های محلی شهرهای امریکا و کانادا فرستاده شد تا به امضای ایرانیان و ایرانی دوستان این مناطق برسد. کارت پستال ها پس از امضا به نیویورک برگشت تا به صورت کلاژ درآید. 

کلاژهای درست شده از کارت پستال ها در روز ۲۳ سپتامبر در اطراف جایگاه اجرای برنامه “اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران” به نمایش گذاشته شد و توجه  بسیاری راجلب نمود. این کارت پستال ها  به سازمان ملل فرستاده خواهد شد.

 با سپاس فراوان از تمامی دست اندرکاران، یاری دهندگان و کلیه ایرانیان و ایرانی دوستانی که از راه های دور و نزدیک به نیورک آمدند تا پژواک فریاد آزادی خواهانه مردمان ایران باشند. ویدیویی که در اینجا می بینید نتیجه کار یک همراه  دالاسی است که برش هایی  از کل برنامه را  نمایش می دهد.

  برای اطلاعات بیشتر درباره اکسیون های انجام شده و اکسیون های آینده به  وب سایت و پست الکترونیکی** زیر مراجعه کنید.

UASDI.COM or email info@UASDI.COM ** 

 از عکس های این تظاهرات در صفحه ی فیس بوک شهروند دیدن کنید

http://www.facebook.com/photo.php?pid=6494083&l=b1f42a03bb&id=727689461