انفجار مخازن گاز پروپان در تقاطع خیابانهای ویلسون و کیل حادثه آفرید. بر اثر این انفجار مهیب بسیاری از خانه های اطراف خسارت دیدند و شیشه بسیاری از منازل و مغازه ها شکست. انفجار دقایقی پیش از ساعت چهار صبح روز یکشنبه دهم آگوست رخ داد. نیروهای امداد به سرعت به محل حادثه اعزام شده و کار تخلیه سکنه این منطقه و انتقال آنان به خوابگاه دانشگاه یورک به سرعت انجام گرفت.
شماره ۱۱۹۰ ـ ۱۴ آگوست ۲۰۰۸
انفجار مهیب کارخانه گاز پروپان در تورنتو
انفجار مخازن گاز پروپان در تقاطع خیابانهای ویلسون و کیل حادثه آفرید. بر اثر این انفجار مهیب بسیاری از خانه های اطراف خسارت دیدند و شیشه بسیاری از منازل و مغازه ها شکست. انفجار دقایقی پیش از ساعت چهار صبح روز یکشنبه دهم آگوست رخ داد. نیروهای امداد به سرعت به محل حادثه اعزام شده و کار تخلیه سکنه این منطقه و انتقال آنان به خوابگاه دانشگاه یورک به سرعت انجام گرفت.
به گزارش تورنتو استار برای مهار شعله های انفجار اخیر تورنتو، حدود ۱۲۰ آتش نشان و ۳۴ ماشین آتش نشانی به محل اعزام شده و ساعت های متمادی مشغول به کار شدند. لیکن مهار شعله های ناشی از اشتعال گاز پروپان کاری بس دشوار بود. گروه آتش نشانان در فضایی توام با ترس و دلهره و با دقت بسیار کار می کردند تا از انفجار دیگر مخازن پروپان جلوگیری کنند. آنان معتقدند خنک کردن مخازن پروپان با استفاده از آب بهترین راه حل است.
باب اهالارن رئیس آتش نشانی تورنتو به خبرنگاران گفت:« زمانی که نیروهای امداد به منطقه رسیدند، همه جا غرق در آتش بود. به فاصله کمی از محل حریق ، ما به وجود تانکرهای بزرگ پروپان در خط آهن پی بردیم که قطعا انفجار آنها پیامدهای غیر قابل جبرانی را در پی داشت. کمی گرما و یا یک شعله کوچک خطر را بیشتر می کرد. پس ما تصمیم گرفتیم به سرعت دمای مخازن را پایین آوریم و این کار با دقت و سرعت عمل مناسبی صورت گرفت».
کاپیتان آدریان راتوشنیکا که از ساعت ۵:۳۰ صبح مشغول هدایت تیم اطفاء حریق بود، به خبرنگاران در باب حل این معضل گفت:«ما دمای مخازن پروپان را با مقادیر زیادی آب پایین آوردیم. سپس شعله های اطراف مخازن را خاموش کردیم. دائم به این فکر می کردیم که آیا ما دما را کاملا کنترل کرده ایم؟ آیا احتمال نشت پروپان از مخازن وجود ندارد؟ کار در شرایط پر خطری انجام می شد و ما باید قبل از اینکه آتش به مکانهای دیگر سرایت می کرد، آن را به خوبی مهار می کردیم». پروپان که یکی از ترکیبات اصلی گاز مایع است برای ایجاد حرارت ماده مناسبی است و در منازل نیز سوخت مورد مصرف باربیکیو محسوب می شود. این گاز از هوا سنگین تر است و احتمال باقی ماندن آن در سطح زمین وجود دارد و با یک جرقه کوچک به سرعت مشتعل می شود. در حالیکه یک مخزن ذخیره پروپان حدود ۲۲۰ هزار لیتر پروپان مایع آماده تبخیر دارد که با یک جرقه کوچک، حریق بسیار بزرگی ایجاد خواهد کرد و مخازن روی ریل آهن نزدیک کارخانه هر یک حاوی ۲۲۰ هزار لیتر مکعب پروپان مایع بوده که این خود ۱۲ هزار برابر میزان پروپان در یک کپسول منقل گازی است.
گزارشگر تورنتو استار می نویسد: به محض وقوع انفجار آتش نشانهای زیادی از تمام نقاط شهر به منطقه اعزام شدند . با وجود اینکه همگی به لباسها و ماسکهای مدرن مجهز بودند، شرایط به قدری نامطلوب به نظر می رسید که هر آتش نشان با ماسک اکسیژن نیز بیش از ۳۰ دقیقه نمی توانست به اطفاء حریق بپردازد. در عین حال دقت و سرعت عمل نیز نیاز بود. به دلیل وجود خطر انفجار، تیم آتش نشانی در محلی دورتر از شعله ها، با یک لوله پلاستیکی قطور از بالا با ریختن آب دمای مخازن را کاهش دادند. با وجود اینکه تا ساعت ۱۲:۳۰ شب کمی شعله های آتش مشاهده می شد، تیم اطفاء حریق از فرایند کار خود راضی بود. آنان معتقدند خطر انتقال حریق به مخازن پروپان به صفر رسیده است.
با پایان کار اطفاء حریق، یک جسد در نزدیک محل حادثه در خیابان موری نزدیک به تقاطع کیل و ویلسون پیدا شده است. لیکن هویت آن قابل شناسایی نیست و نیروهای پلیس مشغول تحقیقات بیشتر هستند. پلیس احتمال می دهد مرگ این شخص به دلیل انفجار باشد. در این میان باب لیک، رئیس کهنه کار یکی از حوزه های آتش نشانی تورنتو با ۲۵ سال سابقه ی کار در جریان اطفاء حریق جان باخت.
در میان سئوالات متعددی که در باب وقوع این حادثه پیش آمده، این پرسش بیش از همه اذهان عمومی را به خود مشغول کرده است: «چرا باید این کارخانه نزدیک به مناطق مسکونی باشد»؟ یکی از شهرداران سابق شهر یورک و تورنتو در دهه ۹۰ سعی زیادی در انتقال این کارخانه به منطقه دیگر داشت، لیکن توفیقی در این امر به دست نیاورد. همسایگان این کارخانه که منازل و محل کسبشان به شدت آسیب دیده قصد دارند علیه شهرداری شکایت کنند.
پدر، پس از مرگ فرزند به کمپین مبارزه با رانندگی حین مستی پیوست
تیم مولکاهی، پدر تیلر مولکاهی یکی از قربانیان حادثه رانندگی درکاتیج کانتری در مصاحبه این هفته خود با تورنتو استار اعلام کرد تلاش خود را برای تحکیم و تقویت کمپین مبارزه با مصرف الکل و سرعت زیاد حین رانندگی ادامه خواهد داد. تیم که چندی قبل از وقوع حادثه با فرزند خود تماس تلفنی داشته از وضعیت او آگاهی داشت و علت بروز حادثه را مصرف زیاد الکل ذکر کرد. تیم بر اساس گزارش پلیس می گوید:«سه مرد جوان و دوست دخترشان که به طرز معجزه آسایی از مهلکه جان سالم بدر برده، عصر روز حادثه در کلاب جوزف لیک واقع در بندر کارلینگ نزدیک به ۳۱ نوشیدنی الکلی سفارش داده و همه را مصرف کردند».
در این میان تیم، کلاب را مسئول مرگ فرزندش و دیگر مردان جوان دانست و خواستار بسته شدن آن و تغییر قوانین جهت افزایش سن جوانان برای مصرف الکل شد. او طی ارسال نامه ای به دالتون مک گینتی، نخست وزیر انتاریو خواستار حمایت دولت در تقویت این کمپین و اصلاح قوانین مصرف الکل برای جوانان و کاهش سرعت مجاز حین رانندگی شد.
او در اظهارات خود به خبرنگار تورنتو استار افزود:« تصادف تیلر مرا کاملا عوض کرد. به عقیده من تا زیر سن ۲۱ سال مصرف الکل برای جوانان مضر و غیر قابل کنترل است. وقتی اولین مشروب خورده شود مصرف دومی و حتی دهمی نیز غیر قابل کنترل است. چون الکل کنترل عقل را زایل می کند. هیچ کس نمی تواند الکل مصرف کند و درست تصمیم بگیرد. سرعت زیاد اولین عارضه مصرف الکل است. وقتی هیچ راننده ای الکل مصرف نکند، قطعا میزان تصادفات کاهش پیدا می کند. در این میان والدین نقش بسزایی در پیشبرد اهداف این کمپین دارند. ما می توانیم با تحت فشار قرار دادن دولت درخواست اصلاح قوانین را داشته باشیم تا اتفاقی که برای فرزند من رخ داد، هرگز تکرار نشود».
سوم جولای ۲۰۰۸، تیلر مولکاهی ۲۰ ساله، به همراه دوست دختر ۱۹ ساله اش الزینگا، و دو دوستش کوروش توتونچیان ۱۹ ساله و کوری مینتز ۲۰ ساله بعدازظهر خود را صرف خوردن و نوشیدن در رستوران واترز ایج در کلاب لیک جوزف کردند و پس از آن با اتوموبیل آدی به رانندگی تیلر در راه برگشت بودند که به رودخانه جوزف سقوط کردند. تنها بازمانده ی این حادثه ی دردناک الزینگا دوست دختر تیلر بود.
اخراج کانادایی ها از چین در جریان بازی های المپیک
استیو اندرسون ساکن ادمونتون به دلیل حمل پرچم تبت در چین دستگیر و از این کشور اخراج شد. اندرسون به گزارشگر تورنتو استار گفت:«پر واضح است که بر اساس قوانین کشور چین من مجاز به انجام این کار نبودم». او یکی از هفت کانادایی است که به دلیل حمل پرچم تبت از چین اخراج شده اند.
او که یکی از اعضای انجمن دانشجویان تبت آزاد در کاناداست، روز دوشنبه ظهر در فرودگاه بین المللی ادمونتون به خبرنگاران گفت:«در المپیک هر کس پرچمی به دست دارد و یا حتی پرچمی را روی صورت یا بدنش حک می کند. من فقط پرچم تبت را در دستانم گرفتم، ولی پس از دستگیری دانستم حمل پرچم تبت در چین غیر قانونی است». به همراه او هفت نفر دیگر نیز به این جرم دستگیر شدند که شش نفر آنان کانادایی بوده و دیگری یک زن آلمانی بود. هفت کانادایی بازداشت شده که همگی عضو انجمن یاد شده بودند در یک هتل نگهداری شدند و از طریق کارت اعتباری شان برای آنها بلیت بازگشت به کانادا تهیه شد و همگی به کشورشان بازگردانده شدند. اسامی آنان عبارت است از: ویلیام نلسون ۳۲ ساله، دنیز اگونوسکی ۲۶ ساله، پل کریستوفرباکر ۲۹ ساله، جاسمین فرید ۲۸ ساله، مایک هودما ۳۲ ساله و اندرسون ۲۸ ساله.
مدیر انجمن دانشجویان تبت آزاد در کانادا به خبرنگاران گفت:«ما آمار دقیقی از تعداد اعضایمان در پکن نداریم ولی می دانیم تعداد آنها کم نیست. ما این عمل دولت چین را محکوم کرده و آن را نشانه عدم وجود دموکراسی در این کشور می دانیم». در جریان بازی های المپیک حامیان تبت تلاش زیادی برای اطلاع رسانی به عموم دارند. تبتی ها معتقدند چین سرزمین شان را اشغال کرده و دولت چین، خاک تبت را جزئی از قلمرو کشورش می داند. اندرسون و دوستانش اعتقاد دارند چین المپیک را با سیاست آلوده کرده و در تبت به جنگ افروزی می پردازد.
معلمان انتاریو در تنگنا برای قراردادهای کاری
معلمان دبستان و دولت انتاریو با نزدیکی به شروع مدارس هنوز در کشمکش قراردادهای کاری هستند. فدراسیون معلمان انتاریو که مسئول دستمزدها و قراردادهای حدود ۷۳ هزار معلم در سطح استان است اعلام کرد:« هنوز معضل فاصله بین دستمزد معلمان دبستان و دبیرستان از طرف دولت انتاریو حل نشده است».
از سوی دیگر کاتلین وین، وزیر آموزش و پرورش انتاریو به معلمان نوید داد که فدراسیون معلمان انتاریو با آنان سر میز مذاکره خواهد نشست. او روز دوازدهم آگوست در نشست سالانه اتحادیه معلمان در تورنتو اعلام کرد:« دولت انتاریو هم اکنون با تغییر و تحولات مالی روبروست لیکن جای امیدواری هست. قرار است دولت تمهیدات جدیدی برای معلمان دبستان در نظر گیرد. از جمله می توان به افزایش سه درصدی حقوق معلمان دبستان در چهار سال اخیر و میزان بیش از آن برای معلمان کلاسهای چهارم تا هشتم اشاره کرد.»
دیوید کلژ، رئیس اتحادیه معلمان انتاریو به خبرنگار کندین پرس گفت:«وین پیام پیچیده ای برای معلمان فرستاده است. او هرگز با آنان قرارداد بلند مدت امضا نخواهد کرد. در ضمن قرارداد چهار ساله ای که او به آن اشاره کرده است تا پایان این ماه خاتمه می یابد». از زمان نخست وزیری دالتون مک گینتی از حزب لیبرال تاکنون معلم ها اعتصابی نداشته اند.
تخصیص بودجه دولت کانادا برای تهیه آب سالم در شهر کاپوسکازینگ
به گزارش سایت خبری کانادا نیوز سنتر، گای لوزان از اعضای محافظه کار پارلمان کانادا اعلام کرد، دولت فدرال به منظور بهبود وضعیت آب شهر کاپوسکازینگ بودجه یک میلیون و هشتصد هزار دلاری در نظر گرفته است. سهم مشارکتی دولت فدرال یک سوم هزینه کل این پروژه است و هزینه کلی این طرح بالغ بر پنج میلیون و ششصد هزار دلار تخمین زده شده است. لوزان معتقد است دولت فدرال و پارلمان تلاش وافری برای تهیه آب سالم و بهبود وضعیت بهداشت مردم این شهر مبذول داشته اند. با تخصیص این بودجه نوید آغاز پروژه فوق الذکر به مردم شهر کاپوسکازینگ از استان انتاریو داده شده است.
آلن اسپک شهردار کاپوسکازینگ به خبرنگاران گفت:« با تخصیص این بودجه و حمایت های دولت فدرال و پارلمان ما با فوریت می توانیم پروژه یاد شده را آغاز و به سرانجام رسانیم. بدین طریق سکنه شهر تانکرهای ذخیره آب را کنار گذاشته و از آب سالم استفاده خواهند کرد. در پی آن بهداشت و سلامت به مردم شهر ارمغان داده می شود».
استقبال از "رقصی چنین…"
فرزانه کابلی هنرمند رقصنده و طراح رقص ساکن ایران، به همت مرکز موسیقی شارک ـ که حالا به موسسه ای پشتیبان کوشش های فرهنگی هم تبدیل شده است ـ توانست با همکاری آیدا مفتاحی هنرجوی سابق کلاسهایش برنامه ای با نام "رقصی چنین" را در تورنتو به روی صحنه ببرد. این برنامه در روزهای جمعه ۸، شنبه ۹ و یکشنبه ۱۰ آگوست در سالن "ایزابل بیدر تیاتر" اجرا شد. در اجرای شنبه۹ آگوست "کاتلین وین" وزیر فرهنگ استان انتاریو هم حضور داشت و هر سه شب برنامه مورد استقبال ایرانیان تورنتو قرار گرفت. اجرای برنامه به عهده خانم نازیلا افتخاری منش از مدیران مرکز شارک بود، که با معرفی های موجز و شیرین خود به فارسی و انگلیسی حضار را به تماشای برنامه دعوت می کرد. در یکی از بخش های معرفی افتخاری منش خانم فرزانه کابلی را به صحنه دعوت کرد که با استقبال پرشور بینندگان روبرو شد و ایشان طی سخنان کوتاهی به حضار خوش آمد گفتند و از احساسات مردم سپاسگزاری کردند.
باید به مرکز موسیقی شارک و آیدا مفتاحی که توانستند در زمان کوتاه و فشرده ای برنامه ای برای اجرای رقص های خانم کابلی تدارک ببینند خسته نباشید گفت. امیدواریم شهر تورنتو همچنان شاهد حضور هنرمندان عرصه های گوناگون فکر و فرهنگ بماند.
در رابطه با آزادی یک ایرانی از زندانی اداره مهاجرت
هوتن گل سرخی: به دلیل نامه های متعددی که از یک زندانی ایرانی اداره مهاجرت به طور پی در پی دریافت می کردم، با توجه به آنکه ما ایرانیان ساکن اونتاریو که شاید بیش از ۱۵۰هزار تن باشیم، هیچ سازمان حقیقی که در مقابل دستگاههای دولت کانادا مسئولیت امور ایرانیان را به عهده بگیرد، نداریم بالاخره اینجانب به این نتیجه رسیدم که چاره ای نیست مگر آنکه از نشریه شهروند برای آزادی این زندانی کمک بخواهم و بار تمامی مسئولیت های مختلف را خودم به عهده بگیرم.
این مسئولیت ها، در عمل مستلزم فعالیت هر روزه، رفت و آمد به زندان، مصاحبه با مسئولان اداره مهاجرت، ارگانهای مختلف قانونی، پی گیری اقدامات یک وکیل دادگستری، نوشتن مقالات هفتگی در شهروند برای جلب توجه هموطنان، قبول مسئولیت برای باز کردن حسابی به نام خود در بانک، تشویق نیکوکاران برای واریز مبلغ اولیه پنج هزار دلار، پاسخ به سئوالات حداقل ده تلفن کننده در روز، آماده نگهداری پنج هزار دلار نقد، انتظار بی نتیجه برای صحبت با مسئول اداره مهاجرت در جلوی زندان . . . غیره و غیره از جمله نوشتن چنین گزارشاتی برای کسانی که پول خود را از پنج دلار تا ۲۵۰۰ دلار به نام اینجانب واریز کرده اند. . . می باشند.
امروز خانمی به نام Jen. Quito از سازمان وکلای تسخیری پناهندگان به نوعی شماره تلفن من را از طریق زندانیان دیگر پناهنده پیدا کرده و می گوید شما جامعه ایرانی زندانیان دیگری هم در زندان پناهندگان دارید که اگر یک سازمان داشته باشید که فقط قبول کند با اداره مهاجرت هر دو هفته یا ماهی یک بار در تماس باشد این زندانیان همین فردا خلاص خواهند شد. با سرافکندگی عرض کردم "خانم متاسفانه ما هیچ سازمانی نداریم که شخص یا اشخاصی را مامور جوابگویی در مقابل اداره مهاجرت یا دادستانی کند و آنان نیز مسئولیت قبول کنند."
هر ماه ما در نشریاتمان گزارش گردهمایی انجمن های ایرانی و انتخابات آنان را می خوانیم. این افراد کجا هستند که فارغ از تبلیغات و مقام تراشی قدم جلو بگذارند؟ به دفتر آقای دکتر مریدی نماینده ی ایرانی تبار مجلس تلفن زده ام و عین ماجرا را بازگو کرده ام. امیدوارم ایشان قدمی در عمل بردارند.
به هرصورت تا تاریخ ۱۱ آگوست حدود بیست نیکوکار ایرانی دقیقا مبلغ ۵۳۴۵ دلار به حساب این جانب واریز کرده اند. عین واریزهای بانک برای نشریه شهروند فکس گردیده است.
خانم مونا ۲۰ دلار
آقای امید. گ ۱۰۰ دلار
شرکت ایرانی LTG ۲۳۵ دلار
خانم فرح ۵۰ دلار
اینجانب هر روزه با آقای Norris Ormston وکیل این زندانی در تماس هستم نشانی ایشان #۲۰ Eglinton W. می باشد. او از من پرسید که چرا فقط تو یک نفر عهده دار این کامیونیتی هستی چون هنوز کارهای زیادی باقی مانده که از کشش یک نفر خارج است. کارهایی از قبیل نظارت بر زندانی آزاد شده، گزارش نویسی، اجاره محل اقامت، پرداخت مبالغ روزمره برای امرار معاش در هفته های اول، مرتب کردن کارهایی از قبیل دریافت اجازه کار، کارت شناسایی و بهداشتی، کمک به کاریابی . . .
جالبترین تجربه این جانب در تمامی مدت این فعالیت برای آزادسازی این زندانی ناشناخته این بود که افراد فعال در مساجد و کلیسا بسیار فعالانه در این امر خیر مشارکت کردند و من به شخصه از آنان بسیار سپاسگزارم.
ما هنوز حدود دو هزار دلار برای ورود این زندانی به جامعه کسر بودجه مالی داریم و در ضمن موفق نشده ایم که یک ناظر رسمی به طور کتبی و مشخص پیدا کنیم.
این ناظر شخصی خواهد بود که به همراه اینجانب در مقابل اداره مهاجرت متعهد تماس گیری با این زندانی پس از آزادی وی بشود. تلفن تماس با اینجانب ۳۸۳۳ـ۴۹۳ـ۴۱۶ و شماره حساب بانکی TD Canada Trust 153-6294553 می باشد.
به عنوان یک هموطن ایرانی شما از نشریه شهروند که وقت بسیاری به این مشکل اختصاص داده تشکر می کنم و این صحیح نیست که هر هفته از شهروند این همه پوشش رسانه ای بگیریم. از این شماره به بعد ما باید منتظر اقدامات وکیل این زندانی بشویم و امیدوارم به زودی پس از آزادی وی، در شهروند از آنچه که بر وی در این بیست ماه در زندان گذشته است برای شما بنویسم.
از همه شما متشکرم.
