و اما بمب خوشه ای!
گفت: “خبر رو خوندی؟”پرسیدم:“کدوم خبر؟ هر روز هزار خبر هست.”
با بی حوصلگی جواب داد:“منظورم اون بمب خوشه ای زهرماریه؛ خوندی؟ شنیدی؟”
“بله، البته که خوندم: نمایندگان صد و یازده کشور جهان در دوبلین، پایتخت ایرلند گرد آمده اند تا متن قراردادی را برای منع تولید و کاربرد بمب خوشه ای و درخواست انهدام ذخایر موجود آن تنظیم نمایند ـ که البته، به نظر من کار بسیار خداپسندانه ای است. . .”
آقای نکته پرداز با شگفتی گفت:
“همین؟ . . . پس اصل مطلبو نگرفتی!” نکته اینه که صاحبان عمده و اصلی این گونه بمب ها در گردهمایی شرکت نکردند!”
“آها، بله، درسته. قدرت های بزرگ ـ یا بهتره بگیم، زورگویان قدرتمند ـ که سازنده و انباردار اصلی این جنگ افزار هستند حاضر نشدند در گردهمایی دوبلین شرکت کنند؛ یعنی ایالات متحده، روسیه، چین، اسرائیل، و در کنارشان، هند و پاکستان. اما دوست جون جونی (؟) و دنباله روی سابق، که انگلستان باشه، و کاخ سفید امیدوار بود که شرکت نکند، شرکت کرد. . . جل المخلوق!”
آقای نکته پرداز وقتی خیالش راحت شد که این نکته مهم را دریافته ام، انقباض عضلانی صورتش برطرف شد و ضمن جابه جایی در صندلی خود، گفت:
“این ماجرا مثل همه ی ماجراهای قلدرمنشانه دنیای امروز بار دیگر ثابت می کند که به اعتقاد قلدرها، حرف حساب از دهانه لوله توپ درمیاد. بنا بر این، برو قوی شو اگر راحت جهان طلبی، تا اگر خواستی به بهانه های واهی در جهت تسلط جویی و منافع اقتصادی، به همسایه و غیرهمسایه تجاوز کنی ابزار مرگبارشو به فراوانی داشته باشی.”
“کاملا درست می فرمایید آقای نکته پرداز. من هم شرکت نکردن آمریکا و چین و روسیه و اسرائیل رو در گفت و گوهای منع بمب خوشه ای می فهمم، چرا که قلدرهای شناخته شده جهان امروزند و براشون نبود یا کمبود چنین جنگ افزار پر کشتاری می تواند از سیطره شون کم کند. پاکستان هم که، به هر تقدیر، زیر سیطره دیکتاتور است و دست آموز سرقلدر کل. فقط غیبت هند رو نمی فهمم. . . .هند دیگه چرا؟”
آقای نکته پرداز با ناباوری گفت:
“ای بابا . . . معلوم دیگه . . . هر دوشون بمب دارند و یک دشمنی و رقابت دیرینه نسبت به هم و انبار باروت کشمیر هم در بینابین. نمیشه که رقیب داشته باشه و من نداشته باشم. اومدیم و برای بار چندم جرقه کشمیر زده شد. اون وقت…”
آقای نکته پرداز همین جا سخنش را رها کرد، اما با نگاه تیزش که حاکی از دانایی سیاسی او و نادانی من بود، از من می پرسید: “شیر فهم شد؟”
***
این بمب خوشه ای یکی از آن جنگ افزارهای واقعا اهریمنی است که پیامدهایش به زمان پرتاب محدود نمی شود.
بمب خوشه ای را میتوان با توپ یا از هواپیما پرتاب کرد. هر بمب چند دوجین یا صدها بمب کوچک تر را درخود دارد که پس از منفجر یا باز شدن بمب اصلی در هوا در همه جهت ها پخش می شوند و هر کدام در برخورد با زمین یا هدف منفجر می شوند.
اما مشکل اساسی در این بمب ها ـ نوع جاری و متداول آن ـ این است که بسیاری از بمب های خرد در برخورد با زمین منفجر نمی شوند، یا به اصطلاح “عمل نمی کنند” و پس از تخلیه منطقه از نظامیان، بلای جان مردم بیگناهی که به زمین های خود برمیگردند شده و زیر پای کشاورزان و زنان و کودکان منفجر می شوند ـ مثل مین های ضد نفر که هنوز هم در زمین هایی که روزی میدان جنگ بوده، بلای جان مردم عادی است.
جالب این است که ایالات متحده امیدوار بود و می خواست که انگلستان، متحد دیرینه اش به این پیمان نپیوندد، ولی گویا انگلستان به خواست آمریکا گردن ننهاده است.
ناگفته نماند که پیمان مورد نظر در را برای ساخت بمب های خوشه ای نوع دیگر، که از دقت بیشتری در هدف گیری برخوردار باشد و مجهز به کلید خودکشی باشند باز گذارده است (کلید خودکشی، یک کلید خودکار است که هرگاه بمب بر اثر برخورد با زمین منفجر نشد، به کار افتاده و آن را منفجر می سازد).
بد نیست این دو اظهارنظر شایان توجه را نیز بشنویم:
۱ـ سخنگوی وزارت خارجه ایالات متحده گفته است: “ایالات متحده ضمن همنوایی با ملاحظات بشردوستانه کسانی که در دوبلین گرد آمده اند، بمب های خوشه ای که کاربردهای نظامی دارند اگر از ذخایر ایالات متحده حذف شوند جان سربازان و متحدان ما، به خطر خواهد افتاد.”
آقای نکته پرداز می گفت:
“این سخن سخنگوی وزارت خارجه آمریکا از نگاه گردانندگان کاخ کاملا درسته؛ مهم اینه که جان سربازان آمریکایی به خطر نیفتد، جان کشاورزان و زنان و کودکان در محلی که هدف این بمب هاست به خطر بیفته که مهم نیست!”
اما آقای براون، نخست وزیر انگلستان (متحد پر و پا قرص و دو آتشه ایالات متحده و تهاجم به عراق در زمان تونی بلر) از برگزاری گردهمایی منع بمب خوشه ای استقبال کرده و گفته است:”این برنامه در راستای علایق و ارزش های بریتانیاست و جهان را مکانی امن تر برای زندگی خواهد ساخت.” پناه بر خدا!
به اینجا که رسیدیم آقای نکته پرداز خندید و گفت:
“این رو هم می دونی که در پیش نویس اولیه این پیمان همکاری حکومتهای تولیدکننده بمب خوشه ای با حکومتهای مصرف کننده آن منع شده بود ولی در پیش نویس نهایی، این منع، به دلیل مخالفت ایالات متحده و دولتهای عضو پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) تغییر کرد و اجازه همکاری تولیدکننده با مصرف کننده، گنجانده شد، با این استدلال که منع همکاری، عملیات صلح بانی را پیچیده و مختل خواهد ساخت!
ای وای که چه جنایت ها به نام حفظ صلح انجام می گیره!”
بدین روال، آقای نکته پرداز موضوع را کامل کرد و دیگر چیزی برای گفتن نماند. واقعا که عجب روزگاری شده!؟
