ستاره آمدوُ با من، یگانه گشت وُ نشست
وشعر ِتازه ی جان ِمرا به کُرد سپُرد.
وکُرد با من گفت:
کدام برگ؟ کدامین درخت می داند؟
که در برابر توفان ِ بی امان ِ خزان
دل ِ ترانه ی تابان ِمان ، چگونه شکست.

به غم نشستم و گفتم:
به دختران ِ شکفته، سلام باید گفت
که در زمانه ی بیداد، اوج ِ فریاد اند.

وشعله بارترین لحظه های هستی را
به روسفیدی ِجان های خویش می بخشند.

که تا زمانه بداند
هجوم ِتیره ترین بادهای پاییزی
دهان ِمژده ی مهتاب را نخواهد بست.

خوشا سپیده دمانی که با سرود ِ بلند
ز شرق ِ چشم شما ای کبوتران ِ سپید !
بها ر ِتازه تری را به ارمغان آرند.

درون ِآینه ها شورتان شناور باد !
که دختران ِدرخشان ِآرزوی من اید.

و در برابر ِ سرمای سخت ِ آن سامان
ترانه خوان ِبهاران ِ جان ِآن چمن اید.