ستاره آمدوُ با
من، یگانه گشت وُ نشست
وشعر ِتازه ی
جان ِمرا به کُرد سپُرد.
وکُرد با من
گفت:
کدام برگ؟
کدامین درخت می داند؟
که در برابر
توفان ِ بی امان ِ خزان
دل ِ ترانه ی
تابان ِمان ، چگونه شکست.
به غم نشستم
و گفتم:
به دختران ِ
شکفته، سلام باید گفت
که در زمانه
ی بیداد، اوج ِ فریاد اند.
وشعله
بارترین لحظه های هستی را
به روسفیدی
ِجان های خویش می بخشند.
که تا زمانه
بداند
هجوم ِتیره
ترین بادهای پاییزی
دهان ِمژده ی
مهتاب را نخواهد بست.
خوشا سپیده
دمانی که با سرود ِ بلند
ز شرق ِ چشم
شما ای کبوتران ِ سپید !
بها ر ِتازه
تری را به ارمغان آرند.
درون ِآینه
ها شورتان شناور باد !
که دختران
ِدرخشان ِآرزوی من اید.
و در برابر ِ
سرمای سخت ِ آن سامان
ترانه خوان
ِبهاران ِ جان ِآن چمن اید.