ایرانی ها طعم آزادی را چشیدند/ میرزا تقی خان

یکی نیست به من بگوید آقاجان تو که از سینما چیزی سرت نمی شود، مگر مجبوری نقد سینمائی بنویسی؟ و البته اگر کسی پیدا شد و چنین جسارتی کرد! به او خواهم گفت قربات گردم، اولا آنچه من می خواهم بنویسم، نسیه سینمائی هم به حساب نمی آید چه برسد به نقد سینمائی. دوماً، روزگاری بود که من هرروز هفته به سینما می رفتم، حق ندارم بابت آنهمه پول بلیتی که پرداخته ام  چار تا کلام در مورد سینما اظهارنظر کنم؟! تازه مگر چی می خواهم بنویسم؟ می خواهم بنویسم با مرگ بلیک ادواردز، خالق پلنگ صورتی، کم کم دوران غول های با ارزش سینما به پایان می رسد، همین. این یک جمله دیگر اینقدر حرف و بحث دارد؟!

بلیک ادرواردز شوهر جولی اندروز که فیلم اشک ها و لبخندهای او تا به حال میلیون ها نفر را خندانده و گریانده، خالق کمدی های ظریف و زیرکانه ای چون صبحانه در تیفانی و پلنگ صورتی بود که درآنها اودری هیپورن و پیتر سلرز، نقش های جاودانه ای ایفا کردند.

هنرپیشگانی که با آنها کارمی کرد امثال کاری گرانت و جک لمون و تونی کرتیس بودند که همه جاودانه شده اند و فیلم هائی ساخت مثل “این است زندگی” که بایستی دید و لذت برد

ولی خدا رحمت کند دورانی را که سینما برای خودش آدمی بود! در فیلم هایش محبت ترویج می شد، انسانیت به محک گذاشته می شد، عشق واقعی مطرح بود، هر فیلم پیامی داشت، چارلی چاپلینی بود و لورل و هاردی ای، ویکتوریو دسیکائی داشتیم و فدریکو فلینی ای  که بشر را داخل آدم حساب می کردند.

گرچه فلینی در فیلم “ساتریکون” همین بشر را مثل یک دستمال کاغذی مچاله می کرد و از سینما می انداخت بیرون! در آن فیلم، یک ثروتمند یا پادشاه، وصیت می کرد که هرکس سهمی از ارث من می خواهد، باید تکه ای از جنازه ی من را بخورد. و آقا بر سر خوردن جنازه ایشان چنان غلغله ای شد که برو و ببین!

اکثر فیلم های امروز سینما نه پیامی دارد و نه حرفی. تاثیرپذیر از زندگی بشر امروزی است و پر از کشت وکشتار و خشونت، دروغ و حقه بازی، ریا و نامردمی، کلک وکلاهبرداری، به سخره گرفتن انسانیت و مال اندوزی با انباشتن فیلم از صحنه های سکس بی پروا .

خدا رحمت کند سینما را، خدا بیامرزد پلنگ صورتی را و خدا رحمت کند بشریت را. و باید بترسیم از روزی که آدمها حسرت دوران ما را بخورند!