حسن زرهی
تجربه تونس، زمستان جهان عرب را رونق بهاران داد. زین العابدین بن علی دیکتاتوری که افزون بر دو دهه بر تونس حکم راند و توانست گونه ای رونق اقتصادی و امنیت پلیسی بر کشور جاری کند، صدای انقلاب مردم را دیر شنید و کوشید با مظلوم نمایی و وعده های شیرین همچنان بر قدرت تکیه کند. 
هوشیاری دانشجویان، جوانان، کارگران و آزادیخواهان تونس مانع از باور مظلوم نمایی های بن علی شد.
بن علی و باقی مانده ی دولت او و حزب قانون اساسی اش دیگر قادر به ادامه دیکتاتوری در تونس نیستند. به راستی چرا مبارزات مردم ایران برای سرنگونی دیکتاتوری پس از انتخابات ریاست جمهوری نتوانست به نتیجه مطلوب برسد، اما مردم تونس که از همان ابزارها سود جستند توانستند بر دیکتاتوری و ماشین آدمکش او پیروز شوند؟ در حوادث تونس، فیس بوک، توئیتر، ای میل و وبلاگ های جوانان تقریباً همان نقشی را بازی کردند که این شبکه های اجتماعی در حوادث ایران عهده دار بودند. دیگر آنکه شبکه های تلویزیونی عربی مانند العربیه و الجزیره هم با انعکاس لحظه به لحظه حوادث تونس هم مردم این کشور و هم جهان عرب را از آنچه در شهرهای بزرگ تونس می گذشت در جریان قرار دادند. این آن بخش بود که مردم ایران از آن محروم ماندند. رژیم جمهوری اسلامی اجازه حضور خبرنگاران برای انعکاس تظاهرات میلیونی مردم تهران و برخی شهرها را نداد و تنها جوانان و تظاهرکنندگان توانستند از تلفن های دستی و دوربین های شخصی آن هم دور از دیده ی ماموران و حزب الهی ها و بسیجی های مزدور لحظاتی از تظاهرات عظیم مردمی را به سمع و نظر جهانیان برسانند. بسیاری از رسانه های فارسی زبان و حتی شبکه های بزرگ بین المللی از جمله سی ان ان از همین تصاویر با ترس و دلهره برداشته شده و کم کیفیت استفاده کردند، و بی گمان انتقال این تصاویر و فیلم ها با کندی و مراقبت بسیار از سوی ارسال کنندگان انجام می گرفت و در نتیجه مبارزات از بخت بزرگی که تونسی ها برخوردار بودند بهره مند نشد. بن علی که گمان نمی کرد دچار چنان توفانی از مبارزات همگانی علیه حکومتش شود، هم به رسانه های داخلی و هم به خبرنگاران خارجی و بویژه خبرنگاران رسانه های مهم جهان عرب این امکان را داد که مبارزات روزانه ی مردم در شهرهای مهم تونس و پایتخت را لحظه به لحظه گزارش دهند، در نتیجه نوعی همدلی ایجاد شده بود که هر روز گسترده تر و عمومی تر می شد و توقع توقف این مبارزات به دلیل سرکوب و کشتار پلیس بن علی کمتر می شد. به همین دلیل حتی دوستان دیروز بن علی که روزهای نخست گمان می بردند حکومت با نظم آهنین او خواهد توانست بر بحران پیش آمده فائق آید ــ از جمله دولت فرانسه که پرهیز می کرد از واکنش نشان دادن به سود مردم ــ پس از ملاحظه ی ادامه ی جدی تظاهرات مردم، تغییر رأی و نظر دادند و از دمکراسی در تونس پشتیبانی کردند. در حالیکه موضع رهبران و کشورهای جهان در برابر رژیم ایران موضعی به مراتب محکم تر و حتی می شود گفت نسبت به مردم ایران و مبارزاتشان جانبدارانه تر بود. اما بازی رژیم برای بستن درهای ایران به روی جهان و منع انعکاس تظاهرات بزرگ و میلیونی مردم در رسانه های داخلی و ملی و نه تنها این که با اجرای بازی پاتک به مردم و به خیابان کشاندن مزدوران و عوامل سرکوب خویش به نام مردم به خیابان ها کوشید، تا تصویری وارونه از آنچه واقعیت ایران آن روزها بود به جهانیان نشان دهد، و گام به گام اوضاع را به سود خود و تحکیم دیکتاتوری و سرکوب آزادی های مدنی و شهروندی به پیش برد. در نتیجه مبارزات عمیقاً انسانی و آزادیخواهانه مردم در ایران سرکوب شد، اما در تونس به میزان زیادی نتیجه داد. درس تونس اما که ادامه ی درس مبارزات آزادیخواهانه ی مردم ایران علیه دیکتاتوری مذهبی بود، توانست مانع از سوء استفاده بنیادگرایان دینی از تحولات سریع سیاسی در این کشور شود، این به آن معنا نیست که عوامل دست نشانده ی حکومت تهران و گروه های اسلامی تروریستی مانند القاعده و طالبان نکوشند از این اوضاع به سود خود بهره برداری کنند. ادعاهای دیروز احمدی نژاد در یزد، مبنی بر اسلامی و دینی بودن انقلاب تونس نمونه ای از آرزوی رژیم تهران و بن لادن و ملاعمر برای ملاخور کردن مبارزات آزادیخواهانه مردم تونس است.
تسلیم دولت باقی مانده ی بن علی که می کوشد خود را در مسیر اهداف مردم و انقلابیون نشان دهد به قصد آرامش اوضاع برای بازگرداندن دیکتاتوری است و برای آنکه بتواند به همه ی گروه ها امتیاز بدهد، به بنیادگرایان دینی نیز این رشوه را داده است که حالا از رسانه های ملی اذان پخش می شود ، و اگر به یکی دو مورد دیگر از خواسته های بنیاد گرایان تن داده شود و مردم هوشیارانه مانع این نفوذ زیرکانه نشوند، دیری نخواهد گذشت که شاهد گونه ای حکومت طالبانی کابلی و یا تهرانی در تونس خواهیم بود. آقایان با پول و امکانات تهران و بن لادن و حتی شیوخ و رهبران دیکتاتور عرب می خواهند با به شکست کشیدن انقلاب مردم در تونس به جهانیان و تونسی ها نشان دهند که سرنگونی دیکتاتورها به نتیجه ی مطلوب نمی انجامد، بلکه به دیکتاتوری بدتر و زیان بارتری که همان حکومت دینی باشد ختم می شود. این بازی البته بخت ماندگاری دیکتاتورها را در جهان عرب بیشتر می کند و مردم را از مبارزه با دیکتاتورها از ترس رفتن بد و آمدن بدتر مانع می شود. این درسی است که اگر مبارزان تونسی به آن توجه نکنند، سرنوشت تلخ و اسف بار مردم ایران امروز و افغانستان دوران طالبان در انتظارشان خواهد بود!
