اوباما شاید غرق شادی از جایزه‌ی نوبل صلحی که برده، باشد، اما چند روز پیش از آن در نبردی دیگر در کمال شگفتی شکست خورد.
شهروند ۱۲۵۱ پنجشنبه ۱۵ اکتبر ۲۰۰۹
اوباما از "لولا" و "پله" دریبل خورد
اوباما شاید غرق شادی از جایزه‌ی نوبل صلحی که برده، باشد، اما چند روز پیش از آن در نبردی دیگر در کمال شگفتی شکست خورد.
اوباما به همراه همسرش، میشل، کفش و کلاه کرده بود و عازم کپنهاگِ دانمارک شده بود تا دل مسئولان کمیته بین‌المللی المپیک را به دست بیاورد و بازی‌های المپیک ۲۰۱۶ را برای اولین بار به شیکاگو بیاورد. مسئولان این کمیته عادت دارند که "آدم گنده"های سیاست و ورزش دمِ آن‌ها را ببینند و در مراسم انتخاب شهر میزبان ظاهر شوند، اما حضور اوباما، مردِ سال مجله‌ی تایم و احتمالا مشهورترین فرد کره‌ی زمین در حال حاضر، هر جور که حساب کنید غیرعادی و بیش از حد معمول بود. تا به حال سابقه نداشته رئیس‌جمهور آمریکا در چنین مراسمی حاضر شود.
باراک اوباما به حاضران و اعضای کمیته گفت: "من امروز آمده‌ام تا از شما بخواهم شیکاگو را انتخاب کنید به همان دلیلی که من شیکاگو را نزدیک به ۲۵ سال پیش انتخاب کردم، به همان دلیلی که عاشق شهری شدم که هنوز خانه‌ی من است".
اما در آخر شور و شوقی که پله، فوتبالیست افسانه‌ای ملقب به "مروارید سیاه"، به مراسم آورد و سخنرانی تاریخی لولا، رئیس‌جمهور برزیل، بر زرق و برق "اوباما"ها چربید تا بازی‌های المپیک برای اولین بار در تاریخ به آمریکای جنوبی بروند، همان قاره‌ای که دولتی که امروز آقای اوباما رئیس آن است سال‌ها است رگ‌های باز آن را نشانه رفته است.
در رای‌گیری روز جمعه‌ی هفته‌ی پیش، ریو دو ژانیرو انتخاب شد تا لولا به بغل پله بپرد و ریویی‌ها بلافاصله در خیابان‌ها و ساحل‌ها به رقص سامبای معروف خود مشغول شوند و از الان تا هفت سال دیگر که موعد برگزاری بازی‌ها است، شور و ذوق را به همه‌جای شهر و کشور بدمند. ساحل معروف کوپاکابانای ریو پر از رقصندگانی بود که پرچم آبی و زرد برزیل را در هوا تکان می‌دادند و با سرخوشی همیشگی این خبر را جشن گرفتند. مراسم به طور مستقیم از دانمارک در جای جای ریو پخش می‌شد و مردم به چشم بر هم زدنی کارناوال‌های معروف خود را راه انداختند.
جالب اینجا بود که این‌همه رفت و آمدِ "اوباما"ها حتی باعث نشد شیکاگو به سرنوشتی بهتر از حذف در مرحله‌ی اول (از میان چهار شهر) دست پیدا کند. توکیو هم در مرحله‌ی دوم حذف شد تا دو شهر لاتین‌زبان، مادرید و ریو دو ژانیرو، در نبرد آخر مقابل هم قرار بگیرند.
خوزه سامارانشِ ۸۹ ساله که خود سال‌ها رئیس کمیته بین‌المللی المپیک بود سخنان پراحساسی برای مادرید به زبان آورد: "می‌دانم که خیلی نزدیک به پایان روزهایم هستم. می‌شود خواهش کنم به کشورم افتخار و در ضمن وظیفه‌ی سازمان‌دهی بازی‌ها در سال ۲۰۱۶ را اعطا کنید؟"
در نهایت اما برزیلی‌ها با سرافرازی پیروز شدند.
نرخ بالای جنایت در ریو و فقدان زیرساخت‌های لازم از دلایل نگرانی بعضی‌ها بود، اما سخنان لولا، که به راحتی آدم را به اشک می‌آورد، به اضافه‌ی تبلیغاتی که سواحل بی نظیر، کوه‌های با صلابت و مردم همیشه سرخوش و شادِ برزیل را نشان می‌داد بالاخره بر قلب اعضای کمیته اثر گذاشت تا شیکاگو به راحتی حذف شود.
سخنرانی ۴۵ دقیقه‌ای باراک و میشل البته جذاب بود و سخنان سامارانش قلب‌ها را تکان داد، اما احساساتی که رئیس جمهور برزیل در سخنرانی‌اش بیرون ریخت چیزی ورای این حرف‌ها بود. او گفت: "این قاره‌ای است که تا به حال هیچ‌وقت میزبان بازی‌ها نبوده… وقت آن رسیده به این عدم توازن رسیدگی کنیم. فرصت این است که بازی‌ها را به قاره‌ای جدید گسترش دهیم". اما لولا نیامده بود برای مردمش گدایی کند. او در صحبت‌هایش ثابت کرد و نشان داد که چرا برزیل و ریو بهترین جا برای برگزاری بازی‌ها هستند.
لولا گفت: "این فرصتی است تا برای اولین بار المپیک را به کشوری استوایی ببریم، تا گرمای مردم ما، سرخوشیِ فرهنگ ما و شورِ و شوق ما را حس کنید". واقعا فکرش را هم که بکنید، آیا تصور برگزاری بازی‌ها در ریو هیجا‌ن‌انگیز نیست؟
تصور کنید: والیبال ساحلی در همان کوپاکابانای مشهور، دوی ماراتون در استادیوم سامبادرومی که هر سال کارناوال‌های معروف برزیلی را دارد، قایق‌سواری زیر مجسمه‌ی معروف مسیح و بازی‌های فوتبال در غول‌استادیومِ ماکارانا که نزدیک به ۲۰۰ هزار نفر گنجایش دارد (دو برابر آزادی!). از این‌ها گذشته تصور کنید شیطان‌های برزیلی را که به خیابان‌ها می‌ریزند و سامباکنان بدن‌های خود را بیشتر از هر مدال‌آور المپیکی تکان می‌دهند و ورزش و البته زندگی را جشن می‌گیرند.
برزیل در ضمن قرار است در سال ۲۰۱۴ میزبان جام جهانی فوتبال باشد و با این حساب، هم اعلام ورود برزیل به عنوان غولی بزرگ به صحنه‌ی جهان است و هم فرصتی برای جهانیان برای آشنایی بیشتر با این گوشه‌ی بی‌نظیر دنیا.
این پیروزی در ضمن برای بسیاری معنایی بسیار بیشتر از پیروزی شهرشان دارد چرا که، چنانکه لولا در صحبت‌هایش تاکید کرد، در زمان ریاست‌جمهوری فردی حاصل می‌شود که اولین رئیس دولت کارگری برزیل و نماینده‌ی حزب کارگران این کشور است.
معنای این انتخاب برای تورنتو
چنانکه می‌دانید تورنتو، که همیشه آرزوی برگزاری بازی‌های المپیک را داشته و چندباری در این راه ناکام مانده است، در حال حاضر نامزد بازی‌های پان آمریکنِ سال ۲۰۱۵ است. انتخاب ریو از نظر بیشتر تحلیل‌گران شانس تورنتو که باید برای بازی‌های ۲۰۱۵ با لیما و بوگوتا رقابت کند بالا می‌برد چرا که برگزاری المپیک در آمریکای جنوبی باعث می‌شود مسئولان پان آمریکن ترجیح دهند این بازی‌ها را به آمریکای شمالی ببرند. البته پیش از این تورنتویی‌ها جرات نمی‌کردند علیه همسایه‌ی خود، شیکاگو، علنا به میدان بیایند و آرزوی پیروزی ریو را بکنند، اما حالا که کار از کار گذشته، منتظر هستند ببینند مسئولان بازی‌های پان آمریکن در مکزیک بالاخره چه تصمیمی می‌گیرند.
