بسیاری از اصطلاحاتی که هر روز در اخبار و تحلیل‌ها می‌شنویم به قدری برایمان عادی شده‌اند که عواقب آن‌ها بلافاصله برایمان روشن نمی‌شود.
شهروند ۱۲۵۲ پنجشنبه ۲۲ اکتبر ۲۰۰۹
بسیاری از اصطلاحاتی که هر روز در اخبار و تحلیل‌ها می‌شنویم به قدری برایمان عادی شده‌اند که عواقب آن‌ها بلافاصله برایمان روشن نمی‌شود.
مثلا حتماً در ماه‌های اخیر بسیار شنیده‌ایم که در پی بحران نظام سرمایه‌داری، قرار است "مخارج دولتی، کاهش یابد". اما بیشتر مردم دقیقاً نمی‌دانند که این "کاهش مخارج دولتی" قرار است چه تأثیری بر زندگی آن‌ها بگذارد.
گزارش هفته‌ی گذشته انجمن‌های کمک به کودکان (Children Aid Societies) در انتاریو نشانه‌ای از عواقب وخیم بحران را برملا می‌کند.
طبق گزارش‌ها ۴۶ شعبه از ۵۳ شعبه انجمن‌های کمک به کودکان در سراسر انتاریو دچار کسری بودجه شده‌اند. وضع بعضی از آن‌ها به قدری خراب است که همین حالا از بانک‌ها وام می‌گیرند تا بتوانند به فعالیت‌های خود ادامه دهند. به گفته‌ی کانون انجمن‌های کمک به کودکانِ انتاریو این ۴۶ انجمن رویهمرفته در سال جاری مالی ۳/۲۲ میلیون دلار کسری بودجه دارند و پیش‌بینی می‌کنند در سال آینده این کسری به ۶۰ میلیون دلار برسد. معنی عملی این اعداد این است که کودکان بسیاری که به کمک این انجمن‌ها نیاز دارند قادر به دریافت آن‌ها نخواهند بود.
این بحران تا همین‌جای کار باعث شده این انجمن‌ها مجبور شوند بسیاری از خدمات خود را کاهش دهند. نمونه‌ها باورنکردنی است:
هفته‌ی گذشته سازمان خدمات خانواده و کودکان منطقه‌ی واترلو دو برنامه‌ی مهم خود را که سال گذشته به ۱۰۳ جوان و ۶۱ خانواده کمک می‌کرد حذف کرده است. آژانس‌های دیگری که به والدینِ فرزندان استثنایی کمک‌هزینه می‌دهند، احتمالا مجبور به قطع این کمک‌هزینه‌ها خواهند شد. کمک‌هزینه‌های تحصیلاتی قطع خواهد شد. برنامه‌های کار کودکان با مددکاران اجتماعی کاهش می‌یابد. نمونه‌های اینچنینی در سراسر استان ما و بخصوص در منطقه‌ی تورنتوی بزرگ به چشم می‌خورد.
مارچلو گومز ویئوکشترن، مدیر ارتباطات کانون انجمن‌ها در انتاریو، می‌گوید: "تاثیری که بر کودکان و جوانان گذاشته می‌شود اصلاً جالب نیست". طبق قانون باید به تمام کودکانی که مورد بی‌توجهی یا سوءاستفاده قرار می‌گیرند، کمک شود. سال گذشته ۸۰ هزار مورد این چینی گزارش شده است که انجمن‌ها توانسته‌اند به آن‌ها کمک کنند، اما آقای ویئوکشترن می‌گوید با وجود وضعیت کنونی حفظ این میزان کمک ممکن نخواهد بود.
پاسخ دولت استانی لیبرال به این وضعیت، یعنی عدم کمک کودکان انتاریو، یکی از ثروتمندترین نقاط جهان، جالب است.
خانم دب ماتیوز، وزیر خدمات کودکان و جوانان در دولت لیبرال، در مصاحبه با تورنتو استار ضمن به رسمیت شناختن مشکلات مالی انجمن‌ها گفته است که آن‌ها "به هرحال" باید درون بودجه‌های کنونی خود فعالیت کنند. ایشان گفته است: "واقعیت این است که این انجمن‌ها باید بودجه‌های خود را بپذیرند". یعنی قبول رسمی عدم کمک به کودکانی که به آن نیاز دارند!
یکی از وخیم‌ترین موارد مربوط به منطقه‌ی پیل (شامل شهرهایی همچون می سی ساگا) می‌شود. مشکلات مالی انجمن کمک به کودکان پیل به قدری وخیم است که بسیاری نگران آینده‌ی فعالیت آن هستند. راو بینز، مدیر خدمات این انجمن، در مصاحبه با رسانه‌ها گفته است: "ما مثل خطوط تولید نیستیم. ما به زندگی افراد جوان می‌پردازیم. این‌ها بزرگسالان فردا هستند".
راه چاره چیست؟
این وضعیت بسیاری از فعالان حقوق کودک را نگران کرده است. آن‌ها این سئوال برحق را می‌پرسند که چرا دولت یکی از ثروتمندترین نقاط جهان نباید بتواند حتی ساده‌ترین خدمات را به کودکان و جوانان ارائه کند؟ راه حفظ این خدمات چیست؟
جنی ارنواین، مددکار اجتماعی تورنتو و فعال سیاسی سازمان جوانان نیودموکرات انتاریو، در مصاحبه با شهروند می‌گوید: "مطرح شدن این قضیه در حال حاضر طبیعی است. از یک طرف با از دست دادن شغل‌های بسیار در انتاریو، خشونت خانوادگی بیشتر می‌شود. حساب کنید ۵۰۰ هزار نان‌آور خانواده شغل‌شان را از دست داده‌اند… طبیعتاً تأثیرات آن محدود به وضع مالی خانواده نیست. در جوامعی مثل اشاوا که بیکاری‌های عظیم داشته‌ایم، خشونت خانوادگی هم به همین میزان بالا رفته است. از طرف دیگر با معافیت‌های مالیاتی که لیبرال‌ها و محافظه‌کاران یکی پس از دیگری به شرکت‌ها اعطا کرده‌اند، پایگاه مالیاتی انتاریو بیشتر کارگران هستند و پس از این اخراج‌ها این پایگاه از بین می‌رود و طبیعی است که دچار بحران شویم". اما راه مقابله با این اوضاع چیست؟
خانم ارنواین می‌گوید: "باید علیه این اوضاع جنگید. و این مبارزه نباید محدود به این مسئله باشد. باید مسئله‌ی قدرت اقتصادی را مطرح کرد. همین دولت که پول مخارج کودکان را ندارد سال گذشته ۷۰ میلیارد دلار به شرکت‌هایی که این بحران را درست کردند کمک کرده است".
جنی می‌گوید با وجود این‌که حزب نیودموکرات در گذشته و به رهبری کسانی چون باب ری عملکرد بهتری از لیبرال‌ها نداشته است، اما او امیدوار است ترکیب جدید حزب به رهبری آندریا هروات متفاوت عمل کند:"آندریا به خاطر این انتخاب شد که خواسته‌های کارگری را مطرح کرد و حداقل از سوسیالیسم نام برد. این البته کافی نیست اما شروع خوبی است… ما اگر جامعه‌ای زنده و شاد می‌خواهیم باید شغل‌ها را نگاه داریم و تنها راه این کار ملی‌سازی صنعت است. اما این باید تحت کنترل دموکراتیک کارگران باشد تا اطمینان کسب کنیم تولید با برنامه‌ریزی انجام می‌شود و به نیازهای واقعی جامعه پرداخته می‌شود. ان.دی.پی باید بگوید که دیگر به رئیس و روسای شرکت‌ها امتیاز نمی‌دهد و پلاتفرمی کارگری و سوسیالیستی به مردم ارائه دهد. این تنها راه به قدرت رسیدن حزب ما و تنها راه حل مشکلات استان ما است".
