بسیاری از محصولات الکترونیکی در ابتدای معرفی بیشتر محدود به مصرف‌کنندگانی خاص بود‌ه‌اند و امکان و حتی مطلوبیت گسترش‌شان زیر سئوال بوده است.
شهروند ۱۲۵۲ پنجشنبه ۲۲ اکتبر ۲۰۰۹
بسیاری از محصولات الکترونیکی در ابتدای معرفی بیشتر محدود به مصرف‌کنندگانی خاص بود‌ه‌اند و امکان و حتی مطلوبیت گسترش‌شان زیر سئوال بوده است. حتی شبکه‌ی جهانی اینترنت هم از این قاعده مستثنا نیست و هر سال بسیاری علیه گسترش اینترنت (یا شیوه‌ی این گسترش) هشدار می‌دهند.
اما خبری که هفته‌ی گذشته شنیدیم نشان می‌دهد که عصر مخالفت با اینترنت به پایان رسیده و این شبکه می‌رود تا خودش را به عنوان بخش لاینفک زندگی مردم جهان تثبیت کند: فنلاند استفاده از اینترنت را حقی قانونی کرده است تا اولین کشور جهان باشد که به این اقدام دست می‌زند.
به گزارش آژانس خبری فنلاند، وزارت حمل و نقل و ارتباطاتِ این کشور قانونی را به اجرا گذاشته است که شرکت‌های مخابراتی را وادار می‌سازد به تمام ۵.۳ میلیون شهروند این کشور، خدمات اینترنتی با باند پهن و سرعت حداقل یک مگابایت ارائه کنند. البته این میزان تنها موقتی است و فنلاند می‌خواهد تا همین سال ۲۰۱۵ آن‌را ۱۰۰ برابر کند و اینترنت ۱۰۰ مگابایتی را به حق قانونی همه‌ی شهروندان بدل سازد. وزیر کشور در مصاحبه با رسانه‌ها، اینترنت را حقی بنیادین مثل تحصیلات و خدمات درمانی خوانده است.
فنلاند البته پیش از این یکی از پیشروان در قابل دسترس بودن اینترنت بوده است. در حال حاضر ۹۶ درصد شهروندان این کشور به اینترنت دسترسی دارند، اما تصمیم اخیر دولت فنلاند کسب اطمینان می‌کند که حتی شهروندان روستاهای دورافتاده‌ی این کشور، که کم‌ترین تراکم جمعیت کل اتحادیه‌ی اروپا را داراست، هم به اینترنت دسترسی داشته باشند.
کانادا کجاست؟
برای بسیاری از ما که در سال‌های اخیر از ایران آمده‌ایم، وضعیت اینترنت پرسرعت در کانادا شاید خیلی خوب به نظر بیاید. بخصوص در مقایسه با اینترنت‌های با سرعت کم و تلفنی در ایران (البته باید فورا اضافه کرد که وضع اینترنت در ایران نیز به سرعت رو به بهبود و پیشرفت است و اینترنت پرسرعت اکنون در بسیاری از نقاط کشور به وفور یافت می‌شود).
اما واقعیت اینجاست که کلاه کانادا در زمینه‌ی ارتباطات و اینترنت و تلفن، نسبت به کشورهای توسعه‌یافته حسابی پس معرکه است. در واقع در بین کشورهای سازمان همکاری و توسعه‌ی اقتصادی، کانادا یکی از ضعیف‌ترین‌ها در این زمینه است. اخیرا گزارشی که مخارج آن را شرکت‌های صنعت اینترنت (و نه دولت!) تامین کردند نشان می‌دهد که ۳۰ درصد مردم کانادا به اینترنت پرسرعت دسترسی ندارند. این اغلب به دو علت است: یا عدم توانایی مالی و یا عدم اطلاع فنی.
۳۰ درصد برای کشوری به پیشرفتگی کانادا رقمی باورنکردنی است. یعنی از هر ۱۰ نفر، ۳ نفر به هیچ وجه به امکانات بی نظیری که اینترنت در اختیارشان قرار می‌دهد، دسترسی ندارند.
اقدام فنلاند باید کانادا را بیشتر به خود بیاورد تا به سمت استراتژی‌های مشخص در این زمینه و سایر زمینه‌های دیجیتال حرکت کند.
سئوالی که در این میان بسیاری مطرح می‌کنند این است که اگر می‌توان اینترنت را به این راحتی در دسترس قرار داد، چرا منابع در اختیار گذاشتن آن باید به دست شرکت‌های خصوصی باشد که بیشتر وقت خود را به نبرد با یکدیگر برای قاپیدن مشتری‌ها اختصاص دهند و جیب‌های خود را از این نیاز و حق طبیعی مردم جهان پر از پول کنند؟
ملی‌سازی شرکت‌های بزرگ اینترنتی همچون راجرز، بل و تل آس این امکان را به جامعه می‌دهد تا اینترنت (و در قدم بعدی، تلفن همراه) را به عنوان حق طبیعی و رایگان مردم اعلام کند و آن‌را وسیعاً در دسترس تمام مردم قرار دهد و منابع عظیمی که هر سال مردم کانادا به جیب شرکت‌های خصوصی می‌ریزند به استفاده‌های بهتری به کار گرفته شود.
